บทที่ 23 ใจจำนน

มิลันดาเดินทางกลับบ้านในรุ่งเช้า รมย์รวัตรอยู่เป็นเพื่อนหล่อนที่โรงพยาบาลตลอดคืนและรุดไปทำงานต่อ หล่อนรู้สึกสงสารเพื่อนที่ต้องมาทนอดหลับอดนอน  ใช่ว่าไม่รู้ แต่หล่อนแสร้งทำเหมือนไม่รู้เสียมากกว่า สีหน้าท่าทางรมย์รวัตรนั้นบอกบางอย่างเด่นชัด

คนตัวเล็กทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง ภาพชายที่รักสะท้อนในโสตประสาท...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ