บทที่ 5 เข้าหอ
“ฉันไม่มีทางอยู่กับคนอย่างนาย! ปล่อยฉันนะฟรานซิส!”
ฉันสะบัดข้อมือแรง ๆ แต่เขากลับจับมันแน่นขึ้นแถมยังผลักฉันให้นอนราบบนเตียงที่เต็มไปด้วยกลีบกุหลาบสีแดง ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจจนลืมขัดขืนไปซะสนิท
“เธอคิดว่าตบหน้าคนอย่างฉันแล้วจะเดินออกจากห้องนี้ไปได้ง่าย ๆ หรือไง”
ใบหน้าเขาก้มต่ำลงมาแทบชิด ฉันร้อนวูบไปทั้งหน้าเลยทีเดียว หมอนี่คิดจะทำอะไร เขาเป็นคนยังไงกันแน่นะ!
“ปล่อยฉัน!”
“ปล่อย? หึ! นี่มันคืนเข้าหอไม่ใช่หรือไง! งั้นเรามาทำเรื่องที่ควรจะทำดีกว่าไหม” กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคละคลุ้งกับลมหายใจร้อน ๆ ของเขา หมอนี่ไปดื่มมาเหรอ…
“อย่ามายุ่งกับฉันนะฟรานซิส! เราตกลงกันแล้ว!” ฉันทุบไหล่เขาแรง ๆ อย่างนึกโมโห เขากำลังจะผิดข้อตกลงของเรา
ข้อตกลงที่ว่าเราสองคนจะแต่งงานกันแค่ในนาม เราจะไม่ยุ่งเกี่ยวและก้าวล้ำความเป็นส่วนตัวของกันและกัน เวลาเจอกันที่มหาวิทยาลัยก็ทำตัวปกติเหมือนไม่รู้จักกัน แล้วเขาก็ตกลงแล้วด้วย!
“ไม่เห็นจำได้”
“ฟรานซิส! อย่าทำมึน! นายกำลังเมาใช่ไหม? ปล่อยฉันเลยนะ!”
“จะโวยวายทำไมนักวะ! เธอทำฉันค้างก็รับผิดชอบสิ!” ฟรานซิสเอ่ยเสียงหงุดหงิด
อ้อ... เมื่อกี้ฉันขัดจังหวะสวรรค์ของเขาสินะ! เหอะ! ไอ้ผู้ชายตัณหากลับ!
“อย่ามาโทษฉันนะไอ้บ้า! ใครสั่งให้นายคาบมากินกันในห้องนี้ล่ะ! จะกินทำไมไม่ไปที่อื่น! นี่มันห้องหอนะ!!”
“ก็คนของพ่อเฝ้าเต็มไปหมด เธอจะให้ฉันไปไหนได้วะ!”
เดี๋ยวนะ! แล้วทำไมฉันต้องมาเถียงกับเขาด้วยเรื่องไร้สาระพวกนี้ด้วย!
“เหอะ! ไอ้ผู้ชายมักมาก ขาดไม่ได้เลยหรือไงไอ้เรื่องใต้สะดือเนี่ย”
“เออ! จะลองไหมล่ะ! แล้วจะรู้ว่ามันฟินแค่ไหน!”
“กรี๊ด! อย่านะ! เอามือออกไป!” เขาไม่พูดเปล่าแต่กลับสอดมือเข้ามาใต้สาบเสื้อคลุมของฉัน ฝ่ามือร้อนลูบหน้าท้องเนียนเรียบจนร่างกายฉันชาวาบไปทั้งร่าง เขาทำบ้าอะไร! “ฟรานซิส!... หยุดนะ!”
ปลายจมูกโด่งซุกไซ้ซอกคอฉันอย่างรุนแรง มันขนลุกและวาบหวามไปหมด ฉันนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดบริเวณที่ริมฝีปากร้อนของเขาลากผ่าน ฟรานซิสแหวกคอเสื้อคลุมฉันออกช้า ๆ เขาแตะปลายลิ้นลงมาแผ่วเบาลากไล่ทั่วเนินอกจนฉันต้องเบี่ยงร่างหนี
“อ๊ะ...หยุด...นะ” ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเมื่อปลายลิ้นร้อนชื้นของเขาพยายามยัดเหยียดความวาบหวามมาให้ ปลายนิ้วร้ายเคลื่อนต่ำผ่านหน้าท้องแบนเรียบ แตะเน้นแผ่วเบาลงบนหน้าขาอ่อนของฉันจนต้องรีบคว้ามือข้างนั้นของเขาไว้ “ยะ...อย่า...อื้อ”
เขากดจูบปิดปากฉันอย่างล้ำลึก ดูดซับเรี่ยวแรงขัดขืนไปจนหมดสิ้น สติของฉันพร่าเลือนปล่อยร่างกายไปกับสัมผัสแปลกใหม่ที่ไม่เคยพานพบ ปลายนิ้วของเขาลากไล่หยอกเย้าตรงขอบซับในตัวน้อย เขาค่อย ๆ เกี่ยวมันลงช้า ๆ ขณะริมฝีปากยังไม่ละจากความหวานของริมฝีปากฉัน
Rrr…
“เฮือก...” ฉันเบิกตาโพลงเมื่อเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ฉุดดึงสติที่กำลังโบยบินไปให้กลับมาเกือบร้อยเปอร์เซนต์ ฉันปัดมือหนาที่กำลังจะปลดซับในของฉันออกแรง ๆ มืออีกข้างพยายามผลักใบหน้าฟรานซิสออกเพื่อให้เขาเลิกจูบกระชากสติฉันสักที “อื้อ~อื้อ!”
Rrr…
“Shit!!” ฟรานซิสละริมฝีปากออกแล้วสบถเสียงดัง ฉันรีบผลักเขาออกจากตัวแล้วรวบเสื้อคลุมปิดบังเรือนร่างตัวเอง เขาลุกขึ้นยืนพลางส่งสายตาหงุดหงิดมาทางฉัน
เหอะ! ฉันควรจะเป็นฝ่ายโกรธมากกว่านะ! ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!
“…” ฉันรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์โทรเข้า ร่างกายชะงักทันทีเมื่อคนที่โทรเข้ามาคือคนสำคัญของฉันเอง
[-โลกันต์-]
ฉันถอนหายใจไล่ความรู้สึกเมื่อครู่ออกไปจากสมอง ฉันไม่ได้กดรับสายของเขา เหตุผลที่ไม่รับก็เพราะมีฟรานซิสอยู่ในห้อง และเชื่อเถอะ! น้ำเสียงฉันตอนนี้คงจะสั่นไม่ใช่เล่นเลยละ ฉันเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วหยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาถือก่อนจะรีบเดินเข้าห้องน้ำอีกครั้ง
“จะไปไหน!”
“…”
“เงียบทำไมวะ! ถามก็ตอบ!” เขาเดินตามมาถึงหน้าห้องน้ำแล้วดันประตูห้องน้ำที่ฉันกำลังจะเปิดให้ปิดอีกรอบ ฉันจึงจำใจหันกลับไปสบตากับเขาตรง ๆ พอกันทีกับไอ้ผู้ชายคนนี้! อยู่ด้วยกันคืนแรกฉันก็เกือบจะเสียตัว นับประสาอะไรให้ย้ายไปอยู่ด้วยกันตลอด ฉันคงจะไม่รอดเหมือนกับครั้งนี้แน่ ๆ
ฉันเชื่อแล้ว... ข่าวลือที่ว่าเขาน่ะร้ายตัวพ่อ! ขึ้นชื่อเรื่องความเถื่อน แถมยังเสือผู้หญิงสุด ๆ ถามตัวเองครั้งที่พันแปด...ทำไมฉันถึงต้องมาแต่งงานกับไอ้ผู้ชายอันตรายคนนี้ด้วย!!
“มองหน้านี่คือ?” เขาขมวดคิ้วใส่อย่างหงุดหงิดที่ฉันเอาแต่ยืนมองหน้าเขาเงียบ ๆ
“ข้อตกลงของเราคือไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกันและกัน”
“…”
“หวังว่านายจะไม่ลืม” ฉันจ้องตาเขากลับ ยืนยันคำพูดให้เขารู้ว่าฉันจริงจังกับมันมาก "อีกเรื่องก็คือ...”
“…”
“ฉันมีคนรักอยู่แล้ว เหมือนกับที่นายเองก็มีแฟน เพราะฉะนั้นอย่าจริงจังกับการแต่งงานครั้งนี้นัก ไม่เช่นนั้นคนที่จะเจ็บ...”
“…”
“ก็คือตัวนายเอง!”
