บทที่ 97 กรุงโซล : 97

ไม่เข้าใจ! ฉันไม่เข้าใจคนตรงหน้าตอนนี้เอามากๆ ไอ้อาการเหมือนคนน้อยอกน้อยใจที่เขาแสดงมันออกมาให้ฉันเห็นมันคืออะไร

น้อยใจฉันเหรอ? ไม่น่าจะใช่ ที่ผ่านโซลก็ไม่เคยแคร์อะไรฉันอยู่แล้วนี่

“เดี๋ยวฉันให้ยัยเดียร์มาอยู่เป็นเพื่อน..”

“ไม่ได้!!” ฉันยังเอ่ยไม่จบประโยค โซลก็ตะคอกเสียงดังลั่นขัดฉัน

ให้ตายเหอะ!...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ