บทที่ 2 หลิวหลี
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่
เสียงหายใจหอบหนักผ่านพ้นไป คงเหลือไว้เพียงร่างเปลือยเปล่าชื้นเหงื่อสองร่างนอนซ้อนทับกันอยู่บนเตียงอุ่น
"ท่าน...ทำไม" หลิวหลีถามขึ้นในที่สุดด้วยน้ำเสียงเบาหวิวสั่นไหวใบหน้าแหงนหงายอยู่ตรงใบหูของจูหยวนจาง
"อะไร" จูหยวนจางพึมพำขณะยันร่างของตัวเองขึ้นแล้วพลิกเพียงนิดเพื่อออกจากร่างงามแล้วนอนหงายอยู่ข้างๆกัน
"ท่านควร เอ่อ...ควรทะนุถนอม" หญิงสาวกล่าวอึกอักไม่เต็มปาก "ถนอมข้าให้มากกว่านี้"
จูหยวนจางได้ยินอย่างนั้นจึงหันหน้ามาทางหลิวหลีแล้วยันกายลุกขึ้นเพียงนิดชันแขนข้างหนึ่งขึ้นตะแคงข้างเข้าหาหลิวหลีพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆอยู่ในลำคอ
กิริยานั้นทำเอาหลิวหลีถึงกับใบหน้าร้อนฉ่าขึ้นมา
"ท่านหัวเราะอะไร"
"เป็นเจ้า ที่ต้องการมิใช่หรือ" เขาก้มหน้ากระซิบที่ใบหูขึ้นริ้วสีแดงของนาง "ข้าก็แค่สนอง..."
หา!?
"ท่าน" หลิวหลีลุกพรวดพราดลืมความเจ็บปวด ใช้มือเรียวงามทุบอกเขาไปเต็มแรง "ทำไมเอ่ยเช่นนี้"
"เจ้าทุบข้าทำไม"
"ท่าน!"
"ทำไม?"
"นี่แน่ะ นี่นี่" หลิวหลีทุบตีเขาอีกหลายที ทั้งอับอายทั้งโมโห แต่ไม่พ้นมือเรียวยาวของเขาที่จับมือเรียวเล็กของนางเอาไว้
"ยังไม่พอใช่หรือไม่"
"หา!"
"ได้เลย เดี๋ยวจัดให้"
จบคำชายหนุ่มไม่รอช้าตวัดร่างบางให้ล้มลงนอนราบตามด้วยร่างกำยำของเขาขึ้นทาบทับในทันที
และเพียงไม่นาน...
ความเจ็บปวดรอบใหม่พลันปรากฏ
หลิวหลีได้แต่นอนราบใบหน้าแหงนหงายร่างการสั่นสะท้านตามการขยับโยกย้ายของจูหยวนจาง
อะไรกัน!
นี่มันอะไรกัน!
แม้ยามเช้ามาเยือนอยู่เป็นนานแล้วแต่หลิวหลียังคนนอนทอดกายอยู่บนเตียงใหญ่อย่างไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
ถึงแม้ว่าจูหยวนจางจะลุกออกไปจากเตียงแล้ว แต่หลิวหลียังคงนอนอยู่อย่างนั้น
นางยังเจ็บปวดเนื้อตัวอยู่ไม่น้อย
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
หญิงสาวกำลังครุ่นคิดถึงพฤติกรรมของจูหยวนจางที่ปฏิบัติต่อนางเมื่อคืนเข้าหอ
นางรู้อยู่แก่ใจบ้างแล้วกับกิริยาแข็งกระด้างของเขา
เท่าที่นางรู้มา เขาเป็นบุรุษที่ทั้งเย็นชา ทั้งยังไม่เคยโอนอ่อนผ่อนปรนไม่ว่ากับใคร
แต่ไม่นึกว่าเขาจะทำกับนางคล้ายกับประชดประชันถึงเพียงนี้
นอกจากเขาจะมีนิสัยแข็งกระด้างแล้วเขายังไม่คิดจะถนอมบุบผาอีกด้วย
ก่อนที่นางจะตัดสินใจทำทุกอย่างทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้แต่งงานกับเขา
นางได้เพียรพยายามสืบประวัติของเขามาแล้วอย่างละเอียดถี่ถ้วน
เขายังไม่เคยมีคนรัก ทั้งยังไม่เคยเกี้ยวพาราสีสตรีนางใด ไม่เคยมีใจให้ใคร ไม่มีนิสัยเจ้าชู้เจ้าสำราญแต่อย่างใด
นางสืบจนมั่นใจอยู่หลายส่วนว่า ถ้านางได้เป็นภรรยาของเขา นางย่อมไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับบุรุษหลายภรรยา ไม่ต้องกังวลในเรื่องการมีหลายอนุของสามีอย่างเขา
หลิวหลีรังเกียจเหลือเกินกับการที่บุรุษมีหลายภรรยา
บิดาของนาง เมื่อมีมารดาของนางเป็นภรรยาเอกอยู่แล้ว ยังคงพาอนุเข้าบ้านจนมารดาของนางต้องร้องห่มร้องไห้ปวดใจอยู่ตลอดเวลา
ใช่ว่าบิดาของนางจะไม่มีอำนาจใดๆ เขามีอำนาจอยู่ในมือเต็มเปี่ยมมากมายอยู่แล้ว มิได้ต้องมีอนุภรรยาเพื่อขยายอำนาจแต่อย่างใด
สังเกตได้จากอนุภรรยาแต่ละนาง พิศมองอย่างไรก็มีดีแค่อุ่นเตียงเพียงเท่านั้น
บิดาของนางช่างเป็นบุรุษที่เจ้าชู้เจ้าสำราญยิ่งนัก
นางไม่ต้องการตรอมตรมดังเช่นมารดาของนาง
เมื่อนางบังเอิญได้พบเจอกับจูหยวนจางในคราแรก นางเพียงนึกถูกชะตากับเขาเท่านั้น
และต่อมานางได้บังเอิญพบเจอกับเขาอีกหลายครา ตามงานเลี้ยง งานพิธีต่างๆของทางวังหลวง
เขาเป็นรองแม่ทัพภาคตั้งแต่ยังหนุ่ม
นางเพียงแอบมองเขาอยู่ไกลๆ เห็นกิริยาต่างๆของเขา
ขณะที่เขาอยู่กับกลุ่มทหารของเขา
นางได้เห็นเขายิ้ม
ยิ้มของเขาช่างตราตรึงสายตาของนาง
ด้วยอำนาจของนาง มันจึงไม่ใช่เรื่องยากที่นางอยากจะสืบประวัติของเขา
ประวัติของเขาช่างตรงใจของนาง
นางจึงทำทุกอย่างเพื่อจะได้แต่งงานกับเขา ก่อนที่เขาจะตกไปเป็นสามีของสตรีอื่น
นางสืบรู้ว่าเขาเป็นที่หมายปองของบรรดาสตรีอยู่ไม่น้อย
จนในที่สุด นางก็ได้สมรสพระราชทานให้แต่งงานกับเขา
เขาย่อมปฏิเสธสมรสพระราชทานไม่ได้อยู่แล้ว
การแต่งงานจึงเกิดขึ้น
แต่
เมื่อคืน
คืนเข้าหอเมื่อคืน
เขาทำนางแปลกใจยิ่งนัก
เขาช่างร้ายกาจกว่าที่นางคิด
ร้ายกาจจริงๆ
"ฮูหยิน นายท่านกลับมาแล้วเจ้าค่ะ" สาวใช้นางหนึ่งรีบวิ่งมาบอกกล่าวแก่หลิวหลีตามหน้าที่ของตนที่ได้รับมอบหมาย
หญิงสาวที่นั่งรอจูหยวนจางอยู่นานจึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินมาที่ประตูห้องเพื่อเมียงมองตามทางเดินเข้าเรือนพลางกล่าวแก่สาวใช้ "ขอบใจมาก เจ้าไปนอนเสียเถิด"
"เจ้าค่ะ" สาวใช้กล่าวรับอย่างไม่รีรอก่อนรีบเดินจากไป
หลิวหลีนั่งรอจูหยวนจางกลับมาจากทำงานจนดึกดื่น แม้จะง่วงงุนอยู่บ้าง แต่นางยังอยากจะรอเขา
"ท่านกลับมาแล้ว" หญิงสาวกล่าวทักทายเสียงใสเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้าห้องมา "เหนื่อยหรือไม่เจ้าคะ" นางกล่าวพลางเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มด้วยท่วงท่านอบน้อมอ่อนช้อย
จูหยวนจางที่เห็นหลิวหลีรอเขาอยู่พร้อมเสียงหวานใสของนางที่กล่าวแก่ตน แต่เขาก็มิได้สนใจนำพาใดๆกับนาง
เขาเพียงปรายตามองนางเพียงนิดก่อนเดินเข้าห้องอาบน้ำไป
หลิวหลีได้แต่มองตามหลังกว้างใหญ่ของเขาที่เดินห่างนางไปอย่างเงียบงัน
อืม...หยิ่งจริงเชียว คืนเข้าหอยังคึกอยู่เลย
