บทที่ 2 บทที่ 1
บทที่ 1
เอี๊ยด!
"โอ๊ย!" เสียงหวานร้องขึ้นเมื่อจู่ๆ ชายหนุ่มก็เบรกรถกะทันหัน ส่งผลให้ใบหน้าเธอชนกับแผ่นหลังเขาอย่างจัง ใบหน้าสวยเหยเกด้วยความเจ็บ มือบางยกขึ้นมากุมใบหน้าอัตโนมัติแล้วก้าวลงจากรถมอเตอร์ไซค์ เดินโซเซไปพิงราวสะพาน
"ขะ..ขอบคุณนะที่พาออกมาจากโรงแรม"
"..."?
"นายเอาเบอร์โทรนายมา เดี๋ยวฉันจะโทรนัดนายกินข้าวเป็นการขอบคุณก็แล้วกัน" ปลายฝันยกมือขึ้นมาเสยผมขึ้น แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่ม เธอเอียงคอมองเขาแล้วเงียบไป ด้วยเพราะชายหนุ่มยังไม่ได้ถอดหมวกกันน็อกจึงไม่รู้ว่าเขากำลังมองเธออยู่หรือเปล่า
"..." เขาเปิดหน้ากากบังลมขึ้น ยกมือขึ้นมาชี้หน้าปลายฝัน ก่อนที่เขาจะก้าวลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ เดินตรงไปหาหญิงสาว
"เธอเป็นใคร?"
"ฉะ..ฉัน ฉันเป็นใครนายไม่ต้องรู้หรอก ขอบคุณนะที่พาออกมา แล้วฉันจะตอบแทนบุญคุณนายในไม่ช้า"
"ไม่ต้องตอบแทน เราสองคนไม่ได้มีบุญคุณต่อกัน" เขาปิดหน้ากากบังลมลง แล้วหันหลังเดินกลับไปที่รถ ทว่าในจังหวะนั้นฝ่ามือบางก็คว้าท่อนแขนเขาไว้
"นะ..นายฉันยืมมือถือหน่อยสิ" ปลายฝันคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อชายหนุ่มยอมหยุดแล้วหันมามองเธอ เขาแกะมือเธอออกจากแขนเสื้อแล้วหมุนตัวกลับมามองหน้าเธอ
"..." ปลายฝันทำหน้าเลิ่กลั่กเมื่อคนตรงหน้าถอดหมวกกันน็อกออก เธอรีบก้มหน้าหลบสายตา
"เธอเป็นหมอหรือพยาบาล"
"เป็นหมอ เอ๊ะ! นายรู้ได้ยังไง?"
"เรื่องนั้น ฉันไม่จำเป็นต้องบอกเธอ" เขาอุ้มหมวกกันน็อกแล้วหันหลังให้ปลายฝัน ตั้งท่าจะก้าวขึ้นรถ แต่ก็โดนมือบางจับแขนไว้อีกครั้ง ปลายฝันหันมองไปรอบๆ ก็มีแต่ความมืดและความว่างเปล่า รถยนต์ที่สัญจรไปมาน้อยลงจนแทบไม่มีรถแล่นผ่านในเวลานี้ เธอหันมาขอความเห็นใจจากชายหนุ่ม โดยการกะพริบตาปริบๆ
"..." ชายหนุ่มเหลือบตามองคนตัวเล็กเพียงนิด แล้วยกหมวกกันน็อกขึ้นมาครอบศีรษะ ยิ่งเห็นชายหนุ่มเฉยชาทำท่าเหมือนจะไม่ช่วย หัวใจดวงน้อยก็ยิ่งกระตุกวูบ
"ฉันขอร้องนะ ขอยืมโทรศัพท์แป๊บเดียวนะ" หัวคิ้วมนย่นเข้าหากัน อ้อนวอนชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"..." ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมคายถอนหายใจเบาๆ เขาล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูออกมา ยื่นให้หญิงสาว แล้วก็สตาร์ทรถรอ
"ขอบคุณมาก" ปลายฝันรับโทรศัพท์มือถือมา เธอรีบกดต่อสายไปหาใครบางคนในทันที ขณะที่รอสาย ดวงตากลมโตก็เหลือบมองเจ้าของโทรศัพท์มือถือเป็นระยะ
(ฮัลโหล ใครคะ) รอไม่นายคนปลายสายก็กรอกเสียงหวานตอบกลับมา รอยยิ้มดีใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยหวาน เธอค่อยๆ ก้าวออกห่างจากชายหนุ่มแล้วยกมือขึ้นมาป้องปาก
"เจ๊วีนัส นี่ปลายเองนะคะ"
(ยัยปลาย! แกเอาเบอร์ใครโทรมาหาเจ๊เนี่ย)
"เจ๊ไม่ต้องรู้หรอก หนูไปพังงานแต่งสองคนนั่นมาแล้วนะ แต่ตอนนี้หนูจะร้องไห้...อึก..เจ๊มารับหนูได้ไหม"
(แกเนี่ยนะไปพังงานแต่งไอ้ชั่วนั่น นี่ยัยปลายน้องฉันเป็นคนเรียบร้อยนี่..ทำไมถึงได้กล้าทำเรื่องแบบนั้นได้) คนปลายสายกรอกเสียงกลับมา ปลายฝันเบะปากคว่ำแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าชายหนุ่มเพียงนิดแล้วรีบหันหลังให้ ด้วยกลัวว่าเขาจะเห็นน้ำตา
"หนูไม่ยอมเจ็บฝ่ายเดียวแน่นอน แต่เจ๊ต้องมารับหนูตอนนี้นะ"
(ไปรับไม่ได้ เจ๊ขึ้นเวรแล้วเนี่ย อีกอย่างมีเคสผ่าตัดตอนสี่ทุ่มด้วย แกก็โบกแท็กซี่กลับสิ) ปลายฝันทำหน้าเศร้า เธอเดินไปหาชายหนุ่มด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย
"หนูไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาสักอย่างเลยเจ๊ ตอนนี้หนูก็ยืนมือถือของเขาโทร"
(เขาน่ะใครเหรอ)
"ไม่รู้จักเหมือนกันค่ะ"
(แกก็ขอให้เขาไปส่งที่คอนโดฯสิ ถ้าเขาให้แกยืมมือถือได้ แสดงว่าเขาใจดี คงไม่รบกวนอะไรมากเท่าไหร่ แล้วแกก็ค่อยตอบแทนเขาก็ได้)
"แต่..." ปลายฝันมองใบหน้าคมคายที่ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดอย่างหวาดหวั่น ก่อนที่จะกดตัดสายไป มือสั่นเทายื่นไปตรงหน้า
"คุณคะ" ริมฝีปากอวบอิ่มขบเม้มเข้าหากันแน่น มือบางยกขึ้นมาเกาะแขนชายหนุ่มไว้
"ช่วยกรุณา ไปส่งฉันที่คอนโดฯหน่อยได้ไหม ฉันไม่ได้พกเงินติดตัวมาเลยสักบาท ขอความกรุณาด้วยค่ะ" ดวงตาคมกริบไล่มองร่างบอบบางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะหยุดสายตาไว้ที่ใบหน้าสวย
"..." ราวกับร่างกายถูกสาปเมื่อได้สบตากับเขาตรงๆ ภายใต้ความเงียบ จนเธอได้ยินเสียงลมหายใจของคนตรงหน้า
"ช่วยบอกหน่อย ว่าทำไมฉันต้องทำแบบนั้น?"
"ก็ฉันเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่มีอาวุธหรืออะไรใช้ป้องกันตัวเลย และคุณเป็นผู้ชาย คุณคงไม่ใจร้ายปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ต้องเดินกลับคอนโดฯคนเดียว..." ปลายฝันหยุดพูด แล้วหันไปมองรอบๆ "ในที่เปลี่ยวๆ แบบนี้หรอกใช่ไหม"
"..." ฝ่ามือหนายกขึ้นมาเลื่อนหน้ากากบังลมลง แล้วขับรถออกไปในทันที
"นี่! นาย!" ปลายฝันก้มลงถอดรองเท้าส้นสูงวิ่งตามมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ พลางหันไปมองข้างหลัง จนลืมมองทางด้านหน้า
ปึก!
"โอ๊ย!" ร่างบางล้มพับลงไปกับพื้น เธอรีบเอามือกุมหัวเข่าไว้ ก่อนที่จะนั่งชันเข่าขึ้นข้างหนึ่ง ใบหน้าสวยเหยเก ด้วยความเจ็บปวด
"..." ชายหนุ่มหยุดรถกะทันหัน เขาก้าวลงมาจากรถแล้วเดินกลับไปหาหญิงสาว มือหนายื่นไปตรงหน้า แต่ทว่าในจังหวะที่ปลายฝันยกมือขึ้นมาหมายจะจับมือชายหนุ่มด้วยคิดว่าเขาคงยื่นมือมาให้เธอจับเพื่อพยุงตัวลุกขึ้น แต่เขากลับชักมือกลับแล้วเปิดหน้ากากบังลมขึ้น ทำเอาคนตัวเล็กยกมือข้างเติ่ง แต่เมื่อได้สติก็รีบชักมือกลับมา วางไว้ที่หัวเข่าข้างที่มีเลือดออกแก้เก้อ
"ปะ..ไปส่งฉันหน่อยนะคะคุณคนหล่อ เดี๋ยวฉันเลี้ยงกาแฟคุณก็ได้ นะคะ" กะพริบตาปริบๆ
"..."
"ได้ไหมคะ ฉัน.."
"คอนโดฯเธออยู่ตรงไหน" ไม่ทันที่ปลายฝันจะได้พูดอะไรต่อ เสียงเข้มก็แทรกขึ้นมา ร่างบางยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เธอถือวิสาสะจับต้นขาแกร่งเพื่อพยุงตัวลุกขึ้น ทำเอาคนที่ไม่ได้ตั้งตัวทำหน้าตกใจเล็กน้อย แต่ในนาทีต่อมา ใบหน้าคมคายก็เรียบเฉย
"ช้าหน่อยนะคะ ฉันเจ็บเข่า" เธอยกมือขึ้นมาเกี่ยวผมไปทัดหู ยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างเกลงใจ ขณะที่ค่อยๆเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ของเขา
"อะไรคะ?" ปลายฝันทำหน้าเลิ่กลั่กถาม เมื่อจู่ๆคนที่เงียบไปนาน ก็ถอดแจ็กเก็ตหนังราคาแพงยื่นให้เธอ เธอรับมันมาด้วยความมึนงง แต่ทว่าสายตาของชายหนุ่มกลับเป็นคำตอบทุกอย่างเมื่อเขามองลงไปที่เรียวขาสวย หญิงสาวรีบเอาแจ็กเก็ตที่ชายหนุ่มให้ ปิดเรียวขาทันที แล้วก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ
"คุณก็ใจดีเหมือนกันนะเนี่ย"
"ฉันไม่ได้ใจดี แค่ทำตามกฎ"
"กฎ?"
"อีกสองนาที ฉันจะขับรถออกไปและจะไม่ย้อนกลับมาอีก ถ้าเธอยังถาม" ปลายฝันรีบก้าวขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์จนลืมว่าตัวเองบาดเจ็บ
"ซี๊ด..แสบ!" เธอกัดฟันกรอด พร้อมทั้งยกแขนขึ้นมากอดเอวสอบไว้แน่น เพราะกลัวตกรถ เจ้าของบิ๊กไบค์กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เหงื่อเม็ดใหญ่ที่ไหลมาจากไหนไม่รู้หยดลงบนถังน้ำมัน เมื่อแผ่นหลังกว้างถูกอะไรบางอย่างบดเบียด
"นิ่งทำไมคะ รีบไม่ใช่เหรอ? ไปได้เลยค่ะฉันนั่งดีแล้ว" เสียงหวานใสช่วยเรียกสติเขากลับมา เขาสะบัดหน้าไปมาเบาๆ แล้วขับรถออกไปช้าๆ
