บทที่ 59 ความจริง

“เห็นสิ เพราะคนคนนั้นก็คือ… ฉัน”

ทันทีที่ผมพูดจบ รอยยิ้มของแหวนพลอยก็ค่อย ๆ จางลง แววตาของเธอนิ่งมาก ผมเดาไม่ถูกเลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ เราสองคนปล่อยให้ความเงียบปกคลุมรอบตัว ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีไปทางทะเลแทน

“ล้อฉันเล่นหรือไง นายจะเป็นคนช่วยฉันไว้ได้ยังไงกัน ตอนนั้นนายก็เด็กพอ ๆ กับ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ