หนาวมาก

สติของผมยังคงเลือนรางอยู่ในความมืดมิดเมื่อผมขยับตัว ร่างกายเชื่องช้าและหนักอึ้ง เปลือกตาของผมกะพริบเปิด และแสงสีขาวสว่างจ้าก็ทักทายผม กลิ่นฉุนของยาฆ่าเชื้อลอยเข้าจมูกจนท้องไส้ปั่นป่วน ผมพยายามจะขยับ แต่ความเจ็บปวดร้าวระบมก็แผ่ซ่านไปทั่วแขนขา ตรึงผมไว้กับที่

แล้วผมก็ได้ยิน...เสียงคน เสียงพึมพำแผ่วเบ...