บทที่ 5 ตอนที่ 4 ไม่เหมือนที่คิดไว้
ตอนที่ 4 ไม่เหมือนที่คิดไว้
อีกด้านของเมืองหลวง
อคิน ชายหนุ่มคู่อริของเอเดนจ้องมองรูปภาพที่ผู้ชายคนนั้นลงอยู่พักใหญ่ เขารู้ว่าผู้หญิงในรูปมันช่างคล้ายกับผู้หญิงที่เขากำลังตามจีบอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นเอเดนไม่ใช่คนชอบลงรูปกับผู้หญิงคนไหน นับว่านี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เขาได้เห็น ยิ่งซูมดูรูปมันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกตงิดใจ ชายหนุ่มไม่รอช้า เขากดโทรศัพท์ไปหารุ่นน้องสาวอย่างบีเบลล์ทันที รอสายไม่นานหญิงสาวก็รับสายแต่ทว่าไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรออกไป ก็ต้องเผยสีหน้าหงุดหงิดออกมาเมื่อเป็นเสียงใครอีกคนกำลังพูดอยู่
“โทรมาทำไม” เอเดนที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เครื่องเก่าของคนตัวเล็กส่งเสียงดังขึ้น เขาจึงลุกขึ้นเดินมาหยิบโทรศัพท์อย่างถือวิสาสะทันที พอเห็นว่าเป็นใครโทรมา มันก็ทำให้เขายกมุมริมฝีปากขึ้นอย่างพอใจ ก่อนที่เขาจะกดรับสายทักทายอีกฝ่ายกลับไป
“(มึง ไอ้เอเดน!)”
“เออกูเอง สรุปโทรมาทำไม”
“(นี่มึงกับน้องบีเบลล์)”
“ไม่น่าถามนะ รู้แล้วก็จำใส่หัวเอาไว้ ว่าอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของกู”
“(หึ ผู้หญิงของมึงงั้นเหรอ มึงคิดว่ากูจะยอมถอยง่าย ๆ งั้นเหรอ คนอย่างมึงใครจะอยู่ด้วยได้ คนไม่มีหัวใจอย่างมึง)”
“เดี๋ยวก็รู้ว่าอยู่ด้วยได้หรือเปล่า มึงรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของกูแล้วก็พอ แล้วกูก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับเธอ โดยเฉพาะคนอย่างมึง อย่าหวังว่าจะได้แตะต้องเมียกูแม้แต่ปลายเล็บ!”
เอเดนพูดจบก็กดตัดสายทันที เขารู้ว่าอารมณ์ของชายอีกคนที่อยู่ในสายเเดือดดาลแค่ไหน นั่นแหละที่เขาต้องการ
ชายหนุ่มเผยสีหน้าพอใจออกมาก่อนที่เขาจะกดลบรูปที่ลงไปก่อนหน้านั้น เพราะสิ่งที่เขาต้องการมันสัมฤทธิ์ผลแล้ว คนตัวสูงจัดการบล็อกเบอร์ผู้ชายอีกคนอย่างไม่สนใจว่าการกระทำของเขามันจะดูเสียมารยาทแค่ไหน เพราะสนแค่ว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นของเขา เขาไม่ยอมให้ใครยุ่งเกี่ยวกับเธอแน่นอน
เช้าของอีกวัน
ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจที่ตัวเธอนั่นเผลอหลับไป เธอลุกขึ้น พอเห็นว่ามีใครอีกคนยังคงนอนอยู่ข้าง ๆ มันก็ทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอรู้สึกสั่นไหวขึ้นมา เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอมาค้างกับผู้ชาย แถมผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยสนิทกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ นึกขึ้นมาได้มันก็ทำให้คนตัวเล็กด่าตัวเองในใจ
หญิงสาวก้าวขาลงจากเตียง แต่เพียงที่ฝ่าเท้าแตะลงพื้นมันก็ทำให้หญิงสาวใบหน้าสวย เผยความเหยเกออกมาทันที เธอรู้สึกแสบไปทั่วบริเวณช่องทางรัก ไหนจะหน้าอกของเธออีกด้วย ที่ดูเหมือนเมื่อคืนชายหนุ่มจะบีบมันแรงไปหน่อยจึงทำให้เธอรู้สึกเจ็บแบบนี้
“อ๊ะ” บีเบลล์เบิกตาตกใจขึ้น เมื่อถูกอีกฝ่ายดึงแขนเธอเอาไว้ในตอนที่เธอจะลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้า
“รีบไปไหน ยังเช้าอยู่เลย”
“เอ่อ คือว่าเบลล์จะกลับบ้านค่ะ” เธอไม่ควรนอนค้างอยู่ที่นี่เลยด้วยซ้ำ พอเห็นอีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรออกมา หญิงสาวก็ดึงแขนออกห่างก่อนจะเอาผ้าห่มมาห่มกายเอาไว้ ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่ถูกถอดออกกองอยู่กับพื้นเดินเข้าไปยังห้องน้ำทันที
ไม่นานเท่าไรนัก บีเบลล์ก็เดินออกมาจากห้อง พอเห็นว่าในตอนนี้คนตัวสูงนั่งไขว่ห้างรออยู่ที่โซฟา มันก็ทำให้เธอไม่รู้ว่าจะแสดงท่าทีอย่างไรออกมา เธอจึงได้แต่ก้มหน้าลง ก่อนจะเดินไปหยุดลงตรงหน้าของชายหนุ่ม เธออยากจะขอบคุณเขา ถึงแม้จะต้องแลกกับร่างกาย แต่ถ้าเขาไม่ช่วยเหลือ เธอก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรอยู่ดี
“เบลล์ขอบคุณพี่เอเดนมากนะคะ ที่ช่วยแม่เบลล์เอาไว้”
“นั่งลงก่อน ฉันอยากคุยรายละเอียดกับเธอ”
“คะ รายละเอียด”
“ใช่ เธอคงไม่คิดว่า การที่ฉันจ่ายค่ารักษาแม่ของเธอเป็นจำนวนเงินหลายบาทขนาดนั้น คงไม่ใช่แลกกับการที่เธอจะมานอนกับฉันแค่ครั้งเดียวใช่ไหม”
พอได้ยินอย่างนั้นมันก็ทำให้คนตัวเล็กหน้าตึงขึ้นมาทันที เธอนึกแค่ว่าเธอยอมนอนกับเขาครั้งเดียวทุกอย่างจะจบซะอีก
“งั้นนานแค่ไหนคะ”
“3 เดือน เป็นไง ทุกครั้งที่ฉันต้องการ เธอต้องมาหาฉันห้ามปฏิเสธทำได้ไหม ถ้าเธอทำได้ฉันจะดูแลเรื่องรักษาแม่ของเธอทุกอย่าง แล้วจะให้หมอที่ดีที่สุดในโรงพยาบาลดูแลท่าน เธอไม่ต้องทำอะไรมากเลยแค่มาหาฉันทุกครั้งที่ฉันต้องการเท่านั้นเอง” ข้อเสนอของอีกฝ่ายที่ให้มาก็นับว่าดีอยู่หรอก แต่ระยะเวลาที่เขากำหนดให้กับเธอคือ 3 เดือนสำหรับเธอมันนานอยู่ แต่ทว่าพอหญิงสาวเห็นสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องมองมามันก็ทำให้เธอไม่กล้าพูดปฏิเสธอะไรออกไป
“ค่ะ เบลล์ตกลงระยะเวลา 3 เดือนเบลล์จะยอมพี่ทุกอย่าง แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่ง เรื่องระหว่างเราเบลล์อยากให้เป็นความลับ”
นับว่าแปลกใจพอสมควร ที่กลายเป็นหญิงสาวพูดสิ่งนี้ออกมาก่อนเขา จากในตอนแรกเขาก็ต้องการให้มันเป็นแบบนี้นี่แหละ แต่พอได้ยินอย่างนี้แล้วมันกลับทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ทำไม กลัวใครรู้เหรอว่าเธอเป็นเมียฉัน”
“เอ่อ พี่เอเดนอย่าพูดแบบนี้ได้ไหมคะ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย” เขาไม่ควรพูดแบบนี้ออกมาด้วยซ้ำทั้ง ๆ ที่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขามันคืออะไร แต่ทว่าพออีกฝ่ายได้ยินมันก็ทำให้เขาปากกระตุกทันที อยากจะหัวเราะออกมาเหลือเกิน ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นเหรอ เขากระแทกทั้งคืนบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร น่าหงุดหงิดจริง ๆ
“มีอีกหนึ่งอย่างที่เธอควรจะรู้ไว้นะบีเบลล์ อะไรที่ฉันไม่ชอบ อะไรที่ฉันไม่อยากให้เธอทำ เธอก็อย่าทำ โดยเฉพาะการยุ่งกับผู้ชายคนอื่น ตราบใดที่เธอยังต้องเป็นผู้หญิงของฉันเธอห้ามไปยุ่งวุ่นวายกับใครเข้าใจที่ฉันบอกไหม”
“ขะ เข้าใจค่ะ เบลล์จะไม่ยุ่งกับใคร” ถึงเขาไม่บอกเธอก็ทำอยู่แล้ว เพราะว่าสำหรับเธอไม่เคยคิดอยากจะมีคนรักอยู่ในหัวเลย
พอเห็นหญิงสาวรับคำมันก็ทำให้ชายหนุ่มพอใจขึ้นมา เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า ถ้าเธอทำไม่ได้เขาก็จะทำให้เธอรู้ว่าผลของการผิดคำสั่งจะต้องพบเจอกับอะไร
“งั้นเบลล์ขอตัวก่อนนะคะ”
“อืม พรุ่งนี้มีเรียนหรือเปล่า”
“มีช่วงเช้าค่ะ”
“งั้นตอนเย็นก็มาที่นี่” ถึงแม้จะอยากปฏิเสธเพราะว่าเธอยังรู้สึกแสบส่วนนั้นอยู่ แต่พอเห็นแววตาเรียบนิ่งของใครอีกคนมันก็ทำให้เธอไม่กล้าปฏิเสธออกไป จึงได้แต่พยักหน้ารับรู้ในคำพูดของอีกฝ่าย
ณ บ้านปูนชั้นเดียว
หญิงสาวเดินทางกลับมายังบ้าน ก่อนที่เธอจะทิ้งตัวลงบนเตียงเล็กของตัวเอง กว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้ทำเอาเธอเหนื่อยมากจริง ๆ ถึงแม้จะไม่เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ในตอนแรก แต่หญิงสาวก็ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันก็จริงอย่างที่เขาพูด เขาจ่ายเงินกับค่ารักษามารดาของเธอไปไม่น้อย แลกกับการที่เธอนอนกับเขาแค่ครั้งเดียวมันก็คงดูไม่คุ้มค่า เวลาอีก 3 เดือนจะว่านานก็นานจะว่าไม่นานก็ไม่นาน เธอจะอดทนผ่านพ้นมันไปให้ได้
หญิงสาวไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขารับรู้ถึงหูคนอื่น เพราะเธอไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายกับเธอมากมายนัก เธอไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับชีวิตเธอ โดยเฉพาะผู้หญิงมากมายของรุ่นพี่หนุ่ม ซึ่งเธอพอจะเดาได้ว่า เขาเองก็คงมีผู้หญิงมากเหมือนกัน สิ่งที่เธอไม่ชอบคือการตบตีแย่งผู้ชายและเธอก็จะไม่คิดทำอย่างนั้นด้วย สถานะของเธอกับเขามันก็แค่ชั่วคราวก็เท่านั้น หลังจากครบกำหนดทุกอย่างก็จะจบลง ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น
“เฮ้อ ค่อยคิดเถอะ” หญิงสาวพึมพำ ก่อนจะเอนกายลงนอนอีกครั้ง วันนี้เธอไม่ต้องไปเรียนนั่นจึงทำให้คนตัวเล็กมีเวลาพักผ่อนเพิ่ม เธอกะว่าจะนอนอีกสักพักและจะไปโรงพยาบาลเพื่อที่จะเยี่ยมมารดาของเธอ หลังจากนั้นถึงจะไปหาสมัครงานทำอีกที่ที่เธอดูเอาไว้ แน่นอนงานนั้นก็เป็นงานที่ทำได้หลังเลิกเรียน
หญิงสาวตัดสินใจที่จะไปสมัครเป็นเด็กเสิร์ฟที่ผับแห่งหนึ่ง เธอรู้ว่าเป็นงานกลางคืนมันอาจจะดูไม่ดี แต่ชีวิตเธอในตอนนี้มันแทบไม่มีทางเลือกอะไรมากมายนัก ถึงแม้บ้านจะไม่ต้องเช่าแต่ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันของเธออีกล่ะ อย่างไรเธอก็ต้องหาเงินสำรองเอาไว้ใช้จ่าย เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้ ถึงแม้จะได้ทุนแต่ก็ต้องมีค่านู่นค่านี่ที่เธอต้องออกเอง ซึ่งแน่นอนรวม ๆ แล้วมันก็เป็นเงินไม่น้อยเลยทีเดียว แต่หญิงสาวไม่คิดย่อท้อ เธอต้องผ่านมันไปให้ได้ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องผ่านมันไป เพราะอย่างนั้นจึงตัดสินใจที่จะไปสมัครงานที่นั่นในวันนี้
