บทที่ 10 เกือบเอาตัวไม่รอด

“นี่โทรไปสั่งตอนไหนคะ” น้ำเสียงเธอแปลกใจ

“ผมให้เด็กที่ร้านแว๊นไปซื้อมา” เขาเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่ง แล้วเดินอ้อมโต๊ะไปนั่งลงอีกฝั่ง

คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันด้วยความระแวงสงสัย “บริการประทับใจแบบนี้ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเตียงของคุณจะยังว่างต้อนรับฉันในระยะยาว”

“ใครบอกว่าแค่ระยะยาว แต่ผมสงวนไว้ให้สำหรับคุณ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ