บทที่ 34 ยอมแลก

“...” ฉันถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออกเลย โลกันต์อยู่หน้าบ้านฉันงั้นเหรอ ให้ตายสิ… เขาต้องรู้แน่ ๆ เลยว่าฉันไม่ได้อยู่ในห้อง เพราะปกติเขาจะมายืนแอบมองหน้าต่างห้องฉันบ่อย ๆ และทุกครั้งฉันก็จะเปิดม่านเพื่อคุยโทรศัพท์พร้อมกับมองหน้าเขาไปด้วย ทว่าครั้งนี้… ฉันไม่สามารถทำแบบนั้นได้

[เธอ… ไม่ได้อยู่ในห้องเหรอ?]...