บทที่ 7 7

“ตั้งโต๊ะได้เลยครับป้าพร้อม” เจ้าของบ้านหนุ่มเอ่ยสั่งหัวหน้าแม่บ้าน

ป้าพร้อมหัวหน้าแม่บ้านเป็นคนงานเก่าแก่ที่เขาเคารพประดุจญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง ถ้าจะเรียกว่าป้าพร้อมเป็นแม่นมของเขาก็ไม่ผิดนักเพราะว่านางเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เกิด

“คุณจี๊ดเธอยังไม่ลงมาเลยค่ะ” นางเอ่ยบอกเพราะปกติคุณเทวาของนางจะต้องรอรับประทานอาหารร่วมกับจิรัชยาเสมอ

“วันนี้ผมมีประชุมเช้าครับ แล้วตอนสายรบกวนป้าพร้อมช่วยขึ้นไปดูคุณจี๊ดของป้าแล้วยกอาหารไปให้เธอด้วยนะครับ”

“ได้ค่ะ” แม้จะสังหรณ์ว่ามีสิ่งผิดปกติแต่หัวหน้าแม่บ้านก็ไม่ได้นึกเอะใจอะไรจึงได้แต่รับคำตามที่เจ้านายหนุ่มสั่ง

ในตอนสายเมื่อเห็นว่าจิรัชยายังไม่ลงมาพร้อมจึงขึ้นไปดูเธอตามที่เจ้านายหนุ่มได้สั่งเอาไว้ นางเห็นว่าจิรัชยาซึ่งปกติมักจะตื่นเสียเช้าตรู่และบ่อยครั้งยังลงไปช่วยนางทำครัวยังนอนหลับอยู่บนเตียงก็นึกเอะใจ นางเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวแล้วลองเอามือแตะหน้าผากดู นางถึงกับต้องผงะ

“ตายแล้วคุณจี๊ดตัวร้อนจี๋เลย” ผิวกายที่นางสัมผัสนั้นร้อนอย่างกับไฟลวก

“คุณจี๊ดคะ” นางลองเรียกดูแต่จิรัชยากลับไม่ได้สติ นางจึงรีบสั่งให้เด็กรับใช้คนอื่นไปยกอาหารและยาขึ้นมา ส่วนนางก็เตรียมอุปกรณ์มาเช็ดตัวให้หญิงสาวเพื่อหวังให้ไข้ลดลง พอเลิกผ้าห่มออก ภาพที่เห็นถึงกับทำให้นางต้องผงะช็อกไปอีกครา

“คุณพระ!” หญิงชรายกมือขึ้นแนบอก

ภายใต้ผ้าห่มนั้นเป็นร่างกายเปลือยเปล่าของหญิงสาว เท่านั้นยังไม่พอเนื้อตัวของเธอมีแต่รอยช้ำเป็นจ้ำ ๆ เต็มไปหมด เมื่อเช้ากว่าจะพาตัวเองกลับมาที่ห้องได้เธอต้องกัดฟันข่มความเจ็บปวดที่จู่โจมขึ้นในทุกฝีก้าว ดังนั้นเธอจึงไม่มีแรงแม้แต่จะหาเสื้อผ้ามาสวม

สายตาของผู้สูงวัยมองเด็กสาวอย่างเวทนา นางแก่จนอายุปูนนี้แล้วทำไมจะไม่รู้ว่าร่องรอยตามร่างกายของเธอเกิดจากอะไร และเห็นทีคนที่สร้างร่องรอยเหล่านี้คงจะไม่พ้นเจ้านายของบ้าน นางทอดถอนหายใจออกมาอีกรอบ แล้วรีบเดินไปล็อกประตูห้องทันที เกรงว่าเด็กรับใช้คนอื่นจะเห็นภาพอันไม่สมควรเข้า

“คุณจี๊ดคะคุณจี๊ด” นางลองเรียกหญิงสาวดูอีกครั้งแต่เธอก็ยังคงไร้สติ

ไม่ได้การละ เห็นทีคงจะต้องหามกันส่งโรงพยาบาล นางจึงต่อสายเรียนให้คนต้นเหตุทราบทันที คนปลายสายจึงสั่งให้นางรอและเขาจะกลับมาจัดการเรื่องนี้เอง ตัวนางเป็นแค่คนรับใช้จะไปขัดคำสั่งเจ้านายได้อย่างไร ระหว่างรอนางจึงเช็ดตัวให้เด็กสาวที่น่าสงสารและจัดการหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เธอให้เรียบร้อย และก็เป็นอย่างที่นางคิดจริง ๆ ผ้าปูที่นอนมีรอยเลือดเปื้อนเป็นวงที่ดูอย่างไรก็ไม่ใช่เลือดประจำเดือน

“โถคุณจี๊ดของพร้อม” นางสงสารหญิงสาวตัวเล็กจับใจ รู้อยู่หรอกว่าเจ้านายของบ้านเป็นคนเจ้าชู้ แต่ไม่คิดว่าจะทำกับจิรัชยาได้ลงคอ คนเก่าแก่ของบ้านเริ่มเห็นเค้าลางความยุ่งยากตามมา

จิรัชยาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยเร่งด่วน ระหว่างทางเจ้าหล่อนได้แต่เพ้อและไม่ได้สติ เมื่อถึงมือหมอแม่บ้านสูงวัยก็โล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง นางภาวนาในใจว่าขออย่าให้หญิงสาวเป็นอะไรมาก

ในขณะที่เจ้านายหนุ่มกำลังนั่งเงียบมีใบหน้าเคร่งขรึม สักพักแพทย์ที่ทำการตรวจรักษาก็ออกมา

“คนไข้มีอาการไข้สูงจนหมดสติครับ หมอฉีดยาให้แล้ว แต่...” แพทย์หนุ่มรายงานผลการตรวจเบื้องต้น แต่พอจะพูดเรื่องที่ตนสันนิษฐานไว้ก็หยุดมองหน้าญาติคนไข้สักครู่

เทวาจ้องหน้าแพทย์หนุ่มแต่ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

“เนื้อตัวของเธอมีร่องรอยที่บ่งบอกว่าเธออาจถูกล่วงละเมิดทางเพศ แต่หมอยังไม่ได้ทำการตรวจให้ละเอียดครับ”

“ผมรู้แล้ว” เทวาตัดบท

“ครับผม แต่อย่างไรหมอคงต้องทำการตรวจให้ละเอียดอีกที” เมื่อได้บอกกล่าวเรื่องที่จำเป็นกับญาติของคนไข้แล้วแพทย์หนุ่มก็กำลังจะเดินกลับเข้าห้องตรวจไป

“เดี๋ยวก่อนครับ” แพทย์หนุ่มชะงักหันกลับมามอง

“ให้หมอผู้หญิงตรวจ” เสียงเข้มพูดขึ้น

ในเมื่อเป็นความประสงค์ของเจ้าของไข้ แพทย์หนุ่มเลยไม่อยากขัด แม้เขาจะเป็นหมอ แต่โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ค่ารักษาพยาบาลแพงลิบและให้ความสำคัญกับลูกค้ากระเป๋าหนักเป็นอันดับหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่อยากมีปัญหา แพทย์หนุ่มเดินไปสั่งพยายาบาล จากนั้นเขาจึงกลับไปรับผิดชอบคนไข้คนอื่นแทน

จิรัชยาถูกพาตัวมายังห้องพักฟื้นหลังจากตรวจร่างกายและทำการรักษาเบื้องต้นเสร็จแล้ว ตอนนี้เธอรู้สึกตัวแล้วแต่ยังคงนอนนิ่งเงียบอยู่ จะว่าไปเธอก็รู้สึกตัวก่อนหน้านี้ตั้งแต่อยู่ในห้องตรวจแล้ว อาการปวดระบมของเธอลดน้อยลงอาจเป็นเป็นเพราะยาแก้ปวดที่ผสมมากับสายน้ำเกลือเริ่มออกฤทธิ์

หมอแจ้งกับเธอว่าอวัยวะเพศของเธอฉีกขาดจากการมีเพศสัมพันธ์ โชคดีที่ยังไม่ถึงกับต้องเย็บแผล แล้วยังสอบถามว่าเธอได้ถูกล่วงละเมิดทางเพศหรือเปล่าเพื่อที่ว่าหมอจะได้ช่วยจัดการเก็บหลักฐานต่าง ๆ ไว้ นึกแล้วจิรัชยาได้แต่อับอายสมเพชตัวเองนัก เธอจะบอกความจริงกับหมอได้อย่างไรว่าเธอถูกข่มขืน เพราะผู้ชายคนนั้นเป็นผู้มีพระคุณของเธอ แม้จะไม่ใช่ผู้มีพระคุณโดยตรง แต่หลังจากคุณท่านเสียเขาก็ส่งเสียเลี้ยงดูเธอมาโดยตลอด เมื่อเธอปฏิเสธไปหมอจึงทำเพียงแนะนำว่าคราวหน้าถ้าหากมีเพศสัมพันธ์อย่ารุนแรงจนเกินไปนัก เธออับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน