บทที่ 4 บทที่ 3
บทที่ 3
"ไลเกอร์ ไบรท์?" โครงคิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ปลายฝันเท้าเอวคิดอย่างจริงจัง แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก
"เหมือนจะคุ้น ไม่คุ้นหรอก" เธอส่ายหน้าไปมาแล้วเอาเสื้อแจ็กเก็ตลงในถังปั่นผ้า ก่อนจะเดินกระเผลกๆ กลับไปที่โซฟา แล้วนอนลงไปโดยที่ขาข้างที่พันผ้าพันแผลวางยาวไปบนโซฟาและขาอีกข้างหยั่งพื้น
"เฮ้อ~ ชีวิตปลายฝัน คงจะอยู่ปลายฝันจริงๆ เนื้อคู่เราคงเป็นคนต่างชาติเหมือนที่เขาบอกสินะ ชาติหน้า!" หญิงสาวตัดพ้อเสียงเศร้า พร้อมยกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผากราวกับคนคิดไม่ตก
ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่โต๊ะกระจกหน้าโซฟาสั่นสะเทือนอย่างแรง เรียกความสนใจจากร่างบาง ปลายฝันถอนหายใจเบาๆ เมื่อรู้ว่าใครเป็นคนโทรมา
(แกเอาพี่กิตคืนฉันมาเดี๋ยวนี้นะ ไหนบอกยกพี่กิตให้ฉันแล้วไง) ทันทีที่กดรับสาย คนปลายสายก็ตะคอกเสียงแหลมปรี๊ดมา และมันไม่น่าฟังเอาเสียงเลย ปลายฝันกลอกตาไปมาอย่างเอือมระอา
"ชะนีที่ไหนโทรมาร้องหาผัวล่ะ ฉันไม่นิยมเอาเศษขยะเน่าเหม็นมาไว้ข้างตัวหรอกนะ อีกอย่าง..ก็กล้านะที่โทรมาถามหาผัวตัวเองกับคนอื่น คุมผัวไม่ได้เหรอคะลูกน้ำ.."
(อีปลาย! แกเอาพี่กิตไปใช่ไหม ถ้าแกไม่เอาพี่กิตมาคืนฉัน ฉันจะสั่งลูกน้องไปจัดการกับแก!)
"นี่! เป็นแม่คนแล้วนะ นมก็กินบำรุงเยอะๆหน่อย เลือกกินยี่ห้อที่มีวิตามินเยอะๆ จะได้บำรุงสมองลูกและสมองแม่ด้วย"
(กรี๊ด!!! ถ้าแกอยู่ใกล้ๆ ฉันจะตบปากแกให้แหกเลยอีปลาย)
"ผัวเธอก็ไปร้องหาที่อื่น เบอร์ฉันไม่ใช่เบอร์ที่จะโทรร้องเรียนผัวหาย อ่อ..เธอจะเปลี่ยนเบอร์ไหม?" ปลายฝันถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
(ไม่เปลี่ยน ทำไมกลัวฉันโทรไปด่างั้นเหรอ!)
"เปล่า..จะได้บล็อกถูก อย่าเปลี่ยนเบอร์บ่อยล่ะเพราะรายชื่อแบล็กลิสต์ฉันเยอะแล้ว บาย.." หญิงสาวกดตัดสายไปทันที ทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ตอบอะไรกลับมา และเธอยังบล็อกเบอร์ของลูกน้ำและเบอร์โทรของกิตติอีกด้วย
"นี่มันเวรกรรมอะไรของปลายฝันคะ เฮ้อ~" เธอล้มตัวนอนลงอีกครั้ง ทว่าสมองกลับประมวลภาพใบหน้าเคร่งขรึมของชายหนุ่ม ทำเอาปลายฝันลืมตาโพลง
"ฟู่ว~ จู่ๆ ภาพนายคนนั้นก็ลอยเข้ามาในสมองเอาดื้อๆ บ้าไปแล้วเนี่ย คิดเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปเรื่อยนะปลายฝัน" มือบางยกขึ้นมาตบศีรษะตัวเองเบาๆ ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากัน
"หยุด!" ปลายฝันกดเสียงต่ำ
"บอกให้หยุดได้แล้วไง! จะเต้นแรงเพื่ออะไรบ้าเอ๊ย!" กำปั้นน้อยๆฟาดลงบนหน้าอก ตำแหน่งของหัวใจที่มันกำลังเต้นแรงระรัว แต่ไม่กี่วินาทีต่อมามันก็กลับมาเต้นเป็นปกติ
"กินยาแล้วนอน พรุ่งนี้มีเคสผ่าตัดนะปลายฝัน ฝันดีนะคะพ่อกับแม่" เธอเดินไปหยิบกรอบรูปถ่ายพ่อกับแม่ขึ้นมาจูบ ทำเหมือนทุกวันก่อนที่จะนอน แล้วเดินเข้าไปในห้องนอน
@เช้าวันต่อมา โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวาน เป็นที่ชินตาของบรรดาเพื่อนหมอและพยาบาลที่ทำงานด้วยกัน ทว่าวันนี้มันแปลก เพราะมีแต่คนจ้องมองเธอเป็นตาเดียว ขณะที่ปลายฝันไม่ได้แคร์สายตาที่กำลังมองมา
'หน้าตาก็สวย นิสัยก็ดี..ไม่น่าถูกผู้ชายหักหลังแบบนั้นเลย น่าสงสารจริงๆ'
'สวยๆใสๆแบบนี้ใครเขาจะชอบกันล่ะ เดี๋ยวนี้ผู้ชายชอบผู้หญิงแซ่บๆ'
‘สงสารหมอปลายนะคะที่ถูกเพื่อนแย่งแฟนแบบนั้น หมอคงเสียใจมาก แต่หน้าหมอยังสวยอยู่เลย..ไม่เศร้าเหมือนคนกำลังอกหักอยู่เลยค่ะ'
ปลายฝันทำเป็นหูทวนลม ไม่สนใจเสียงซุบซิบนินทานั้น เรื่องที่เธอเลิกกับแฟนและถูกเพื่อนหักหลัง ยังคงเป็นประเด็นร้อนในโรงพยาบาลแห่งนี้
"เฮ้อ~" หมอสาวถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย วันนี้เธอยังไม่ได้ยิ้มทักทายเพื่อนร่วมงานเหมือนทุกวัน แต่กลับถูกสายตาของพวกเขาจ้องมองตั้งแต่วินาทีแรกที่ก้าวขาเข้ามาในโรงพยาบาล
"คนสวยของเจ๊~" เสียงใสๆ ของวีนัสแพทย์หญิงรุ่นพี่ที่อยู่แผนกเดียวกันดังขึ้นจากทางข้างหลัง ทำให้ปลายฝันต้องหันไปมอง เธอฉีกยิ้มกว้างหากแต่แววตากลับซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้ไม่มิด
"เป็นยังไงบ้าง แกโอเคใช่ไหม?" วีนัสพาปลายฝันไปนั่งที่เก้าอี้หน้าห้องตรวจ และหยิบกระเป๋าถือออกจากมือเธอ ฝ่ามือบางลูบผมหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงและปลอบประโลมเธอ
"ปลายโอเคนะ พอได้ร้องไห้ออกมาทุกอย่างก็โล่งค่ะ ขอบคุณเจ๊มากนะ"
"ขอบคงขอบคุณอะไรกัน พี่เป็นพี่แกนะ เอาเถอะๆ เราจะไม่พูดถึงเรื่องบ้าๆนั่น" ปลายฝันพยักหน้าเบาๆ แพทย์หญิงรุ่นพี่ยกมือขึ้นมาปิดปากเมื่อเหลือบไปเห็นผ้าพันแผลที่หัวเข่าน้องสาว
"ไอ้กิตติมันทำรึเปล่า!"
"เปล่าค่ะ ปลายสะดุดล้มเอง..ตาเซ่อเองไม่ได้ดูทางเลย ได้แผลมาเลยค่ะ"
"แล้วนี่ล้างแผลรึยัง"
"เรียบร้อยแล้วค่ะ ปลายขอเข้าไปเคลียร์งานก่อนนะคะ" ปลายฝันยกมือไหว้แพทย์หญิงรุ่นพี่ แล้วเดินกระเผลกๆ ออกไป
@คลับหรูแห่งหนึ่ง
กึก!
"Yes!" เสียงเข้มของชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มร้องขึ้นด้วยความดีใจ ที่แทงสนุกเกอร์ชนะเพื่อนรักทั้งสองคน
"ทำหน้าให้มันสนุกๆ หน่อยดิ๊" เบิร์ดเดินไปบีบปลายคางเพื่อนรักอย่างไบรท์ด้วยความเบื่อหน่ายที่เพื่อนทำหน้าเหมือนคนเบื่อโลก
"..." มาเฟียหนุ่มกระดิกนิ้วเรียกลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่ข้างหลังเข้ามา ไบรท์ส่งแก้วที่เหลือเพียงน้ำแข็งให้ลูกน้อง ขณะที่สายตายังจ้องมองหน้าอ๊อฟและเบิร์ดที่กำลังเพลินกับการเล่นสนุกเกอร์
"เมื่อวานมึงไปไหนมาวะ?"
"งานแต่ง"
"มึงออกงานกับเขาด้วยเหรอ ปกติเห็นนั่งเฝ้ายิมกับออกไปทำงานกับลูกน้องตลอด" เบิร์ดยังถามต่อ
"ไปแทนแม่กู แต่ไม่ได้เข้าไปในงาน กูเบื่อที่ที่คนพลุกพล่าน" คำตอบของเขาสร้างความมึนงงให้เพื่อนทั้งสองไม่น้อย ก่อนที่พวกเขาจะแค่นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน
"ท่านนายใหญ่ครับ คุณมาเฟียครับ งานแต่งมันก็ต้องมีแขกในงานสิวะ มึงนี่ก็แปลกคน"
"...ก็คงงั้น" ไบรท์เลิกคิ้วขึ้น แล้วหยิบแก้วน้ำสีอำพันขึ้นมาจิบเล็กน้อย ท่ามกลางบรรยากาศครึกครื้นภายในคลับหรู เสียงเพลงคลาสสิคบรรเลงเบาๆ ผู้คนมากมายต่างหลงใหลกับเสียงเพลงและกิจกรรมต่างๆ
"พรุ่งนี้ลูกไอกลับมาจากญี่ปุ่น พวกกูจะไปรับที่สนามบิน"
"กระต่ายน้อยของป๋า.." เมื่อคิดถึงใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกสาวบุญธรรม รอยยิ้มเอ็นดูก็ปรากฏบนใบหน้าคมคายทันที มาเฟียหนุ่มหยิบบุหรี่ซิการ์ขึ้นมาจุดสูบ พ่นควันสีขาวคละคลุ้งในอากาศ
ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์มือถือแผดเสียงร้อง สองหนุ่มเบิร์ดและอ๊อฟให้หันมามองเพื่อนรัก ขณะที่ไบรท์ยังสูบบุหรี่สบายใจเฉิบ ไม่ได้รีบร้อนที่จะรับสาย
"เบอร์แปลกว่ะ รับดีไหม?" เบิร์ดที่ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือเพื่อนขึ้นมาเอ่ยบอกเจ้าของโทรศัพท์ ไบรท์ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ
"ฮัลโหล" เบิร์ดกดรับสายพร้อมกับกรอกเสียงทักทายคนปลายสาย
(เอ่อ...ปลายฝันเองนะคะ พอดีอยากจะนัดคุณไปทานข้าวด้วยกัน ไม่ทราบว่าคุณว่างหรือเปล่า) เบิร์ดยกยิ้มมุมปากแล้วหันไปมองหน้าไบรท์
"ว่างครับว่างมาก ตกลงเราจะไปทานข้าวกันที่ไหนดีครับคุณปลายฝัน" มาเฟียหนุ่มชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อของคนที่โทรมาจากปากของเบิร์ด
(คุณสะดวกที่ไหนดีคะ ปลายตามใจคุณค่ะ บอกสถานที่มาได้เลย) เสียงหวานตอบกลับมาอย่างเกรงใจ
"..." ทว่าเบิร์ดยังไม่ทันได้ตอบกลับ ไบรท์ก็แย่งโทรศัพท์ในมือเขาไปทันที
"มีอะไร" เสียงเข้มถามกลับคนปลายสาย
(เอ๊ะ?)
"ฉันไม่ว่าง"
(เอ้า ก็ไหนเมื่อกี้บอกว่ามากไงคะ แล้ว..เมื่อกี้ฉันคุยกับใครเหรอ ใช่คุณไลเกอร์ ไบรท์รึเปล่า?)
"เจอกันที่โรงแรม.." ทันทีที่พูดจบไบรท์ก็ตัดสายไป เขาโยนโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะกระจกอย่างไม่ใยดี แล้วตวัดสายตามองเพื่อนรักทั้งสองคนที่กำลังกอดอกจ้องหน้าเหมือนอยากให้เขาพูดอะไร
"หว้า...เพื่อนเราไม่ว่างซะแล้วสิ" อ๊อฟหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาแกว่งเล่น ขณะที่มุมปากหนายกยิ้มร้ายกาจ
"สาวที่ไหนวะ ปลายฝัน..ชื่อเพราะดีนะ"
"..."
"สาวน้อยคนนี้เธอมีพรสวรรค์อะไร ที่ทำให้ไลเกอร์ ไบรท์คนนี้ต้องยอมทำตามนะ...โทรไปฟ้องกระต่ายน้อยดีไหม ป๋ามันเริ่มทิ้งกลิ่นให้ผู้หญิงอีกแล้ว"
"...ขอตัว" ไบรท์หยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วเดินออกไปทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ สองหนุ่มมองหน้ากันอย่างรู้ทันเพื่อนรัก
"ปลายฝัน.."
