บทที่ 1 ตอนที่1 เจ็บ 1/2

มีการนอกกายเกิดขึ้นจากความเข้าใจผิดกันทั้งสองฝ่าย (แค่บทนี้) ใครรับไม่ได้ผ่าน เพราะนิยายเรียลสุดๆ และพระเอกก็โบ้เร็วมากอย่าพึ่งด่า

ห้าง C

รอยพิมพ์ PART

สวัสดีค่ะฉันชื่อรอยพิมพ์เรียกว่าพิมพ์ก็ได้ตอนนี้ฉันกำลังเลือกเนกไทให้ว่าที่สามีอยู่ คือที่จริงก็ไม่ได้อยากจะซื้อหรอกนะ แต่ว่าเมื่อวานเราทะเลาะกันนิดหน่อยและคุณชายก็งอนฉัน เห้อ จะเรียกว่างอนก็ไม่ได้ เรียกว่าไม่สนใจฉันจะดีกว่า

ตั้งแต่ที่เราหมั้นกันมา ฉันพยายามทำทุกอย่างให้หมอคินสนใจ ทั้งไปผับ อ่อยผู้ชาย แต่หมอคินก็ไม่สนใจฉันเลย

ร้องไห้แป๊บT^T

แล้วไหนจะเรื่องเมื่อวานที่ฉันดันนัดผู้ชายคนหนึ่งไว้ มันชื่อไอ้วิส ฉันให้มันมาหาที่คอนโด มันเป็นเพื่อนฉันเอง แถมร่างชายใจหญิงอีกด้วย ชื่อเต็มๆ ของมันก็คือวิสกี้ไงละคะ แต่เมื่อวานหมอคินกลับมากินข้าวกลางวันที่คอนโดซะงั้น

และเป็นไงล่ะ

ก็เจอฉันกำลังนอนตักไอ้วิสอยู่น่ะสิ!

ตอนแรกฉันก็ตกใจกลัวว่าหมอคินจะเข้าใจผิด ฉันที่กำลังจะเดินไปอธิบาย แต่หมอคินกับเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเปล่ามาหนึ่งขวดแล้วก็เดินออกจากห้องไปเลย

สนใจกันบ้างก็ได้โว้ย!!

ฉันรู้ เวลาที่หมอคินไม่พอใจเขาจะเลือกที่จะเงียบแล้วทำเป็นไม่สนใจ เพราะแบบนี้ไงฉันเลยต้องมาง้อ ต้องพูดกับหมอคินให้รู้เรื่อง ถ้าปล่อยไว้แบบนี้แล้วเมื่อไหร่เขาจะพูดกับฉัน

ฉันน่ะแค่ไม่ได้ยินเสียงเขาแค่1ชั่วโมงก็จะบ้าตายอยู่แล้ว

และแล้วฉันก็ได้เนกไท...นี่ฉันเลือกเองกับมือเลยนะ ฉันว่าหมอคินต้องชอบแน่ๆ พอเขาเห็นปุ๊บเขาจะต้องตกตะลึงในความคิดของฉัน เขาจะต้องซาบซึ้งกับสิ่งที่ฉันทำ และเขาก็จะให้รางวัลฉันด้วยการมอบจูบสุดแสนพิเศษให้ฉันอร้ายยย><

แค่คิดก็ฟินแล้วอะ! รีบไปหาหมอคินดีกว่า

รอยพิมพ์ END

รอยพิมพ์นั่งแท็กซี่มายังโรงพยาบาลK4 เมื่อลงมาปุ๊บก็ตรงดิ่งไปยังห้องหมอคินทันทีเพราะเมื้อกี้เธอโทรเช็กมาแล้วว่าตอนนี้หมอคินว่างไม่มีเคสผ่าตัดใดๆ

“หมอรอยพิมพ์สวัสดีค่ะ” รอยพิมพ์ชะงักฝีเท้าก่อนจะหันไปยังต้นเสียงก็เจอกับหวายพยาบาลคนสนิทที่เมื่อก่อนเธอคอยสอนในเรื่องทำกิจกรรมต่างๆ ตอนที่หวายยังเป็นพยาบาลฝึกหัด

“พี่ลาออกจากหมอแล้ว เลิกเรียกพี่ว่าหมอเถอะ” รอยพิมพ์ตอบกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ไม่ว่ายังไงหมอพิมพ์ก็ยังคงเป็นหมอพิมพ์สุดสวยแสนใจดีของหวายอยู่แหละค่ะ” พยาบาลสาวเอ่ยบอก เธอก็ได้แต่ยิ้มและขอตัวเดินออกมา

รอยพิมพ์หยุดยืนอยู่ตรงประตูหน้าห้องของหมอคินพร้อมกับสำรวจตัวเองว่าหน้าผมโอเคแล้วหรือยัง เมื่อสำรวจจนพอใจแล้วมือบางก็เลื่อนไปที่ลูกบิดประตูพร้อมกับเปิดเข้าไป

“อื๊ออ..ซื๊ดด...หมอคิน..อ๊า...แรงกว่านี้...หวานซื๊ดดด..อ่าส์” มือบางชะงักแทบจะทันทีที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไป

เสียงนี้มันคืออะไร? เสียงเล่านี้มันหมายความว่ายังไงกัน?

"อ่าส์...."

“ซื๊ดดด...หมอคินขา..น้ำหวาน...ระ..รักคุณ...อ๊ะ...อ่า....อ๊ะ...” รอยพิมพ์กำลูกบิดประตูแน่น พลันน้ำใสๆ ก็ไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย มือบางยกขึ้นมาปิดปากตัวเองเก็บเสียงสะอื้นนั้นไว้พร้อมกับปิดประตูให้เบาที่สุดและหันหลังเดินจากไปพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย

รอยพิมพ์วิ่งออกมาผู้คนที่อยู่ข้างนอกต่างแปลกใจกับท่าทางของเธอแต่เธอหาสนใจไม่ เธอวิ่งออกมาโดยไม่คิดที่จะดูทางและก็ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้ตัวเองได้วิ่งออกมาอยู่กลางถนนแล้ว

ปื้นๆๆๆ

เสียงบีบแตรดังลั่นถนนแต่รอยพิมพ์กับไม่สนใจก้มหน้าก้มตาวิ่งอย่างเดียวเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งที่เธอได้ยินนั้นมันคือเสียงของคนร่วมรักกัน!

“เห้ยคุณ!อยากตายรึไงวะวิ่งมาแบบนี้” เสียงคนขับรถตะโกนด่าเธอ รอยพิมพ์หยุดวิ่งแล้วหันไปมองหน้าคนขับ

ตายงั้นหรอ?

เธอคิดว่าบางทีการที่เธอตายไปอาจจะเป็นเรื่องดีของใครบางคนก็เป็นได้...

รอยพิมพ์ตัดสินใจเดินออกไปกลางถนนพร้อมตะโกนบอกคนขับรถ

“ขับรถชนฉันทีได้โปรด”

“จะบ้าเหรอวะ หลบไป!”

“ได้โปรด..ขับมันมาหาฉัน” รอยพิมพ์บอกคนขับคนนั้นไป แต่รถคันนั้นไม่สนใจขับรถหนีเธอไป รอยพิมพ์ยืนยิ้มอยู่กลางถนนเหมือนคนสติฟั่นเฟือน

“หึ สุดท้ายแล้วทุกคนก็หนีฉันไปหมด แกมันน่าสมเพชยัยรอยพิมพ์” รอยพิมพ์ตัดสินใจเดินกลับไปทางเดิมอีกครั้ง แต่คราวนี้กับต่างกันออกไปเมื่อมีรถคันหนึ่งพุ่งมาด้วยความเร็วสูง.....

ปื้นๆ เอื๊ยดดดด โครมมม

“น้ำหวานมีความสุขจังเลยค่ะ” เสียงหญิงสาวที่พึ่งผ่านการร่วมรักกับหมอคินเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือเรียวที่กำลังเกี่ยวอยู่ที่ต้นคอหนา

“ออกไป...ผมจะทำงาน” คณิตแกะมือเรียวนั้นออกทันที เขาไม่ชอบให้ใครถึงตัวสักเท่าไหร่ยกเว้นรอยพิมพ์คนเดียวที่เขาให้ถึงตัวได้ แต่ก็แค่บางกรณีเท่านั้น

“แต่น้ำหวานเพลีย....วันนี้หมอคินสุดยอดมากเลยนะคะ กระแทกน้ำหวานสะน้ำหวานครางลั่นเลย” คณิตปรายตามองน้ำหวานทันทีที่พูดแบบนั้น ถ้าเกิดใครมาได้ยินเข้าเรื่องใหญ่แน่ๆ

“หยุดพูดนะน้ำหวานถ้ายังอยากอยู่กับผมคุณห้ามพูดเรื่องนี้” คณิตรีบปรามอย่างทันท่วงที

“แหม่น้ำหวานกะ...”

“หมอคินคะ!...อุ้ย!” ก่อนที่น้ำหวานจะได้พูดเสียงของบุคคลที่สามเอ่ยมาดักไว้ซะก่อน

“มีอะไรครับพยาบาลหวาย” คณิตลุกขึ้นทันทีเพราะตอนแรกน้ำหวานนั่งบนตักเขา

“คะ...คือว่าหมอ เอ้ย พี่รอยพิมพ์เขา....” คณิตที่ได้ยินชื่อร่างบางก็จ้องเขม็งทันที หวายกำลังจะบอกอะไรเขา แล้วทำไมต้องอึกอักแบบนี้ด้วย?

“รอยพิมพ์เป็นอะไรหวาย รอยพิมพ์เป็นอะไร!” คณิตทนไม่ไหวเดินไปเขย่าไหล่หวายทันทีให้รีบๆ พูดออกมา

“พี่รอยพิมพ์โดนรถชนค่ะ!”