บทที่ 71 ตบหน้า

หมับ!

“จะไปไหน” มือหนาคว้าข้อมือฉันไปจับ ขณะเดียวกันกับผู้หญิงอีกคนซึ่งเดินออกจากห้องนอนด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวพอดี ฉันมองหน้าเธอนิ่ง ริมฝีปากสีแดงสดเหยียดยิ้มเย้ยหยันอย่างผู้ชนะ

อืม… เธอชนะจริง ๆ มาหยา ฉันสู้อะไรเธอไม่ได้เลย สู้ไม่ได้เลยสักนิด

“ปล่อย…” ฉันบิดข้อมือออกโดยไม่มองหน้าเขา แต่ฟรานซิสก็คือฟร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ