บทที่ 8 8
“ป้าพร้อมกลับไปก่อนเถอะครับ” จู่ ๆ เทวาก็เอ่ยบอกแม่บ้าน
พร้อมมองหน้าเจ้านายหนุ่มสลับกับคนป่วยที่อยู่บนเตียง นางได้ยินทุกอย่างที่แพทย์รายงานทำให้นางรู้สึกเป็นห่วงและเวทนาหญิงสาวจับใจ ดังนั้นนางจึงไม่วางใจที่จะปล่อยหญิงสาวไว้กับตัวต้นเหตุ ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าทำไมเจ้านายหนุ่มถึงต้องทำกับจิรัชยาเช่นนี้
“แต่ว่าคุณจี๊ดเธอ...” แม่บ้านใหญ่อึกอักจะทำตามที่เจ้านายหนุ่มสั่งก็พะวงถึงคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียง
“กลับไปเถอะครับป้า ผมรู้ว่าต้องทำยังไง” เทวาเห็นท่าที่ของแม้บ้านก็รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงต้องย้ำอีกครั้ง
พร้อมรู้ว่าเจ้านายของตนเป็นอย่างไรจึงไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืด คิดในแง่ดีว่าอย่างน้อยที่นี่ก็เป็นโรงพยาบาล คงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางจึงค่อยตัดสินใจเดินออกจากห้องไป
คล้อยหลังแม่บ้านสูงวัยเทวาจึงเอ่ยกับหญิงสาว “รู้สึกตัวแล้วก็ลืมตาขึ้นมาไม่ต้องแกล้งหลับ”
จิรัชยาได้ยินแต่กลับทำเมินเฉยเสีย
“ลืมตาขึ้นมาแล้วมองหน้าผัวเธอให้ดี” ความจริงแล้วอยากจะพูดจากับเธอให้ดี แต่ด้วยท่าทางรังเกียจเดียดฉันท์ที่เธอแสดง ทิฐิห่าเหวกลัวเสียหน้าของเขา หรืออะไรก็แล้วแต่ทำให้เขาได้แสดงออกต่อเธออย่างแข็งกระด้าง
“คุณไม่ใช่ผัวฉัน” ความหยายคายของเขาทำให้เธอแหวกลับแล้วหันหลังหนีไม่อยากแม้แต่จะมองหน้า
“ถ้าฉันไม่ใช่ผัวเธอแล้วไอ้ที่ถูกเอาจนฉีกนั่นเรียกว่าอะไร ดี จะได้ไม่ต้องไปแรดร่านเที่ยวให้คนอื่นเอาอีก”
จิรัชยาได้แต่กำมือแน่น เจ็บจุกกับคำพูดแสบร้อนของเขา
“คุณกลับไปเถอะค่ะ”
“ทำไมผัวอยู่ด้วยแล้วมันจะตายใช่มั้ย”
“ใช่ ฉันเกลียดคุณ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ให้ฉันตายเสียยังจะดีกว่า”
หญิงสาวสุดจะทนตะโกนใส่หน้าชายหนุ่ม แล้วหันหน้าหนีนอนหลับตาลง ตอนนี้เธอเหนื่อยเหลือเกิน ไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้น ยังดีที่เทวาไม่ได้เอ่ยวาจาประทุษร้ายหัวใจกันอีก เธอจึงได้แต่นอนให้น้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ จนกระทั่งหลับไป
เมื่อเห็นว่าคนป่วยนอนหลับสนิทแล้วแววตาแข็งกร้าวของชายหนุ่มก็อ่อนลง ไม่ปิดบังความอนาทรห่วงหาในนั้นอีกเลย และที่สำคัญถ้าสังเกตให้ดีแววตายามที่เขาใช้ทอดมองร่างเล็กบนเตียงนั้นยังเจือแววหวานอีกด้วย
จิรัชยารู้สึกว่ากำลังมีใครทำอะไรกับร่างกายตัวเอง พอเธอเปิดเปลือกตาขึ้นก็ต้องกรีดร้องออกมา คนใจร้ายถอดกางเกและแยกขาของเธอให้เปิดออกกว้าง
“คุณทำอะไร ปล่อยนะ” เธอพยายามหุบขาที่ถูกเขาแยกออกแต่มือแกร่งยึดไว้แน่นทำให้เธอไม่สามารถทำได้ดั่งใจ
“ก็แค่ดูความเสียหาย” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย
“แต่คุณไม่ใช่หมอ” พูดไปก็ต้องเบือนหน้าหนี
“ฉันเป็นผัวเธอและฉันก็มีสิทธิ์ที่จะตรวจตราของ ๆ ฉัน”
เทวาพิจารณาสิ่งที่เปิดเผยอยู่เบื้องหน้า มันบวมเป่งและแดงจนน่ากลัว อีกทั้งยังมีร่องรอยของการฉีกขาดอย่างชัดเจน เมื่อสำรวจจนพอใจแล้วเขาถึงสวมกางเกงกลับให้เธอตามเดิม
ระยำ! แค่ได้เห็นไอ้นั่นของเขามันก็ร่ำร้องอยากเข้าไปซุกซบในร่างเธอจนตัวสั่น รสชาติของเธอติดอยู่ที่ปลายลิ้นและสัมผัสยังตราตรึงในทุกอณูของผิวเนื้อ เขาหุนหันเดินออกไปจากห้องพักฟื้นทันที ขืนอยู่นานกว่านี้เกรงว่าจะต้องจับเธอกดคาเตียงคนป่วยแน่ ๆ
พอชายหนุ่มออกไปแล้วจิรัชยาก็ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกรอบ เธอไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงต้องโกรธเธอถึงขนาดที่มาทำร้ายกันขนาดนี้
สามวันให้หลังอาการของจิรัชยาดีขึ้นจนแพทย์อนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว เทวาเป็นคนไปรับเธอกลับ และเธอก็นั่งเงียบไม่พูดไม่จามาตลอดทาง พอถึงบ้านเธอกำลังจะขึ้นไปยังห้องของเธอแต่เสียงเข้มกลับหยุดเธอไว้
“เดี๋ยวจี๊ด”
เธอหยุดเดินแล้วกันมามองคนต้นเสียงโดยไม่พูดไม่จาอะไรอีกตามเคย ตลอดสามวันมานี้เขามีแต่พูดจาให้เธอเจ็บแสบไปหมด คำพูดที่ออกจากปากเขาแต่ละคำมีแต่คำดูถูกเหยียดหยามสารพัด ไหนจะว่าเธอแรดบ้างละร่านบ้างละ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเขาคิดอย่างนี้มาตลอดเลยใช่ไหม แต่ถึงอย่างนั้นใจไม่รักดีกลับเกลียดเขาไม่ลง
“ห้องของเธออยู่ทางนี้” ไม่พูดเปล่ามือแกร่งคว้าต้นแขนเสลาแล้วพาเธอเดินไปยังปีกซ้ายของบ้าน
“คุณจะพาฉันไปไหน” จิรัชยาต่อต้าน ทางที่เขาพาเดินไปมันคนละทางกับห้องของเธอ เพราะห้องของเธออยู่ทางด้านขวา
ผู้ปกครองหนุ่มไม่สนใจยังคงลากเด็กสาวในปกครองไปทางด้านซ้ายเหมือนเดิมจนกระทั่งถึงห้องสุดท้ายที่เป็นห้องนอนของตนเอง จิรัชยาเห็นดังนั้นก็ขืนตัวไว้เขาจึงกระชากประตูเปิดออกแล้วผลักเธอเข้าไป
“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”
“ต่อไปนี้เธอต้องนอนที่นี่”
“ไม่ค่ะฉันจะกลับห้องของฉัน”
“เธอเป็นเมียฉันดังนั้นเธอต้องนอนที่ห้องผัวของเธอ”
“ไม่ค่ะ”
“อยากลองดีกับฉันใช่มั้ยจี๊ด หายดีแล้วนี่ มาให้ฉันเตือนความจำหน่อยเป็นไง”
“คุณเทวา คุณจะทำอะไร” เด็กสาวถามเสียงสั่นก้าวถอยหลังอย่างหวาดระแวง แค่นี้เขายังหยามน้ำใจเธอไม่พออีกหรือไง
ไม่จำเป็นต้องตอบเป็นคำพูด เทวาใช้การกระทำแสดงออกให้เธอได้รู้อย่างแจ่มแจ้งเสียยิ่งกว่า ร่างเล็กถูกผลักลงบนเตียงกว้าง เธอพยายามจะตั้งหลักลุกออกไปแต่ไม่ทันการณ์เสียแล้ว ร่างสูงใหญ่ของเทวาแนบทับลงมาทันที
