บทที่ 19

ในที่สุดเจสันก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาร่ำไห้ฟูมฟายราวกับคนที่กำลังอ้อนวอนขอความเมตตา น้ำตาไหลพรากอาบใบหน้า

“พี่รู้บ้างไหมว่าชีวิตในคุกมันเป็นยังไง ผมฝันร้ายทุกวัน อาหารก็ไม่เคยพอกิน นอนก็ไม่เคยพอ ต้องอาบน้ำเย็นเฉียบในฤดูหนาว แถมยังโดนคนอื่นรังแกตลอดเวลา ผมอยากตาย! แล้วครอบครัวของเราก็ไม่เคยคิดจะมาเยี่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ