บทที่ 31 5(3)

ฉันนั่งกอดเข่าน้ำตาซึมอยู่ในโรงฝึกดาบ ร่างกายบอบช้ำจนไม่อยากลุกเดิน คาวะกลืนกินศักดิ์ศรีฉันอย่างไม่ลืมหูลืมตา เขากอดฉัน สอดความเป็นชายเข้ามาในตัวฉัน แล้วกระแทกกระทั้นเหมือนฉันเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ จากนั้นก็ไล่ออกจากห้องอย่างไม่ไยดี

คิดถึงตรงนี้แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด

เนิ่นนานกว่าฉันจะทำใจเดินอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ