บทที่ 120 กรุงโซล : 120 [END]

“หัวใจทั้งดวงของฉันมันเป็นของเธอ” เขาจับมือฉันขึ้นมาแล้วจุมพิตที่หลังมือฉันแผ่วเบา “แล้วเมื่อไหร่หัวใจของเธอจะเป็นของฉัน”

ตึกตัก ตึกตัก ฉันแทบกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ไม่อยู่ แล้วใครกันล่ะ ที่บอกว่าหัวใจของฉันมันเป็นของฉันในตอนนี้

“ฉันไม่มีหัวใจแล้วล่ะโซล” แค่ฉันพูดไว้เพียงเท่านั้น คนตรงหน้าถึงกับหน้า...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ