บทที่ 7 ตอนที่7

พรึบ

“รักแฟนมากขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”เสียงนุ่มทุ้มที่ฟังแล้วเหมือนแอบผิดหวังเล็กน้อยของเจ้าของเสียงดังอยู่แนบหูฉัน มันใกล้มากเลยนะ

พรึบ

“ว๊ายยย!”ฉันร้องเสียงหลงที่ไม่ทันตั้งตัวเพราะฉันจะหันไปเอาเรื่องนายหน้าหล่อนั้นที่บังอาจมาแตะอั๋งฉันด้วยการสูดดมซอกคอของฉันแต่พอฉันหันกลับไปส้นสูงราคาแพงที่ฉันสวมใส่กลับพลิกเอาซะดื้อๆแบบนั้น

ทำให้ร่างของฉันเกือบจะหงายหลังพร้อมกับเอาก้นงอนๆของฉันกระแทกพื้นแต่โชคดีที่หนุ่มหน้าหล่อนี้คว้าเอวของฉันไว้ได้ทัน

พรึบ

ตึกตักๆๆๆ

ฉันหายใจไม่ทั่วท้องพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็วของฉันและของเขาตอนนี้เลยกลายเป็นว่าฉันอยู่ในอ้อมแขนของเขาโดยที่ใบหน้าของเราสองคนอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่คืบ

“หอม…จัง…ฟอดดดด^^”เสียงทะเล้นพร้อมกับใบหน้าหื่นกามของผู้ชายหน้าหล่อเอ่ยออกมาทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์วิบวับที่เป็นประกายอยู่ทั่วทั้งร่างของผู้ชายคนนี้

“ไอ้บ้า!!”ฉันตะโกนเสียงเข้มพลางยันตัวจะยืนเองแต่ดูเหมือนว่าไอ้ผู้ชายหื่นคนนี้จะไม่ยอม

“พี่สาว…ไม่สนใจจะคบผู้ชายที่อายุน้อยกว่าเป็นกิ๊กเหรอครับ…”

“เขาว่ากินเด็ก…จะเพิ่มความสวยขึ้นเหมือนสาวพันปีเลยนะครับ^^”

“หึ…ฉันไม่ชอบผู้ชายอายุน้อยกว่า…”

“เพราะมันงี่เง่า…และง๊องแง๊งเข้าใจป่ะ..”

“ฉันชอบผู้ชายที่มีความเป็นผู้นำ…”

“และดูแลฉันได้…”

“ว้า…ถ้าอย่างงั้น…ผมคงไม่มีสิทธิ์…”

“มันแน่นอนอยู่แล้วล่ะย่ะ!!”ฉันแผดเสียงดังตะคอกใส่หน้าหล่อๆของหนุ่มหน้าหวานนี้ไป คนอะไร ยิ่งมองใกล้ๆแบบนี้ยิ่งหล่อ หล่อจนหัวใจของฉันเต้นรัวเร็ว กลิ่นน้ำหอมผสมกับกลิ่นกายของเขาที่หอมฟุ้งออกมานั้นอีก หัวใจของฉันก็บ้ามาเต้นให้กับผู้ชายหน้าม่อคนนี้ไปได้!

พรึบ

ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดผลักหน้าอกของผู้ชายหน้าหล่อนี้ไปจนร่างของฉันหลุดออกมาจากอ้อมกอดของเขาได้ ฉันจึงรีบก้มลงไปคว้ากระเป๋าและจ้ำเดินออกมาจากเขาทันที เขาก็ยืนแน่นิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่คนเดียวเลยไม่ได้ตามฉันมา ฉันไม่รอช้ารีบมองหารถแท็กซี่ทันที และก็โชคดีที่มีรถแท็กซี่ผ่านมาพอดี

“ไอ้หื่นเอ้ย!”ฉันสบถออกมา นี่ฉันจะต้องทนอยู่กับผู้ชายหื่นแต่หล่อขั้นเทพคนนั้นไปอีกนานแค่ไหนนะ ฉันกลัวใจตัวเองเหลือเกิน กลัวว่าจะเผลอหลงเสน่ห์

เขาขึ้นมาสักวันน่ะ

เย็นวันเดียวกัน

คอนโด คีรี…

20:00น.

ขวัญเอย กมลวรรณ…

พรึบ

“เห้อ…เสร็จสักทีนะ^^”ฉันพึมพำออกมาพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองโต๊ะอาหารที่ฉันเป็นคนจัดเองในค่ำคืนนี้เพื่อรอดินเนอร์กับพี่คีรี

ตอนนี้ฉันอยู่ที่คอนโดของพี่คีรี ฉันไม่ได้โทรบอกเขาก่อนคิดว่าจะเซอร์ไพรส์เขาน่ะ และฉันก็จะนอนค้างกับพี่คีรีที่นี้สักคืน ซึ่งฉันมานอนค้างกับพี่คีรีที่คอนโดนี้บ่อยมากนะ แต่เราสองคนยังไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งอะไรเลยนะนอกจากแค่นอนจับมือมองตากันแค่นั้นเอง

พรึบ

“พี่คีรีต้องชอบมากแน่ๆ^^”ฉันเอ่ยออกมาที่มองไปที่โต๊ะอาหารเบื้องหน้าและเทียนแท่งเล็กๆที่ถูกวางจุดและวางไปรอบๆห้องแห่งนี้ที่ถูกฉันตกแต่งเป็นรูปหัวใจโดยมีโต๊ะอาหารสำหรับสองคนตั้งอยู่ตรงกลาง มันดูโรแมนติกดีนะ^^

พรึบ

ฉันถอดผ้ากันเปื้อนออกจากชุดนักศึกษาของฉันแล้วนำมันไปเก็บไว้ที่เก็บผ้าและกลับมาหยิบโทรศัพท์ของฉันเพื่่อจะส่งข้อความหาพี่คีรี

พรึบ

ฉันหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นและกดส่งข้อความหาพี่คีรีทันที

ขวัญเอย:พี่คีรีคะ

ฉันพิมพ์ข้อความในแอปพลิเคชันไลน์ของพี่คีรีรอสักพักพี่คีรีก็อ่านข้อความของฉัน ฉันก็อมยิ้มเล็กน้อยเพื่อรอข้อความตอบกลับจากพี่คีรี

พี่คีรี:คะ..น้องเอย?

ขวัญเอย:อยู่ไหนคะ?

พี่คีรี:กำลังจะถึงห้องที่คอนโดแล้วค่ะ…แล้วน้องเอยล่ะค่ะ..ทำอะไรอยู่?

ฉันยิ้มกับข้อความที่พี่คีรีตอบกลับมา ที่เขาไม่เอะใจเลยสักนิดแต่ถามฉันกลับมาว่าทำอะไรอยู่ เพราะฉันบอกพี่คีรีไปว่าฉันกลับบ้านเช่าแล้ว กลับกับเพื่อนน่ะไม่ต้องให้เขาไปรับ แต่ฉันกับมาดักรอเซอร์ไพรส์พี่เขาที่คอนโดพี่คีรีต้องดีใจมากแน่ๆ^^

ขวัญเอย:กำลังคิดถึงพี่คีรีอยู่ค่ะ

พี่คีรี:พี่ก็คิดถึงน้องเอยค่ะ…น้องเอยคิดถึงพี่แต่ทำไมน้องเอยถึงไม่ให้พี่ไปหาล่ะค่ะ

ฉันเลือกที่จะไม่พิมพ์ข้อความตอบกลับพี่คีรีไปแต่กลับยืนยิ้มแก้มแทบปริอยู่กับข้อความที่พี่คีรีส่งตอบกลับมา และสักพักฉันก็ได้ยินเสียงเสียบคีย์การ์ดจากหน้าห้องดังขึ้น ทำให้ฉันรีบวิ่งไปแอบหลังประตูเพื่อจะดักรอเซอร์ไพรส์พี่คีรีทันที

ติ๊ดๆๆ

แอดดดดดดด

ฉันยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดของบานประตูทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าบุคคลเจ้าของห้องกำลังจะเดินเข้ามาด้านในแล้ว ที่ฉันเข้ามาในห้องของพี่คีรีที่มีระบบรักษาความปลอดภัยได้ เพราะฉันมีคีย์การ์ดและมาที่นี้บ่อยพี่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงรู้จักฉันเป็นอย่างดีน่ะ

พรึบ

“เห้ย!”เสียงร้องตกใจจากผู้ชายร่างสูงโปร่งสัดส่วนเพอร์เฟคของหนุ่มวัยสามสิบปีเศษร้องอุทานออกมาที่ถูกผู้หญิงร่างเล็กและบอบบางอย่างฉันสวมกอดจากทางด้านหลัง เพราะเขาไม่ทัรได้ตั้งตัวคงจะกำลังงงอยู่ว่าทำไมไฟในห้องถึงดับแบบนี้

ที่จริงไฟในห้องพี่คีรีจะถูกเปิดอัตโนมัติเมื่อแตะคีย์การ์ด้ข้ามาภายในห้อง แต่ฉันเป็นคนสับคัทเอาท์ไว้น่ะไปเลยดับแบบนี้

“น้องเอย?”พี่คีรีเอ่ยออกมาเมื่อเขามองสำรวจท่อนแขนเล็กและคงจะได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดิมจากตัวฉันเขาถึงรู้ได้ทันทีว่าเป็นฉัน ที่เป็นผู้บุกรุกห้องของเขา

พรึบ

“ค่ะ…เอยเองค่ะ^_^”ฉันปล่อยมือจากเอวสอบของพี่คีรีและเขาก็หันมามองหน้าฉันพร้อมกับทำสีหน้าเอ็นดูใส่ฉันพร้อมกับยื่นมือมาจับมือฉันไปกุมไว้ สีหน้าของพี่คีรีดูแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นฉันมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาแบบนี้

“นี่หลอกพี่หรือคะ?”พี่คีรีกดเสียงต่ำพลางทำสีหน้าง้องอนใส่ฉัน ฉันก็อมยิ้มให้เขาก่อนจะเบียดร่างอวบอิ่มของฉันแนบชิดไปกับแผงอกแกร่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวของพี่คีรี

“อย่าโกรธเอยได้ไหมล่ะค่ะ^^”