บทที่ 8 ลูกชายท่านประธาน
ตอนที่ 7
"อะแฮ่ม.."
พรึบ พรึบ
"เรียบร้อยแล้วครับ"มือเรียวลูบทำให้เสื้อที่คนตรงหน้าใส่อยู่ให้เรียบร้อยดั่งเดิมหลังจากที่เสร็จกิจไปสองรอบเป็นเซ็กซ์ที่ดุเดือดพอสมควรสมตามที่คาดหวังไว้มีความรุนแรงนิดๆแต่ก็ยังซ่อนไปด้วยความอ่อนโยนจากหนุ่มเซอร์
"คุณอร่อยจังเลยนะครับไว้เหงาๆมาหาผมได้ทุกเวลาเลยนะครับ จุ๊บ!"ผมยกยิ้มให้เห็นฟันที่เรียงสวยบ่งบอกให้เขาได้รู้ว่าผมจะมาตามที่เขาต้องการ ผมยกดูเวลาจากนาฬิกาบอกเวลา 11:57 นาที ผมบอกลาคุณบิ๊กแล้วเดินออกมาก็เห็นเพื่อนๆของพี่แกกำลังจะเข้ามาในห้องพอดี
"อ้าวศึกษางานจากไอ้บิ๊กเสร็จแล้วหรอ"พี่กุ้งเอ่ยทักถาม
"เสร็จเรียบร้อยครับดีสุดๆ"ความหมายที่ผมอยากให้พวกพี่ๆได้รู้มันไม่ได้หมายถึงการศึกษางานแต่เป็นลีลาเซ็กซ์ของคุณบิ๊กต่างหากแต่ดูเหมือนพวกพี่แกไม่ได้คิดเหมือนกับผม ผมก็ไม่ได้ถือสาอะไรให้อภัยคนหล่อละกันบริษัทนี้มีแต่คนหล่อเดินไปเดินมาเต็มไปหมดแต่กฎเหล็กของเบอร์อย่างผมคือ...เอาได้สำหรับหัวหน้า รองหัวหน้า หรือตำแหน่งสุดๆเท่านั้นแต่ถ้าเป็นพนักงานธรรมดาในแผนกนั้นๆอาจจะต้องคิดสักหน่อยหรือไม่ก็ต้องแอบ..หมายถึงแอบกิน
"เอ่อ..งั้นการ์ชิขอตัวก่อนนะครับพอดีมีงานต้องไปทำต่อ"ว่าจบผมก็เดินออกจากกลุ่มหนุ่มสถาปัตย์ตรงกลับมายังห้องทำงานของตัวเอง
แอ๊ด
"กว่าจะกลับมานะแกเล่นไปครึ่งค่อนวันเลยนะการ์ชิ"เสียงบ่นจากเพื่อนรวมงานอย่างเบลออกปากบ่นทันทีที่ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงาน ร่างของชายตัวเล็กนั่งไขว้ขาอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ของห้องพร้อมกับแก้วน้ำส้มในมือ
"แหม ขอนิดขอหน่อยให้เพื่อนได้ผ่อนคลายหน่อยสิ"ก็ไม่ได้มาทำงานตั้ง 2 อาทิตย์จะไม่ให้ได้ผ่อนคลายกับหนุ่มหล่อในบริษัทเลยหรือไง
"โอเคๆแล้วกินข้าวมาหรือยังหรือว่าอิ่มน้ำจนไม่หิวแล้ว"นี้ก็พูดไปแต่ก็จริงแหละปากล่างกินจนอิ่ม อิ่มอย่างเดียวไม่พอตอนนี้มันยังคาอยู่ในตัวผมอยู่เลยเนี่ย
"สั่งข้าวให้หน่อยเอาสปาเก็ตตี้คาโบนาร่านะ เราเข้าห้องน้ำแปป"ผมว่าจบก็รีบเข้าห้องน้ำคว้านเอาน้ำรักสีขุ่นเหนียวข้นออกจากรูรักของตัวเองที่พึ่งจะผ่านศึกหนักมา พอออกมาอาหารก็วางไว้ที่โต๊ะเรียบร้อยผมจัดการกินอาหารตรงหน้าให้เรียบร้อยนับวันผมกับเบลก็ยิ่งจะสนิทกันขึ้นเรื่อยๆเพราะเราทำงานกันแต่สองคนไม่ใช่ว่างานนี้มีแค่เราสองคนหรอกนะมีก็เหลือแต่เราเป็นเบอร์หนุ่งแต่เบอร์สองเป็นความเข้าใจผิดของผมที่นึกว่าบริษัทรับสองคนที่แท้รับหลายคนเลยแหละเพียงแค่คนอื่นๆที่ได้งานนี้ต้องมอบความสุขให้กับ...พนักงานธรรมดาๆก็เท่านั้น
"การ์ชิพี่โมนาโทรมาบอกว่าเย็นนี้ลูกท่านประธานจะเข้าบริษัทให้แกต้อนรับและเอาของว่างไปเสิร์ฟแทน"ผมพนักหน้ามันจะยากอะไรอิแค่เอาของว่างไปเสิร์ฟให้กับลูกชายท่านประธาน
15:49 น.
ก็อกๆ
"ขออนุญาตนะครับ"เมื่อได้รับแจ้งว่าลูกชายท่านประธานมาถึงบริษัทแล้วผมก็รีบเตรียมของว่างและเครื่องดื่มมาให้ยังห้องทำงานของท่านประธาน พอมาอยู่จุดนี้แล้วก็ตื่นเต้นเหมือนกันแฮะไม่รู้ว่าลูกชายเขาจะเป็นคนยังไง ทำธุรกิจอะไร ผมเดาว่าอายุก็คงจะ 25-30 แน่ๆ
แอ๊ด
"???"แต่พอผมเปิดประตูเข้ามาเท่านั้นแหละ เด็กหนุ่มหน้าจีนนั่งไขว้เท้าอยู่ที่โซฟาใหญ่ วัยประมาณ 17-18 ในชุดนักเรียนอินเตอร์กางเกงสีน้ำเงินกับเสื้อนักเรียนลุ่ยๆสีขาวที่นำออกจากกางเกงเวลาที่เลิกเรียน
"หิวอยู่พอดีเลย"ผิวที่ขาวสไลต์ลูกคนจีนกับสายตาเฟียสๆนั้นมันเหมือนสั่งให้ผมอยู่ในภวงค์ของเขา ใบหน้าฉีกยิ้มกว้างเวลาที่ผมเดินเข้าไปมันทำให้ร่างกายของผมกระตุก..ไม่ได้นะที่เป็นลูกชายท่านประธานอีกอย่างน้องก็ยังเด็ก
"พี่เป็นพนักงานใหม่หรอพี่โมนาไปไหนแล้วละ"เด็กหนุ่มเอ่ยถามยามที่ผมเอาขนมกับเครื่องดื่มวางที่โต๊ะตรงหน้าเขา
"ชะ..ใช่ พี่เป็นพนักงานใหม่ส่วนพี่โมนาวันนี้พี่เขาหยุดงานน่ะพี่ก็เลยมาทำงหน้าที่แทนเขา"ผมคิดว่าลูกชายท่านประธานจะเป็นหนุ่มวัยทำงานแต่ไหงเป็นเด็กหนุ่มที่กำลังเรียนอยู่ละไม่เข้าใจเหมือนกันนะเนี่ย
"พี่ชื่อไรอะผมชื่อ เฟียส นะ"เด็กหนุ่มแนะนำตัวกับผมที่ยันตัวลุกขึ้นจากตรงนั้น
"อะ..อ๋อ..พี่ชื่อการ์ชิ"ทำไมผมถึงรู้สึกว่าตัวเองทำตัวไม่ถูกแบบนี้ละเพียงแค่เด็กน้อย?เด็กน้อยอะไรเขาดูสูงกว่าผมนะเดาๆก็ประมาณ 175-180 ได้
"อืม..ชื่อแปลกดี"
"งั้นไม่มีอะไรแล้วพี่ขอตัวนะ"
หมับ
พรึบ
"อ๊ะ!!ทะ..ทำอะไรน่ะ"ร่างที่กำลังเลี้ยวหลังจากออกไปจากห้องเมื่อทำหน้าที่เสร็จกลับถูกมือหนาของเด็กหนุ่มเกี่ยวกลับไปนั่งอยู่บนตักแกร่งของเด็กหนุ่มซะงั้น ถาดที่ถือก็หลุดออกจากมือเปลี่ยนมาคล้องลำคอแกร่งไว้แทน
"ผมยังไม่ได้สั่งให้พี่ออกไปเลยนะ จะออกไปดื้อๆแบบนี้มันไม่มืออาชีพเลยนะ"ร่างกายถึงกับหยุดนิ่งทันทีที่ถูกเด็กวัย 17-18 ต่อว่าแบบนี้ แต่เอ๊ะมีอะไรทิ่มก้นผมอยู่ก็ไม่รู้สิ
"อื้อ..ฟะ..เฟียสปล่อยพี่ก่อนก็ได้"พอตั้งสติได้ก็ดิ้นเพื่อจะลุกออกจากตักของเด็กชาย
"เข้ามาในห้องไม่ตรวจดตัวเองก่อนหรอหือ?"คิ้วเรียวขยับเข้าหากับเป็นปม
"อะ..อะไร"
"หึ คอเสื้อแบบนี้มาอ่อยกันชัดๆ..ไหนจะรอยดูดนั้นอีก"ผมเบิกตากว้างรีบสำรวจตัวเองให้เรียบร้อยก็พบว่าเสื้อของผมกระดุมมันหลุดจนเกือบเห็นเนินอกแต่..แต่พออยู่บนตักนี้มันก็ทำให้ร่างสูงแค่ก้มก็เห็นไปจนไหนต่อไหน
"มะ..ไม่ใช่มันแค่หลุดเฉยๆ"ผมรีบติดกระดุมแต่มือหนาของเฟียสกลับรีบคว้าไว้แทน
"พี่นี้มัน..."
"มัน..มันอะไร?"เด็กหนุ่มหลับเว้นประโยคหลังไว้ให้ผมต้องถามต่อ
"หึ"
พรึบ
"อ๊ะ!..จะทำอะไรน่ะ..ไม่ได้นะ"ในชั่วเสี้ยววิร่างของผมก็ถูกจับมาเป็นคนนอนแล้วตามมาด้วยร่างหนาของเฟียสที่ขึ้นคร่อม มือหนาจับรวบมือทั้งสองข้าง
"หึ ก็ทำอย่างที่สามีภรรยาเค้าทำกันไง จุ๊บ!"นี้เป็นลูกายท่านประธานจะทำแบบนั้นกับเขาไม่ได้เด็ดขาดถ้าท่านประธานรู้เข้ามีหวัง..
