บทที่ 83

ไลลารีบถอยหลังไปหลายก้าวอย่างตื่นตระหนก ขาของเธออ่อนแรงจากการเผชิญหน้าจนแทบจะรับน้ำหนักตัวเองไม่ไหว

แม้ว่าน้ำตาจะเอ่อคลอจนภาพพร่ามัว เธอก็บังคับตัวเองให้จ้องมองเซธที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างขุ่นเคือง

“ถ้าคุณแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ได้ ก็ช่วยรับใบลาออกของฉันด้วยค่ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาด้วยค...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ