บทที่ 1 เจ้านายจอมโหด
“คุณทำงานประสาอะไรเนี่ย!”
“โครม!”
แฟ้มเอกสารปึกใหญ่ถูกทุ่มลงบนโต๊ะเบื้องหน้าหญิงสาวที่นั่งก้มหน้างุดๆทำเอาเจ้าหล่อนถึงกับสะดุ้งสุดตัว ใบหน้าสวยด้วยเครื่องสำอางซีดเซียวลงไปถนัดตา ริมฝีปากบางแทบไม่มีสีเลือด แถมตัวสั่นอย่างน่ากลัว หากทว่าชายหนุ่มตรงหน้ากลับไม่มีทีท่าว่าจะใส่ใจ
“นี่อะไร...ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้วว่าเอกสารพวกนี้น่ะสำคัญมาก คุณทำงานชุ่ยๆ ผิดพลาดนิดเดียว รู้ไหมว่าบริษัทจะเสียหายไปกี่พันล้าน คุณมีปัญญารับผิดชอบเหรอ คุณวัลภ....อ้าว!” ชายหนุ่มอุทานลั่น เมื่อหันไปพบว่าหญิงสาวผู้เป็นเลขาของตนตกใจกลัวจนเป็นลมล้มพับไปกับเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว
“เฮ้ย...ว่านิดเดียวเป็นลมไปเลยเหรอเนี่ย บ้าชิบ” คนเป็นเจ้านายส่ายหน้าอย่างระอาแกมรำคาญหน่อยๆ ก่อนหันไปกดโทรศัพท์
“คุณทับทิมเข้ามาพบผมที่ห้องหน่อยครับ”
ไม่ถึง 2 นาทีต่อมา หญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งก็มาหยุดยืนหอบหน้าประตูห้องของ ‘ประธานกรรมการผู้บริหาร’ ที่ตอนนี้บรรยากาศหน้าประตูห้องคึกคักด้วยเหล่าไทยมุงจำนวนย่อมๆ ราวกับมีงานสังสรรค์อะไรซักอย่าง คุณทับทิมขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจแกมสงสัยนิดๆ
“ทำไมเสียงเงียบไปแล้ววะแก” หนึ่งในไทยมุงตั้งข้อสงสัย
“หรือว่าคุณวัลถูกเล่นงานแย่แล้วมั้ง” อีกคนออกความเห็น
“หรือไม่ก็ถูกฆาตกรรมไปแล้วก็ได้ คุณระพีน่ะดุอย่างกับอะไรดี”
“อาจถูกฆ่าหั่นศพไปแล้วก็ได้นะ เจ้านายพวกเราน่ะดุอย่างกับปีศาจ ฮิฮิ”
“นั่นสิ ฉันว่านะงานนี้ไม่น่ารอดแหง ออกชัวร์ๆ”
“อะไรกันเพิ่งทำงานได้ 3 วันเองไม่ใช่เหรอ”
“ว่าได้เหรอยะ คนก่อนแค่ 2 วันก็กระเด็นแล้ว ‘ท่านลอร์ด’ น่ะเอาใจยากจะตาย”
เหล่าไทยมุงฟุ้งกันอย่างสนุกปาก จนกระทั่ง...
“อะแฮ่ม!”
“อะไรติดคอแกวะไอ้แอน”
“อะแฮ่มๆ...”
“นี่เบาๆหน่อยซิ เดี๋ยวเจ้านายก็ได้ยินกันพอดี งานนี้ได้ตายหมู่แน่”
“ใช่ตายหมู่แน่” เสียงเข้มๆ นั้นทำเอาเหล่าไทยมุงสะดุ้งโหยง
“เฮ้ย...คุณทะๆ...ทับทิม!” พอเห็นว่าต้นเสียงมาจากไหนเท่านั้น ทุกคนก็วงแตกไปคนละทิศละทางทันทีคุณทับทิมส่ายหน้าด้วยความระอา เดินไปเคาะประตู
“เข้ามา...อ้าว คุณทับทิม”
“คุณระพีมีธุระอะไรกับดิฉ...” ระพีวิชญ์ ส่ายหน้านิดๆเป็นเชิงตัดบท ก่อนหันไปมองร่างของคุณเลขาสาวที่นอนเป็นลมคอพับคออ่อนไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเก้าอี้
“ตายจริง! คุณวัลภา”
“ยังไม่ตายหรอก ก็แค่...ช็อกไปนิดหน่อยเท่านั้นล่ะ” ชายหนุ่มยักไหล่บอกหน้าตาย “ยังไงผมฝากคุณช่วยจัดการให้ผมด้วยละกันนะ”
“ได้ค่ะ เอ้อ... แล้วเอ่อ...คุณระพีจะให้ดิฉัน...”
“ประกาศรับสมัครเลขาฯ ใหม่ให้ผมด้วย” คุณทับทิมอ้าปากค้าง
“คุณสมบัติเหมือนเดิม อ้อ! เพิ่มเติมนิดว่าควรมีจิตใจเข้มแข็งและไม่เป็นโรคหัวใจด้วยนะครับ” หญิงมากวัยได้แต่กระพริบตาปริบๆ มองเจ้านายหนุ่มอย่างฉงนเต็มที่ ระพีวิชญ์ยักไหล่ก่อนส่งยิ้มที่น้อยคนในบริษัทจะได้เห็น หากเป็นภาพที่คนเก่าแก่ของบริษัทอย่างคุณทับทิมเห็นจนชินตา ปีศาจในสายตาของพนักงานหลายคน แต่สำหรับคุณทับทิมแล้ว ระพีวิชญ์คือเจ้าชายต่างหาก แม้บางครั้งจะกลายร่างจากเจ้าชายรูปงามเป็นเจ้าชายอสูรบ้างก็เหอะ
“ทำไมมองผมอย่างนั้นล่ะครับ”
“อันที่จริงคุณระพีน่าจะยิ้มบ่อยๆนะคะ” น้อยคนนักจะกล้าพูดอย่างนี้กับเขา หากเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่หญิงวัยกลางคนตรงหน้า อาจไม่มีเงาหัวได้ง่ายๆ เจ้าชายอสูรไหวไหล่นิดๆ ก่อนตอบให้คุณทับทิมได้อึ้ง
“ก็ผมไม่ใช่แป๊ะยิ้มนี่นา”
