บทที่ 32 วัดใจ

“ฉันอยู่บนเกาะส่วนตัวของคุณลุงชารีฟน่ะ… ขอโทษนะกันต์ที่ฉันไม่ได้โทรบอกนายตั้งแต่แรก” ฉันขยับตัวหนีจากสายตาคมเข้มที่มองตรงมาไม่ยอมละ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมฟรานซิสต้องมานั่งเฝ้าฉันด้วย แถมยังจ้องกันด้วยสายตาแบบนั้นอีกต่างหาก

[เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ทำไมจู่ ๆ ถึงไปที่นั่น… ไอ้เหี้ยนั่นใช่ไหม?! แผนของไ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ