บทที่ 1

ไลลานั่งเงียบๆ อยู่ในรถ สายตาของเธอมองทะลุผ่านม่านฝนไปยังภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า

ฝนยามค่ำคืนของเฮเวนซิตี้โหมกระหน่ำลงบนกระจกหน้ารถเก๋งของเธอ ทำให้ทัศนวิสัยพร่ามัว แต่ก็ไม่อาจบดบังภาพที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอได้

มือของเธอบีบพวงมาลัยแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว จนข้อนิ้วซีดขาวจากแรงกด

ด้านนอกร้านอาหารหรู เซธ สแตนตัน สามีของเธอกำลังจูบกับหญิงสาวคนหนึ่งอย่างดูดดื่ม ทั้งสองจมดิ่งอยู่ในโลกของกันและกัน

มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เด็กสาวดูเหมือนจะหายใจไม่ทัน พยายามจะผละออกเล็กน้อย แต่เซธกลับใช้มือกดท้ายทอยของเธอไว้ ทำให้จูบนั้นลึกซึ้งยิ่งขึ้น

เธอเป็นเด็กสาวอายุน้อย สวมเสื้อชีฟองสีขาวกับกางเกงยีนส์สีฟ้าอ่อน ดูไร้เดียงสาราวกับเด็กจบใหม่จากมหาวิทยาลัย

ตอนที่เซธโทรมา ไลลากำลังหลับอยู่ เมื่อรู้ว่าเขาดื่มมากเกินไปหลังอาหารค่ำเพื่อธุรกิจและขับรถไม่ไหว เธอก็รีบคว้าเสื้อโค้ตตัวยาวมาสวมทับโดยไม่ได้เปลี่ยนชุดแล้วรีบขับรถออกมา

จากที่ควรจะใช้เวลาสิบห้านาที เธอกลับใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที เพียงเพื่อจะมาถึงและเห็นภาพนี้ที่ทางเข้าร้านอาหาร

เธอไม่ได้ลงจากรถ เธอเพียงแค่มองเงียบๆ จนกระทั่งความโศกเศร้าท่วมท้นในอก ทำให้หายใจลำบาก จากนั้นเธอจึงค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาเซธ

ผ่านกระจกรถ เธอเห็นเซธขมวดคิ้วอย่างรำคาญเมื่อเสียงเรียกเข้าขัดจังหวะเขา ในที่สุดเขาก็ปล่อยหญิงสาวคนนั้นแล้วดึงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า

“มีอะไร” น้ำเสียงของเขาเจือความหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด

“ขึ้นรถ” ไลลาพูดเสียงห้วน

เซธชะงักไป เขายังคงถือโทรศัพท์ขณะเหลือบมองมาทางริมถนน สายตาของพวกเขาสบกันผ่านกระจกรถ ไลลารีบเบือนหน้าหนีทันที ราวกับว่าหากมองนานกว่านี้อีกเพียงวินาทีเดียว เธออาจจะแตกสลายลงได้

หนึ่งนาทีต่อมา ประตูฝั่งผู้โดยสารก็เปิดออก และเซธก็ก้าวเข้ามาในรถ นำพากลิ่นเหล้าคละคลุ้งเข้ามาด้วย

ไลลาเงยหน้าขึ้นและพบว่าเด็กสาวคนนั้นหายไปแล้ว เธอไม่เห็นด้วยซ้ำว่าเด็กสาวคนนั้นจากไปตอนไหน

“จะจ้องอีกนานแค่ไหน” เซธปรือตาขึ้นเล็กน้อยเพื่อเหลือบมองเธอ

แม้จะถูกภรรยาจับได้ว่านอกใจ แต่เซธกลับไม่มีท่าทีตื่นตระหนกหรือหวาดกลัวแม้แต่น้อย

พูดให้ถูกก็คือ เขาไม่ได้เห็นว่าไลลาเป็นคนที่เขาต้องใส่ใจเลยด้วยซ้ำ

ทัศนคตินี้มาจากสิ่งเดียว นั่นคือเขารวย รวยมาก

ตราบใดที่ไลลาไม่ร้องไห้ ไม่โวยวาย และทำตามที่เขาสั่ง เขาก็จะมอบทุกสิ่งที่เธอต้องการในด้านวัตถุให้ ทุกอย่าง...ยกเว้นความรัก

“ฉันรู้ว่าคุณมีคนอื่น แต่ไม่คิดว่าจะเป็นคนประเภทนี้ คุณตั้งใจโทรเรียกฉันมาที่นี่เพื่อให้เห็นภาพนี้ใช่ไหม” ดวงตาของไลลาสะท้อนความเศร้าโศกอันไร้ที่สิ้นสุด เหลือทิ้งไว้เพียงความอ้างว้างเดียวดาย

สายตาของเซธเย็นชาและกราดเกรี้ยว เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามและรังเกียจ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะ เธอไม่มีสิทธิ์มาตั้งคำถามกับการกระทำของฉัน หรืออะไร อยากให้ฉันนอนกับเธอตอนนี้หรือไง”

ถ้อยคำหยาบคายหลุดออกจากปากเขาอย่างไม่ยับยั้ง ไลลารู้สึกเหมือนหัวใจถูกกรีด ความเจ็บปวดหน่วงๆ แผ่ซ่านไปทั่วอก

เขาไม่เคยปฏิบัติต่อเธอในฐานะภรรยาเลย แม้แต่คำว่า “คู่นอน” ก็ยังดูใจดีเกินไปด้วยซ้ำ

ไลลาสูดหายใจเข้าลึกๆ ข่มความขมขื่นในอกไว้ เธอไม่พูดอะไรอีกและสตาร์ทรถ

แล้วชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ตอกย้ำความเจ็บปวดในใจของไลลาให้ลึกลงไปอีกด้วยคำพูดประโยคถัดมา

“ฉันจะไม่กลับบ้าน ไปส่งฉันที่นอร์ธชอร์ไฮตส์”

นอร์ธชอร์ไฮตส์เป็นหนึ่งในย่านที่มั่งคั่งที่สุดของเฮเวนซิตี้ โดยมีราคาบ้านเฉลี่ยอยู่ที่ประมาณสิบห้าล้านดอลลาร์

ไลลารู้ว่าเซธเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์หลายแห่งที่นั่น แต่เขาไม่เคยไปอยู่ เพียงแค่ซื้อทิ้งไว้เฉยๆ

การที่เขาขอให้ไปส่งที่นอร์ธชอร์ไฮตส์ในคืนนี้ หมายความว่าที่นั่นคือ “บ้าน” ของเขากับผู้หญิงที่เธอเพิ่งเห็น

เซธใจป้ำกับผู้หญิงเสมอ เขาคงยกบ้านหลังนั้นให้เธอไปแล้ว

ในช่วงสามปีของการแต่งงาน การที่เซธกลับบ้านเดือนละห้าครั้งก็ถือว่าบ่อยแล้ว ไลลาเคยคิดมาตลอดว่าเขาค้างที่ทำงานเพราะไม่อยากเจอหน้าเธอ หรือไม่ก็ไปค้างตามโรงแรมกับผู้หญิงคนอื่น ตอนนี้ไลลาถึงได้ตระหนักอย่างถ่องแท้ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงคนนั้นที่นอร์ธชอร์ไฮตส์มาโดยตลอด

เลลากำพวงมาลัยแน่น ความเจ็บปวดแสบร้อนแผ่ซ่านจากอกไปทั่วทุกอณู แต่เธอยังคงรักษาสีหน้าให้เรียบเฉย

“ว่าแต่ พรุ่งนี้วันเกิดคุณย่านะคะ อย่าลืมล่ะ”

เซธตอบเสียงเรียบ “ผมยังไม่ลืม ถ้าไปไม่ได้คุณก็ไปคนเดียว คุณรู้นี่ว่าต้องพูดยังไง ของขวัญของคุณย่าผมซื้อไว้แล้ว เอาไปด้วยแล้วกัน”

“คุณจะไม่ไปงานวันเกิดคุณย่าเหรอคะ ท่านจะไม่เสียใจแย่เหรอ” เลลาเม้มริมฝีปากแน่น

ดวงตาของชายหนุ่มฉายแววเย้ยหยัน “ผมสั่งให้ทำอะไรก็ทำไป คิดจะสั่งสอนผมรึไง ท่านเป็นย่าของผม ไม่ใช่ย่าของคุณ ถ้าท่านจะว่าผม ท่านจะโทรมาเอง ไม่ต้องให้คุณมายุ่ง”

เลลากัดริมฝีปากล่างของตัวเองแน่น พูดอะไรไม่ออกไปนาน

ใช่ เธอคงล้ำเส้นเกินไปจริงๆ

สิบห้านาทีต่อมา รถก็มาถึงนอร์ธชอร์ไฮทส์ เซธแค่ให้เธอจอดรถที่หน้าทางเข้าก่อนจะลงจากรถแล้วเดินเข้าไปโดยไม่หันกลับมามอง

เลลาไม่ได้อ้อยอิ่ง เธอวกรถกลับแล้วขับออกไปทันที

เมื่อกลับมาถึงโอเชียนวิวเอสเตท เลลาก็ทิ้งตัวลงบนเตียงราวกับร่างไร้วิญญาณ เธอจ้องมองเพดานอย่างเหม่อลอยก่อนจะหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาเงียบๆ

วันต่อมา เป็นไปตามที่เลลาคาดไว้ไม่มีผิด เซธอ้างว่าติดงานและให้เธอไปร่วมงานวันเกิดของคุณย่าเพียงลำพัง

เมื่อเอลิซาเบธ สแตนตัน ทราบเรื่องก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอโทรไปต่อว่าหลานชายก่อน แล้วจึงโทรมาต่อว่าเลลา

“แต่งงานกันมาสามปีแล้วยังคุมเขาไม่อยู่รึไง หลายปีมานี้มัวทำอะไรอยู่ ย่าไม่ได้สอนเหรอ ผู้ชายก็ชอบเที่ยวเล่นเป็นธรรมดา แต่เธอต้องมัดใจเขาบนเตียงให้อยู่ แค่นี้ก็ทำไม่ได้หรือ”

ใบหน้าของเลลาค่อยๆ ซีดเผือดลง เธอเม้มปากแน่นแล้วเอ่ย “หนูขอโทษค่ะคุณย่า ใจของเขาไม่ได้อยู่ที่หนู”

น้ำเสียงของเอลิซาเบธแข็งกร้าว “ย่าไม่สนว่าใจของเขาจะอยู่กับเธอหรือไม่ ตอนนี้เธอคือสะใภ้ของตระกูลสแตนตัน จะให้คนอื่นนินทาว่าตระกูลสแตนตันปฏิบัติกับสะใภ้ไม่ดีได้ยังไง แล้วจะเอาชื่อเสียงของตระกูลไปไว้ที่ไหน ตอนนั้นเธอช่วยชีวิตเซธไว้ก็จริง และถ้าไม่ใช่เพราะสามีของย่าดึงดันจะให้เธอมาเป็นภรรยาของเซธ ย่าก็คงไม่ยอม ไม่อย่างนั้นพวกเธอสองคนจะลงเอยแบบนี้ได้ยังไง สามปีแล้ว ย่ายังไม่ได้อุ้มเหลนเลยสักคน”

เลลาไม่ได้โต้เถียงกลับไป เธอเพียงปล่อยให้เอลิซาเบธดูถูกเหยียดหยามต่างๆ นานา ก่อนที่อีกฝ่ายจะสั่งว่าเธอไม่ต้องไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดแล้วเช่นกันและวางสายไป

หลังจากเจอเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจถาโถมเข้ามาติดๆ กัน จิตใจของเลลาก็ถูกบดขยี้จนแทบแหลกสลาย เธอนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ราวกับวิญญาณถูกดึงออกจากร่าง

ห้าปีก่อน โทมัส มอนต์โกเมอรี พ่อของเลลาถูกหลอกลวง ทำให้บริษัทของเขาถูกซื้อกิจการไปในราคาถูก และตระกูลมอนต์โกเมอรีทั้งตระกูลก็ต้องล้มละลาย

พ่อของเธอทนรับความตกใจครั้งใหญ่นี้ไม่ไหวจนเส้นเลือดในสมองแตกและเสียชีวิตในหนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ส่วนซูซาน มอนต์โกเมอรี แม่ของเธอ ก็เลือกที่จะแต่งงานใหม่กับโรเบิร์ต ฮอว์กินส์ เศรษฐีใหม่คนหนึ่ง และทอดทิ้งเธอไป

แต่ช่วงเวลาดีๆ ก็อยู่ได้ไม่นาน โรเบิร์ตเล่นพนันจนหมดตัวและสุดท้ายก็ต้องติดคุก

สามปีก่อน เมื่อซูซานรู้ว่าเลลาได้แต่งงานกับเซธ สแตนตัน เธอก็ซมซานกลับมาหา

ด้วยเห็นแก่สายเลือดและความใจอ่อน เลลาจึงคอยให้เงินแม่ของเธอเป็นครั้งคราว ทำให้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาซูซานใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายพอสมควร

ปัญหามีเพียงอย่างเดียวคือตอนที่โรเบิร์ตติดคุก เขาได้ทิ้งลูกชายที่เกิดจากภรรยาคนก่อนไว้อีกคนหนึ่ง—ไบรอัน ฮอว์กินส์ อันธพาลที่ไม่ได้เรื่องซึ่งเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยและใช้ชีวิตล่องลอยไปวันๆ

ซูซานคอยเลี้ยงดูเขามาหลายปี และเลลาก็พลอยถูกลากเข้าไปพัวพันด้วย เพราะเธอหน้าตาสะสวยและถูกเซธละเลย ไบรอันจึงมักจะมารังควานเธออยู่บ่อยครั้ง

หลังจากทำพาสต้ากินอย่างลวกๆ หนึ่งชาม เลลากำลังจะพักผ่อน แต่แล้วเสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น

เธอเดินลงไปที่ประตูด้วยความสงสัยและตรวจดูวิดีโออินเตอร์คอม เมื่อเห็นว่าเป็นใคร หัวใจของเธอก็บีบรัดแน่น