บทที่ 54 จุดเริ่มต้นของความเจ็บ

พรหมเมศร์ใจชื้น ลักษิณีเป็นคนดี หล่อนแสดงท่าทีเป็นมิตร แต่ตนกลับทำเรื่องไม่ดี

“ขอบคุณนะครับที่ให้อภัยผม ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” เขายังคงย้ำคำเดิม แววตาสำนึกผิด

“เข้าใจแล้วล่ะค่ะ เลิกทำหน้าแบบนั้นเถอะคะ ฉันไม่ได้โกรธคุณจริงๆ”

พรหมเมศร์ยิ้มกว้างแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ ลักษิณีเหลือบมองตัดสินใจหย่อนกายลงเคี...