บทที่ 8 ปะทะ
ฉันเลื่อนสายตามองใครอีกคน เขาคือผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีตามกฎหมายของฉันเอง... ฟรานซิส!
สำหรับผู้ชายคนนี้...ฉันรู้จักเขาพอสมควร ไม่ว่าจะเป็นนิสัยส่วนตัว หรือกิตติศัพท์อันร้ายกาจที่ร่ำลือไปทั่วมหาวิทยาลัย เพราะพวกเราค่อนข้างจะเติบโตมาพร้อมกันในฐานะญาติคนหนึ่ง ซึ่งฉันเองก็ไม่คาดคิดว่าจะต้องเปลี่ยนสถานะให้มันเลวร้ายลงขนาดนี้
ฟรานซิสเป็นผู้ชายห่าม ๆ โหด ๆ ด้วยความที่เขาเติบโตมาพร้อมกับตำแหน่งผู้นำตระกูลคนต่อไปของเดริตโต้ มันหล่อเลี้ยงและบ่มเพาะให้เขากลายเป็นผู้ชายเถื่อน ๆ มีนิสัยร้ายกาจและเอาแต่ใจแถมยังเจ้าชู้เป็นไฟอีกต่างหาก
เขาน่ะ... เป็นผู้ชายประเภทที่ฉันแบล็กลิสต์เอาไว้เลยล่ะ!
“หึ... ก็นึกว่าใคร” ฟรานซิสแสยะยิ้มชั่วร้ายขณะจุดบุหรี่ขึ้นสูบ เขายืนล้วงกระเป๋าแล้วพิงรถสปอร์ตของตัวเอง ท่าทางของเขาโคตรแบดบอยเลยให้ตาย! “ที่แท้ก็ ‘แฟนเก่า’ ของ ‘เมียกู’ นี่เอง”
“ไอ้...”
“กันต์อย่า...” ฉันคว้าแขนโลกันต์เอาไว้เมื่อเขาทำท่าจะพุ่งเข้าไปถีบฟรานซิสอีกรอบ เมื่อกี้ที่โดนถีบจนกระเด็นนี่เขาไม่รู้สึกอะไรเลยใช่ไหม!
ให้ตายสิ! หมอนี่กวนประสาทเป็นบ้าเลย เขากล้าเรียกฉันว่าเมียเขาต่อหน้าแฟนของฉันเนี่ยนะ แถมยังเรียกโลกันต์ว่าแฟนเก่าอีกต่างหาก ฉันยังไม่ได้เลิกกับเขาเลยนะไอ้บ้าฟรานซิส!
“ห้ามทำไม! ฉันจะเอาตีนกระแทกปากมัน!”
โลกันต์หันมาพูดเสียงฉุนกับฉัน แต่เขาก็ไม่ได้สะบัดแขนข้างนั้นออก ฉันถอนหายใจเหนื่อย ๆ วันนี้มันวันโลกาวินาศของฉันหรือไงกันนะ!
“ที่นี่มันมหาวิทยาลัยนะกันต์... อย่ามีเรื่องเลยนะ ฉันขอร้องล่ะ”
แทบจะไหว้เลยล่ะ ฉันมองเขาด้วยสายตาขอร้องสุด ๆ ตอนนี้กลัวพวกเขาจะมีเรื่องกันมาก ๆ เสือกับเสือเมื่อปะทะกันแล้วมันคงไม่จบลงง่าย ๆ ใช่ไหมล่ะ! เพื่อความสงบสุขภายในรั้วมหาวิทยาลัยของฉัน ฉันควรจะห้ามศึกครั้งนี้ให้ยุติลงอย่างรวดเร็วที่สุด
ฉันรู้ว่าโลกันต์เป็นคนอารมณ์ร้อน หัวรุนแรง แต่อย่าลืมสิ! เขาเป็นแฟนฉันนะ! และเขาก็แพ้ลูกอ้อนของฉันด้วย เลือกขอร้องให้โลกันต์ยอมถอยฉากออกไป ย่อมง่ายกว่าไปขอร้องผู้ชายนิสัยเสียแถมยังเอาแต่ใจอย่างฟรานซิสซะอีก!
“ก็ได้... แต่เธอต้องกลับกับฉันนะ” เขาตวัดสายตาดุดันมองฟรานซิสก่อนจะหลุบตาลงมองฉันนิ่ง
“อ่ะ... แน่นอนอยู่แล้วสิ”
โลกันต์ยกยิ้มพอใจในคำตอบ เขาเลื่อนสายตาขึ้นมองฟรานซิสเหมือนเย้ยหยันทางสายตาก่อนจะดึงมือฉันไปจับแล้วพาออกมาจากตรงนั้น
หากทว่า...
หมับ!
“อ๊ะ”
ฟรานซิสคว้ามืออีกข้างของฉันเอาไว้แล้วออกแรงกระชากจนร่างฉันเสียหลักปะทะกับแผ่นอกของเขาเต็มแรง เขาเปลี่ยนจากจับข้อมือเป็นตวัดวงแขนโอบรอบเอวฉันแทน โดยที่มืออีกข้างยังคีบบุหรี่ขึ้นสูบด้วยท่าทางสบาย ๆ
พลั่ก!
รวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทันเมื่อโลกันต์กระชากฉันออกจากวงแขนของฟรานซิสก่อนยกเท้าขึ้นถีบไปกลางลำตัวของเขา แต่ครั้งนี้ฟรานซิสพลิกตัวหลบฝ่าเท้าของโลกันต์ได้ทัน รอยรองเท้าจึงประทับลงบนประตูรถสปอร์ตคันหรูของเขาแทน
“คิดจะถีบกูครั้งที่สอง มึงยังไก่ไปนะครับ”
ฟรานซิสหัวเราะเย้ยหยันพลางทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้ปลายรองเท้าบดขยี้มันแรง ๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยสายตาท้าทายสุด ๆ หมอนี่คิดจะทำบ้าอะไรอีก!
“กันต์! พอแล้ว...”
ฉันร้องห้ามโลกันต์ที่ทำท่าจะกระโจนเข้าใส่ฟรานซิสอีกรอบ คราวนี้ฉันยกแขนกอดรอบเอวเขาเบา ๆ จากด้านหน้า เพราะครั้งนี้เขาแรงเยอะกว่าเก่ามาก ดึงมืออย่างเดียวคงรั้งไว้ไม่อยู่…
“แหม... เมียกูนี่งามหน้าจริง ๆ! กอดผู้ชายอื่นต่อหน้าผัว”
“มึง...!”
“หุบปากนะฟรานซิส!” ฉันรีบผลักโลกันต์ให้ออกห่างจากไอ้ผู้ชายกวนประสาททันที
ให้ตายสิ! ถ้าไม่ติดว่าที่นี่เป็นสถานศึกษานะ! ฉันจะปล่อยให้โลกันต์กระแทกปากหมา ๆ ของไอ้บ้านี่สักทีสองที!!
“นายเป็นบ้าอะไรของนายหะ! คำก็เมีย สองคำก็ผัว ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าอย่ายึดติดกับการแต่งงานบ้า ๆ นั่น!”
“...”
โอเคเลย... ตอนนี้ฉันหมดความอดทนอีกแล้ว ฉันเหนื่อย! เบื่อ! รำคาญ! ไม่เข้าใจว่าเขาจะมาตามตอแยฉันทำไม! นี่มันเพิ่งจะวันแรกของการแต่งงานบ้า ๆ นั่นเองนะ! เขาก็ป่วนฉันกับโลกันต์ซะจนสติจะแตกอยู่แล้ว!
“แล้วข้อตกลงระหว่างฉันกับนาย นายเองก็รับปากแล้วไม่ใช่หรือไงว่าจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของฉัน! แล้วนี่อะไร... ตามมาป่วนเพื่อ?”
ตอนนี้ฉันยืนขั้นกลางระหว่างผู้ชายอันตรายทั้งสองคน ด้านหลังคือโลกันต์ เขายืนนิ่งทั้งที่ใจคงอยากจะกระโดดถีบฟรานซิสจะแย่ ส่วนด้านหน้าคือฟรานซิส หมอนี่ก็ยืนมองหน้าฉันเงียบ ๆ สายตาดุดันของเขาแข็งกร้าวจนน่ากลัวราวกับอยากจะฉีกทึ้งฉันเป็นชิ้น ๆ
“พล่ามจบหรือยัง...”
“ว่าไงนะ...” ฉันทวนคำถามอีกครั้ง ฟรานซิสขบกรามแน่น เขาตรงเข้ามากระชากข้อมือฉันรุนแรง ฝ่ามือเขาร้อนมาก...มันร้อนราวกับจะระเบิดออกมา นี่เขากำลังโกรธจัดสินะ “โอ๊ย... ฉันเจ็บนะ!”
พลั่ก!
“อย่ามาแตะต้องแฟนกู!”
ในที่สุดสิ่งที่ฉันพยายามทั้งหมดก็สูญเปล่าเมื่อหมัดหนัก ๆ ของโลกันต์ตรงเข้าปะทะใบหน้าหล่อของฟรานซิสเต็มแรง ฉันเผลอร้องออกมาด้วยความปวดร้าวข้อมือ เพราะถึงแม้เขาจะเสียหลักไปตามแรงกระแทก แต่ฝ่ามือหนาของฟรานซิสก็ยังไม่ยอมปล่อยออกจากข้อมือของฉัน
“ถุ๊ย!”
