บทที่ 2 เฮดว้าก
MINNIE
"ลงไปได้ละ ฉันรีบ" ฉันหันไปมองหน้าพี่เรย์ทันทีที่เขาพูดออกมาแบบนั้น เมื่อคืนนี้...ฉันกับเขา...เราสองคนทำอะไรแบบนั้นกันไปแล้ว
ทำไปแล้วจริงๆน่ะเหรอ…
ฉันจำไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว เพิ่งไปทำงานวันแรก ก็โดนลากไปทำเรื่องอย่างว่าซะแล้ว ฉันนี่มันใช้ไม่ได้จริงๆ
"นี่...ลงไปได้แล้ว ฉันรีบ" เสียงของพี่เรย์มันทำให้ฉันดึงสติของตัวเองกลับมาได้
"ทำไม หรือว่า...เธอติดใจอะไร?" เสียงเข้มเค้นถามฉัน ฉันจะติดใจอะไรได้ล่ะ ในเมื่อเรื่องระหว่างเราสองคนไม่มีใครจำได้เลย ทั้งเขาและฉัน...ไม่มีใครจำเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นได้สักนิด
ฉันรู้แค่ว่า...มันเจ็บมากเท่านั้นเอง เจ็บเหมือนร่างจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ จนถึงตอนนี้มันยังรู้สึกระบมตรงนั้นอยู่เลย
"มะ ไม่ค่ะ มินไม่ติดใจอะไรเลย" ฉันตอบเขาออกไปพร้อมเบนหน้ามาอีกทางเพื่อที่จะเปิดประตูรถ ในเมื่อเขาไม่คิดที่จะรับผิดชอบ แล้วฉันจะไปเรียกร้องอะไรจากเขาได้ล่ะ จริงไหม?
ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบกันสักหน่อย แล้วอีกอย่าง เรื่องพวกนี้มันก็ธรรมดามากสำหรับวัยรุ่นสมัยนี้ ฉันคงต้องยอมรับมัน เมื่อคืนฉันพลาดเอง ฉันสะเพร่าเอง ฉันมันรู้เท่าไม่ถึงการณ์เอง แล้วฉันจะไปโทษใครได้ล่ะ ปล่อยให้มันผ่านไปนั่นแหละดีแล้ว
หมับ! ฉันกำลังจะก้าวเท้าลงจากรถ แต่อยู่ๆฝ่ามือแกร่งของพี่เรย์ก็เอื้อมมาคว้าท่อนแขนของฉันเอาไว้ซะก่อน
"เดี๋ยวสิ" พี่เรย์พูดขึ้นพลางกวาดตามองรูปหน้าฉันไปด้วย
"คะ?"
"อย่าลืมซื้อยาคุม ฉันยังไม่อยากมีลูกตอนนี้ ฉันยังไม่พร้อม"
"..."
"เข้าใจที่พูดใช่มั้ย?" เขาถามต่อเมื่อฉันนิ่งไป
"ค่ะ มินเข้าใจแล้วค่ะ" ฉันตอบเขาแล้วลงจากรถมาในทันที เสียงรถยนต์คันหรูวิ่งออกไปแล้ว แต่ว่าขาของฉันมันยังไม่ยอมขยับไปไหน มันทั้งชา ทั้งไม่มีเรี่ยวมีแรง
ยิ่งนึกถึงคำพูดของพี่เรย์เมื่อครู่ มันก็ยิ่งทำให้ฉันเหมือนโดนตบหน้ายังไงอย่างนั้น
"ฮึก..." ฉันสะอื้นออกมาเมื่อเห็นสภาพของตัวเองที่หน้ากระจก รอยช้ำสีแดงถูกประดับอยู่บนเรือนร่างของฉัน ทั้งเล็กบ้าง ใหญ่บ้าง สลับกันไป ยิ่งตรงหน้าอกยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย เรียกได้ว่า พี่เรย์เขาฝากรอยคิสมาร์กเอาไว้จนแทบไม่เหลือพื้นที่ว่างเลยทีเดียว
ร่างกายที่เคยเป็นของฉัน ตอนนี้มันโดนเขาย่ำยีจนไม่เหลือชิ้นดี แถมยัง...ไม่ได้รับความเห็นใจจากเขาอีกต่างหาก
นี่คงเป็นความสัมพันธ์แบบวันไนท์ที่ใครๆก็พูดกันล่ะสินะ ฉันเพิ่งจะกระจ่างกับความหมายของมันก็วันนี้เอง
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เป็นวันหยุดพักผ่อนของฉัน ฉันควรกินยา แล้วก็รีบพักผ่อนซะ พรุ่งนี้มีรับน้องใหญ่ของคณะ ฉันต้องรีบไปแต่เช้า ถ้าไปสายเดี๋ยวจะโดนทำโทษอีก
วันต่อมา
"ทำไมทำหน้าเบื่อโลกงั้นอ่ะ ไหนยิ้มหน่อยสิ เวลาที่มินยิ้มเนี่ย โลกสดใสจะตายไป" ไอรีนเพื่อนในกลุ่มของฉันดึงแก้มฉันเล่นอย่างสนุกสนาน เธอคงเห็นว่าฉันนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ล่ะมั้ง เธอเลยพยายามจะทำให้ฉันผ่อนคลาย
"พอดีว่ามินเวียนหัวน่ะ สงสัยเมื่อคืนจะนอนน้อยไปหน่อย" ฉันบอกไอรีนออกไปพลางกัดแซนวิชที่อยู่ในมือไปด้วย
อาการเวียนหัวคงจะเป็นผลข้างเคียงของยาคุมฉุกเฉินแน่ๆเลย เมื่อคืนฉันกินยาไปทีเดียวสองเม็ดไม่คิดว่ามันจะแรงขนาดนี้
"ไหวรึเปล่าอ่ะมิน ปิ่นไปบอกพี่ๆให้มะว่ามินไม่ไหว แล้วพวกเรา...จะได้ไปนอนพักที่ห้องพยาบาลกัน จะได้ไม่ต้องมารับน้องด้วยอ่ะ ปิ่นไม่ชอบเลย" ปิ่น เพื่อนอีกคนในกลุ่มของฉันพูดขึ้นบ้าง
"ความคิด" ไอรีนส่ายหัวน้อยๆพร้อมกับหยิบลิปสติกสีแดงสดของเธอออกมาเติม
"อื้อหือ นี่สีใหม่ของยี่ห้อนี้นี่นา รีนไปสอยมาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ นี่ปิ่นว่าจะไปซื้ออยู่พอดีเลยนะเนี่ย"
"ซื้อมาได้เป็นเดือนแล้วนะ อยากได้เหรอ เอาไปสิ รีนเบื่อแล้วอ่ะ" ไอรีนว่าพร้อมกับส่งลิปสติกยี่ห้อดังของเธอให้ปิ่นอย่างไม่คิดจะเสียดายแม้แต่น้อย
ผู้หญิงที่ดีพร้อมทั้งหน้าตาและฐานะแบบเธอคงไม่เสียดายลิปสติกราคาเหยียบๆสามพันหรอก แต่ถ้าเป็นฉันนะ แค่แท่งละร้อยก็คิดแล้วคิดอีกแล้ว
จะว่าไปแล้วมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่ก็มีแต่คนรวยๆทั้งนั้นเลย นี่ถ้าฉันไม่ได้ทุนมาเรียนต่อที่นี่ แม่ฉันคงไม่มีปัญญาส่งฉันหรอก
ตอนนี้ท่านทำงานแค่คนเดียวด้วย เพราะฉะนั้นฉันต้องตั้งใจเรียนให้มากที่สุด เรียนจบไปจะได้กลับไปทำงานที่บ้าน
"หวัดดีทุกคน โทษทีนะวันนี้สายไปหน่อย พอดีว่าเจ้าตัวเล็กงอแงอ่ะ" นี่เป็นเสียงนิวเพื่อนในกลุ่มอีกคนของฉันเอง นิวน่ะมีลูกแล้ว ตอนนี้ก็น่าจะประมาณสองขวบได้แล้วมั้ง
"นิวกินไรมายัง กินแซนวิชก่อนสิ วันนี้แม่ปิ่นทำเยอะน่ะ ปิ่นเลยห่อมาเผื่อทุกคนเลย" ปิ่นว่าพร้อมกับส่งแซนวิชทูน่าที่หน้าตาน่ากินไปให้นิวหนึ่งชิ้น
"ดีเหมือนกัน นี่รีบจนไม่ได้กินข้าวมาเลยเนี่ย กว่าเจ้าตัวเล็กจะยอมก็เกือบแปดโมงแล้ว"
"รีบๆกิน จะได้มีแรงไปโดนพี่ๆคนโหดทำโทษกัน" ปิ่นพูดพลางหัวเราะร่าออกมา พูดถึงเรื่องทำโทษ วันนี้เป็นวันรับน้องใหญ่นี่นา ยังไงก็ต้องโดนทำโทษอยู่แล้ว
ยิ่งพี่ๆปีสองยิ่งโหดอยู่ด้วย ว๊ากทีฉันตัวสั่นเลย
หลังจากที่พวกเราทุกคนรองท้องกันด้วยแซนวิชของปิ่นกันแล้ว พวกเราก็รีบมารอพี่ๆทุกชั้นปีที่หอประชุมของคณะ
ซึ่งตอนนี้เด็กปีหนึ่งอย่างพวกฉันมากันครบหมดแล้ว ส่วนพี่ๆชั้นปีอื่นก็มากันครบแล้วเหมือนกัน จะขาดก็แค่พี่เฮดว้ากปีสองที่พวกฉันไม่เคยเห็นหน้ากันเลยสักครั้งเดียวเพราะพี่เขาไม่เคยมาปรากฏตัวให้เห็นเลยสักครั้ง
"สวัสดีครับน้องๆทุกคน ยินดีต้อนรับสู่คณะของเราอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ผมชื่อเรย์ เป็นเฮดว้ากของชั้นปีที่สอง " ฉันที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาเพราะถูกพี่ว้ากสั่งให้ก้มหน้าลงก็ต้องเงยหน้ามองเจ้าของเสียงโดยอัตโนมัติ
"..."
"จ้องหน้าผมแบบนั้น มีปัญหาอะไรเหรอครับ...น้องมินนี่"
"..."
