ไม่กลัวเขาอีกต่อไป

“ผมขอโทษ นิโก้ ผมขอโทษที่ปล่อยให้พวกมันพาตัวเธอไป ผมขอโทษที่ไม่ได้อยู่ที่นั่น” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาเสียจนเฉียดผ่านปลายหูของผมไป ทั้งที่ริมฝีปากของเขาอยู่ข้างหูผมนี่เอง มันไม่ใช่แค่แผ่วเบา แต่ยังแตกสลาย ราวกับคำสารภาพที่เขาไม่รู้จะเอ่ยออกมาอย่างไร

ร่างกายผมสั่นสะท้านไปทั้งตัว ลมหายใจหอบกระชั้นและตื...