บทที่ 2 chapter 2
ใบหน้าคมเข้มมีเกราะคือความเย็นชาเคลือบไว้ยิ้มหยัน “อยากได้คนช่วยผ่อนคลายกำหนัดกับเงินทอง เดี๋ยวฉันสงเคราะห์เรียกคนมาให้แล้ว” ยกมือจับแขนกลมกลึงที่ยกขึ้นพาดบ่ากว้างออกห่าง
“คืนนี้ฉันไม่อยากได้...เหม็นเบื่อคราบคาวๆ ที่เกาะติดบนตัวสาวๆ อย่างพวกเธอ ชอบมาหลอกย้อมแมวขายตัวเอง ทั้งที่ผ่านมาเยอะจนน่าสงสัย จำหน้าคนที่มีอะไรด้วยได้หมดทุกคนหรือเปล่า”
“อุ๊ย! อะไรกันคะคุณคีธ ใครทำให้อารมณ์เสียคะนี่” แม้จะหน้าเสียกับคำพูดชายหนุ่มที่เธอฟังยังไงเหมือนถูกด่านิ่มๆ ใส่หน้า แต่พิมพ์มาดาก็ยังฉีกยิ้มหวานๆ ได้
“คุณมาที่นี่เพราะต้องการผ่อนคลายไม่ใช่หรือคะ พิมพ์กำลังช่วยคุณอยู่นี่ไงคะ” พิมพ์มาดายังไม่คิดยอมแพ้ นิ้วยาวเรียวลูบไล้ไต่บนผิวเนื้อจนถึงเส้นผมหนานุ่ม ที่อยากจับต้องตั้งแต่แรกได้เห็นหน้าและสบสายตากับ...คีธ อีวาโปล่า
ไม่เคยคิดว่าจะตกหลุมรักจนเป็นได้ถึงเพียงนี้...แต่ก็เป็นไปแล้ว!
เมื่อเกิดความรัก...ความอิจฉาก็ตามติดมา ทุกครั้งที่เห็นเขามีผู้หญิงคนอื่นเคียงข้าง เธอเจ็บร้าวไปทั้งใจ อยากเดินเข้าไปกระชากผู้หญิงหน้าด้านเหล่านั้นให้ถอยห่างออกมา แต่ก็รู้ดีสิทธิ์ของตัวเองยังมาไม่ถึง ต้องเฝ้ารออย่างกล้ำกลืน
เมื่อโอกาสมาถึง...ไม่มีวันยอมรับความพ่ายแพ้ โดยไม่ต่อสู้!
“ในที่สุดเธอก็เข้ามาใน Club บ้าๆ นี่จนได้” ชมบุหลันเอ่ยกับตัวเองเสียงเบาหวิว ใบหน้ากลมป้อมเปี่ยมล้นด้วยความมุ่งมั่นเงยขึ้นมองแผ่นป้ายบอก พร้อมมือกำหมัดกระทุ้งเข้าหาตัวเองเล็กน้อย “โย่ว” เสียงเล็กดังในลำคอกับความสำเร็จกับการพาตัวเองเข้ามาในคลับ บ้าๆ ที่ชื่อสุดแสนจะน่าเกลียดน่าขยะแขยงเป็นที่สุด...
Club Love เสิร์ฟ Sex!
คลับที่ไม่ใช่แค่บ้าบอ แต่เฮงซวยสุดๆ เพราะผู้หญิงที่จะเข้ามาได้ ต้องขาวสวยหมวยเอกซ์และเซ็กซี่อย่างนางแบบหนังอย่างว่า ที่ผู้ชายติดเรื่องใต้สะดือชอบกันนัก ในขณะที่เธอ...
ชมบุหลันสะบัดศีรษะอย่างปวดร้าว ตอนก้าวลงจากรถก็มั่นใจเต็มร้อย เธอต้องพบต้นตอของเรื่องที่อยากรู้
ทว่าเมื่อเดินเข้าคลับกลับถูกมนุษย์ยักษ์สองตัวที่ยืนเฝ้าอยู่กวาดสายตาไล่มองตั้งแต่ปลายเท้าไล่ขึ้นไปที่ใบหน้ากลมป้อม ก่อนเปล่งวาจาเสียดแทงหัวใจสาวน้อยอย่างเธอจนอยากกระเด้งกระดอนตัวขึ้นสูง แล้วฟาดฝ่ามือตบหัวโล้นๆ เต็มแรง
“ที่นี่ต้อนรับเฉพาะสาวหุ่นดี...”
“ฉันหุ่นไม่ดีตรงไหนยะ!” ชมบุหลันตวาดแว้ดเข้าใส่ แบะหน้าหงิกงอ นัยน์ตาขุ่นเขียวใส่คนพูด
ทำไมยะหุ่นแม่ให้มาของเธอมันไปหนักหัวแม่เท้าข้างที่มีตาปลาเกาะติดอยู่หรือไง ถึงได้มีแต่คนยุ่งกับรูปร่างของเธอนักหนา ไอ้ความสูงร้อยหกสิบ กายไม่บอบบางอ้อนแอ้นอรชรด้วยเจ้าเนื้อที่เกาะอยู่รอบเอว แม้เถียงสุดใจขาดดิ้น เธอไม่ได้อ้วนสักหน่อย แค่...อวบเกือบระยะสุดท้ายเท่านั้นเอง แต่มักถูกเปรียบเทียบกับอีกหนึ่งสาว รูปร่างอ้อนแอ้นอรชร เอวรับกับทรวงอกกลมกลึงและขาเรียวยาวขาวราวกับลำเทียน
“รู้สภาพของตัวเองดีอยู่แล้ว ไม่น่าให้ต้องตอกย้ำเลยยายเด็กใจแตก ชอบหนีพ่อแม่มาเที่ยวหาผู้ชายจนตัวสั่น”
“ไอ้...ไอ้ปากปีจอ!” เจอคำพูดหมาไม่รับประทาน ชมบุหลันถึงกับเดือดดาลจนเลือดขึ้นหน้า อยากต่อยหน้ายักษ์สองตัวให้คว่ำ แต่เมื่อเทียบหุ่นกันแล้ว...หนูกับราชสีห์ชัดๆ
“กลับไปได้แล้ว หน้าตาอย่างเธอ ยังไงซะคุณคีธเขาไม่สนใจหรอกนะ ไม่ต้องมาอ่อยยั่วให้ยาก”
สองมือเล็กยกขึ้นเท้าสะเอว ใบหน้าผ่องพรรณหงิกง้ำ นัยน์ตากลมใสวาวจ้าขึ้นมาทันควัน
“ถึงฉันไม่สวยแล้วไง” ไม่สวยแต่ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่สักหน่อย ยังไงก็พอไปวัดไปวาได้ไม่อายพระเณรแล้วกัน
“ไปหนักส่วนไหนของคุณพี่สองคนมิทราบ โตแต่ตัวความคิดในหัวเท่าขี้ปลายเล็บแบบนี้นะซิ ถึงได้มาเป็นยามเฝ้าปากถ้ำ ยืนเป็นหมาน้ำลายยืดมองผู้หญิงสวยๆ คนแล้วคนเล่าเดินผ่านหน้าไป” กัดฟันพูดเสียงลอดไรฟัน
“กลับไปเลยยายปากเสีย หน้าตามู่ทู่เหมือนหมาจู คิดมาไต่เต้าเป็นคุณหญิง ไม่มองสารรูปเงาหัวตัวเองเลย”
ได้ยินแล้วปวดตับไตไส้พุง แล้วเธอเป็นคนประเภทยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ อีกทั้งต่อมความสงสัยกำเริบ อยากรู้นักไอ้คลับบ้านี่ซุกซ่อนอะไรไว้กันแน่ ถึงได้ทำเป็นลับลมคมในเสียเหลือเกิน
พอรู้มาบ้างว่าคนที่เข้าไปข้างในได้อย่างหนึ่ง คือต้องมีคนแนะนำพาเข้าไป อีกส่วนก็เป็นพวกเงินถุงเงินถัง คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด ชอบละลายเงินไปกับเรื่องไร้สาระ
ฮึ! นี่ไงเธอเข้ามาได้แล้ว ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดแปลกต่างจากสถานเริงรมย์ที่ผู้หญิงมากหน้าหลายตาเข้ามาเพื่อเร่ขายศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงสักนิด
เห็นเหล่าแมลงเม่าน้อยใหญ่ที่บินหลงเข้ามาในดงแสงสี กว่าจะรู้ตัวว่าต้องสูญเสียเวลาไปกับสิ่งไร้ค่า ก็เมื่อวันเวลาล่วงเลยจนเรียกคืนกลับไม่ได้ ชมบุหลันก็แบะหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายระคนสงสาร
เออ...แล้วนี่เธอมาปลงอะไรกับเรื่องของคนอื่นกันละนี่ อีกอย่างถึงเข้ามาได้แล้ว แต่ก็ยังไม่ปลอดภัย เกิดอีตาสองยักษ์เฝ้าประตูเกิดความสงสัย เดินเข้ามาหาดู เจอเธอเข้าละก็...เธอคงต้องแปลงร่างเป็นหมูขนุน กลิ้งหลุนๆ คลุกไปบนพื้นถนน เพราะถูกจับโยนออกไป!
ชมบุหลันรีบปรับสายตาให้เข้ากับแสงไฟที่สาดส่องมาชวนเวียนศีรษะ เสียงทุ้มดังกระหึ่มราวกับกระชากหัวใจให้หลุดออกจากอกสลับแหลมเล็กที่เสียดแทงเข้ามาในช่องหูจนต้องหรี่ตา ด้วยเกิดอาการปวดศีรษะเหลือจะกล่าวได้
“เสียงดังอย่างกับระเบิดลง สนุกตรงไหนทำไมถึงชอบมากันนักก็ไม่รู้” คนไม่ชอบเที่ยวตามสถานที่เริงรมย์บ่นพึมพำ
สำหรับเธอ...การได้ท่องเที่ยวไปกับเหล่าตัวอักษรที่ร้อยเรียงเป็นเรื่องราว อย่างหนังสือนิยายรักหวานแหวว นางเอกเป็นนางซินก้นครัว มีชีวิตตกทุกข์ได้ยาก ได้เจอกับพระเอกหนุ่มรูปหล่อฐานันดรสูงศักดิ์ พบรักและร่วมฝ่าฟันก่อนครองรักอย่างมีความสุข
บ้างก็ฉีกแนวไปเป็นพระเอกโหด ดิบ เถื่อน กระชากนางเอกที่แม้เพลี่ยงพล้ำก็ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายแต่ก็พ่ายแพ้ถูกจับทุ่มลงนอนแล้วปู้ยี่ปู้ยำ คลุกดินเปื้อนฝุ่น บ้างก็บนเตียงใหญ่ยักษ์ ให้อรรถรสสนุกไปอีกแบบเป็นไหนๆ
สองมือนุ่มยกขึ้นตบศีรษะตัวเองเบาๆ เรียกสติที่ไพล่คิดไปถึงนิยายชุดใหญ่ที่เพิ่งได้รับเป็นของสำหรับขอบคุณจากปาวรินทร์…
