บทที่ 3

หลังหนึ่งทุ่มของเย็นวันถัดมาไม่นาน เซธกลับบ้านเร็วกว่าปกติอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาก้าวยาวๆ ตรงไปยังบันได แต่เงาที่เคลื่อนไหวไหวๆ ในหางตาก็ทำให้เขาชะงัก เมื่อหันไปมอง เขาก็เห็นเลลานั่งเงียบๆ อยู่บนโซฟา

ข้างกายเธอมีกระเป๋าเดินทางที่จัดของไว้เรียบร้อยแล้วตั้งอยู่

เซธเดินเข้าไปหาเธอช้าๆ พลางหรี่ตามองกระเป๋าใบนั้น "นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่"

เขาถอดเสื้อสูทโยนไว้บนโซฟาอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะคลายเนกไทแล้วนั่งลงตรงข้ามกับเธอ

ใบหน้าของเลลาซูบตอบและซีดเผือดขณะที่เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาของเธอว่างเปล่าไร้ความรู้สึกอย่างน่าประหลาด "เซธ ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว"

ถ้อยคำนั้นจู่โจมเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้เกิดความรู้สึกบีบรัดแปลกๆ ในอก เหมือนมีเชือกมาพันรัดหัวใจ บีบแน่นจนเขาแทบหายใจไม่ออก

ทว่าสีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย "นี่เป็นแผนปั่นหัวอะไรของเธออีก"

เซธอยู่ที่บ้านพักของเจนนิเฟอร์ที่นอร์ธชอร์ไฮทส์จนกระทั่งเลขานุการของเขาโทรมาเมื่อช่วงบ่ายเพื่อแจ้งเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขารีบตรงกลับบ้านทันทีที่ได้ยินข่าว

ใบหน้าของเลลายังคงเรียบเฉย ไม่ปรากฏอารมณ์ใดๆ ฉายผ่าน "จะคิดยังไงก็แล้วแต่คุณ ฉันขี้เกียจอธิบาย คุณคิดเสมอว่าฉันรักคุณแบบโงหัวไม่ขึ้น ที่จะไม่มีวันไปไหน ไม่ว่าคุณจะทำร้ายฉันแค่ไหนก็ตาม ซึ่งมันก็เคยเป็นเรื่องจริง แต่มันไม่ใช่แล้วตอนนี้ เซธ ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว"

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เซธจ้องมองด้วยสายตาไร้ความรู้สึก ขณะที่ความโกรธเกรี้ยวอันเย็นเยียบเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ

"เลลา ฉันไม่อยากได้ยินเรื่องตลกนี่เป็นครั้งที่สอง นี่เป็นเรื่องเมื่อคืนใช่ไหม ถึงได้มาอาละวาดแบบนี้" เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจ ปราศจากความห่วงใยอย่างแท้จริงแม้แต่น้อย

เลลาชินชากับท่าทีของเขาแล้ว เซธไม่ได้รักเธอ เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บปวดหรือไม่ ถ้าจะมีอะไร ก็คงมีแต่เขาจะถือว่าเป็นความเมตตาจากพระเจ้าถ้าเธอหายไป เพื่อเปิดทางให้เขาได้อยู่กับเจนนิเฟอร์สุดที่รักของเขา

"นี่ก็เย็นแล้ว เท่ากับว่าเวลาผ่านไปประมาณสิบห้าชั่วโมงแล้วนับจากเมื่อคืน" เลลากล่าวอย่างใจเย็น แม้แววตาจะฉายความเศร้าโศกอย่างสุดซึ้ง "ถ้าฉันไม่สู้กับไบรอัน ป่านนี้ฉันคงไม่ถูกข่มขืนก็คงกระโดดน้ำตายที่อ่าวไปแล้ว คุณคงกำลังมองดูศพของฉันอยู่แทนที่จะมานั่งคุยกันแบบนี้"

เซธหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ เขามองว่าคำพูดของเธอเป็นแค่การเล่นละครเรียกร้องความสนใจ เขากระชากเนกไทออกจนหลุด

"เลลา เธอก็ดูไม่เป็นอะไรนี่ ตรงทางเข้าก็มียามรักษาความปลอดภัยอยู่ แล้วเธอก็ฉลาดพอที่จะจัดการตัวเองได้ เธอโทรหาฉันก็เพื่อจะเล่นบทนางเอกผู้เคราะห์ร้าย บีบให้ฉันต้องกลับบ้าน ซึ่งมันก็ได้ผล เธอให้เลขาส่งข้อความต่อให้ฉัน แล้วฉันก็มานี่ไง"

คำพูดของเขาทิ่มแทงเลลาเหมือนคมมีดนับพันเล่ม

ในสายตาของเขา แม้แต่การโทรขอความช่วยเหลือตามสัญชาตญาณในยามที่เผชิญอันตรายจริงๆ ก็เป็นเพียงแผนการที่เธอวางไว้อยู่ดี

เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน

ไรอัน เกรย์ ผู้ช่วยส่วนตัวของเซธ จะนำบัตรธนาคารวงเงินสองแสนดอลลาร์มาให้เลลาในวันที่สิบของทุกเดือนเพื่อเป็นค่าใช้จ่าย บ่ายวันนั้น เลลาได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ไรอันฟัง โดยหวังว่าเขาจะนำเรื่องไปบอกเซธ และบางทีเขาอาจจะแสดงความกังวลหรือแม้กระทั่งไปจัดการกับไบรอันบ้าง

แต่ไรอันโทรกลับมาทีหลังเพื่อยืนยันว่าเขาบอกเซธแล้ว และเลย์ลาก็ได้รู้ว่าแม้จะได้ยินเรื่องที่เธอถูกทำร้าย เซธก็ยังคงใช้เวลาทั้งวันอยู่กับเจนนิเฟอร์

ความจริงข้อนั้นได้ฆ่าเศษเสี้ยวหัวใจที่ยังหลงเหลืออยู่ของเธอจนหมดสิ้น

มุมปากของเลย์ลาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มขมขื่น “งั้นตอนนี้ฉันก็เข้าใจแล้วว่าคุณมองฉันยังไง ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วจะทรมานกันไปทำไมล่ะเซธ เราหย่ากันเถอะ คุณจะได้ไปแต่งงานกับเจนนิเฟอร์และอยู่อย่างมีความสุขตลอดไป”

ดวงตาของเซธหรี่ลงอย่างเป็นอันตราย ความเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของเขา เขาไขว่ห้างแล้วพาดแขนไปบนพนักโซฟา

“เลย์ลา เธอก็รู้ว่าฉันเกลียดการเล่นละคร โดยเฉพาะจากเธอ มีผู้หญิงกี่คนที่ยอมตายเพื่อให้ได้เป็นคุณนายสแตนตัน เธอใช้เล่ห์เหลี่ยมเพื่อให้ได้ตำแหน่งนั้นมา แล้วตอนนี้จู่ๆ เธอก็อยากจะถอนตัวงั้นเหรอ คิดจริงๆ เหรอว่าฉันจะเชื่อ”

เลย์ลายังคงรักษาความสงบไว้ แม้ว่าหัวใจของเธอจะรู้สึกราวกับถูกบดขยี้ภายใต้น้ำหนักของอารมณ์

“ฉันให้ทนายร่างเอกสารหย่าไว้แล้ว ฉันขอแค่บ้านหลังนี้กับรถหนึ่งคัน ส่วนเงินคุณจะให้เท่าไหร่ก็แล้วแต่ที่คุณเห็นว่าเหมาะสม ฉันไม่ต้องการอะไรอย่างอื่นอีกแล้ว” เธอเอื้อมมือไปในลิ้นชักโต๊ะกาแฟแล้ววางเอกสารฉบับหนึ่งลงตรงหน้าเขา

เซธเหลือบมองมันเพียงเล็กน้อยก่อนจะฉีกมันเป็นชิ้นๆ แล้วขยำปาลงถังขยะอย่างแม่นยำ

เลย์ลาไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ “ฉันมีไฟล์ดิจิทัล จะพิมพ์ออกมาอีกกี่ฉบับก็ได้”

ในชั่วพริบตา เซธลุกขึ้นพรวดและกระชากผมของเลย์ลา บังคับให้ร่างของเธอลงไปอยู่ใต้ร่างเขา เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด รู้สึกราวกับหนังศีรษะจะถูกฉีกกระชากออกไป

ตลอดสามปีที่แต่งงานกันมา เซธไม่เคยทำอะไรเกินกว่าการทารุณกรรมทางอารมณ์อย่างเย็นชา หรือว่าตอนนี้เขาจะยกระดับไปสู่ความรุนแรงทางกายแล้ว

ขณะที่ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัว เขาก็กระชากผมของเธอแรงขึ้น ทำให้ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

“มันเจ็บ... เซธ... ปล่อยฉันนะ...”

เซธโกรธจัด ตั้งแต่ตอนที่เลย์ลาบอกว่าเธอไม่ได้รักเขาแล้ว ความเดือดดาลก็ก่อตัวขึ้นในใจเขา ตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไป เขาอยากจะทำร้ายเธอ

“นี่คือวิธีที่พี่ชายที่เธอเรียกนักหนาปฏิบัติต่อเธอเมื่อวานนี้เหรอ ไหนเธอบอกว่าเธอสู้เขาจนรอดมาได้ไง ทำไมตอนนี้ไม่ทำแบบนั้นบ้างล่ะ หรือว่าเธอจงใจยั่วให้ฉันนอนกับเธอกันแน่”

คำพูดเหล่านี้ทำให้เลย์ลาหยุดดิ้นรนโดยสิ้นเชิง แม้จะเจ็บแสบที่หนังศีรษะ เธอกลับไม่ส่งเสียงใดๆ ขอบตาของเธอแดงก่ำ เต็มไปด้วยความสิ้นหวังที่ใกล้จะบ้าคลั่ง หัวใจของเธอแตกสลายอย่างสมบูรณ์

เมื่อเห็นเธอเงียบไป เซธก็โจมตีด้วยคำพูดต่อ “เป็นอะไรไปล่ะ ฉันเดาถูกใช่ไหม หรือว่าเธอซ่อนอะไรไว้กันแน่ เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับไบรอันจริงๆ หรือเปล่า”

ชั่วขณะหนึ่ง สีหน้าของเลย์ลาว่างเปล่าไปหมดด้วยความตกตะลึง เธอรู้ว่าเซธไม่ชอบและถึงขั้นรังเกียจเธอ แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะพูดอะไรที่โหดร้ายได้ถึงขนาดนี้

จากนั้นเซธก็ควักโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋า เปิดแอปกล้อง แล้ววางมันลงบนโซฟาตัวข้างๆ เพื่อให้จับภาพของพวกเขาทั้งสองคนได้

ไหล่ของเลย์ลาเกร็งขึ้น “คุณ... คุณจะทำอะไร”

เซธขึ้นคร่อมเธอ ใช้มือข้างหนึ่งรวบมือทั้งสองของเธอไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ปลดหัวเข็มขัดของตัวเอง จากนั้นเขาก็จับชายกระโปรงของเธอแล้วเริ่มดึงขึ้น เมื่อตระหนักถึงเจตนาของเขา เลย์ลาก็หวาดกลัวจนขีดสุด เธอพยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิตและอ้อนวอน “เซธ ไม่... อย่านะ! ไม่!”