บทที่ 10 ตอนที่ 10
ผ่านไปยันทุ่มกว่าแล้วไอ้แอลยังไม่กลับคอนโด มันคงคิดค้างที่นี่แน่นอน ส่วนเขาก็ต้องไปนอนเพนท์เฮ้าส์คนเดียวต่อเพราะแอลไม่มีทางให้เขาค้างที่นี่ในเวลาที่มันอยู่
แต่ว่าคืนนี้ไปผับเควินดีกว่า!!
“แอมโกรธกันกับมันเหรอ?” แอลถามน้องสาวหลังจากที่ไทก้ากลับไปแล้ว เขามองออกตั้งแต่ตอนที่เข้ามาในห้องแล้วเพราะว่าแอมแทบไม่คุยกับมันเลย แถมยังอยู่กับเขาตลอดเวลา
“อื้ม! ก็มีปัญหากันอ่ะแอล”
“มีอะไรก็ปรึษาพี่ได้ตลอดเลยนะแอม ถ้าไม่ไหวจริงๆก็ไปหาพี่นะ หรือไม่ก็เลิกกับมันเลยก็ได้”
“ค่ะ พี่ชาย!”
“อย่านอนดึกรู้ไหม เดี๋ยวขอบตาคล้ำหมดพอดี”
“โอเค งั้นไปนอนแล้วนะ ฝันดีนะแอล” แอลเดินออกจากห้องเธอไปแล้วก็ปิดไฟให้ด้วย แอลน่ารักกับเธอตลอดเลยตั้งแต่เด็กจนโตมาก็ไม่เคยเปลี่ยนไปสักนิด บางครั้งฉันรู้สึกผิดที่เรียกร้องเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไปแถมยังงี่เง่าเหมือนเด็กไม่รู้จักโต แต่แอลชอบบอกว่าไม่เป็นอะไรเลย แอลทำทุกอย่างเพื่อให้หวังแค่เธอมีความสุขและไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด
บนโลกนี้จะมีใครรักเธอได้เท่าแอลไหมนะ
แล้วพี่ไทก้าล่ะ?
Tyga : พีไปผับนะคืนนี้
Tyga : เลิกงอนได้แล้วเดี๋ยวพี่พาไปเที่ยว
Tyga : รักแอมมากนะ เลิกงอนเถอะนะคนสวย
Tyga : อย่ากินเยอะนะ
Tyga : คิดถึงว่ะ
Tyga : พรุ่งนี้ต้องว่างให้พี่นะ
Tyga : คืนดีกันนะคนสวยครับ
Tyga : ตอบหน่อยสิครับคนสวย
“ส่งมาเป็นชุดเลย” นี้ขนาดพึ่งออกไปแค่ชั่วโมงเดียวนะยังส่งข้อความยาวเป็นห่างว่าวขนาดนี้ แต่เธอหายงอนก็ได้! พรุ่งนี้พี่ไทก้าจะได้พาเที่ยวสักที
Am : กู๊ดไนท์ค่ะ
ไทก้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วหัวเราะจนแทบสำลักเหล้าที่พึ่งดื่ม ไอ้เหี้ย! ในที่สุดแอมก็หายโกรธกันแล้วเว้ย! เขาดีใจมากจนลุกขึ้นยืนตบหัวไอ้ลีโอทีหนึ่ง
เผียะ!
“โอ๊ย!! มึงเป็นห่าอะไรว่ะ!” เขาถีบไอ้เวรนี่กลับจนมันเกือบตกลงชั้นล่างเลย แต่สมน้ำหน้า! ไอ้เพื่อนเวรนี่ชอบระบายอารมณ์ใส่ตลอด เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย แบบนี้ใครจะตามอารมณ์ทัน
“แอมตอบไลน์กูแล้วเว้ย!!”
“มึงเปลี่ยนไปเยอะว่ะ” ไอ้เจราลบอก
“กูก็ว่างั้นแหละ “ไอ้เควินเสริมอีกคน
“ไม่รู้ว่ะ กูรู้แค่กูรักเด็กคนนี้มาก” เขาตอบตามความจริงและมึนงงในตัวเองเหมือนกันที่เปลี่ยนมาถึงขนาดนี้
“สัตว์! แม่งขนลุกว่ะ” ลีโอครางด้วยความตกใจ
“ขนลุกมึงไปขี้ไปจะได้หาย!!” ไอ้เจราลปล่อยหมาให้ออกมาเห่าหอนเพื่อนสนิทด้วยความชอบใจ
“ไทก้ากูถามจริงๆนะ ความรักมันเป็นยังไงว่ะ” ลีโอถาม
“กูว่าล่ะ มึงไม่รู้จักความรัก! ขนาดมึงรักเมียจนแทบบ้ายังไม่รู้ตัวเลย” เขาดูลีโอออกตั้งแต่ช่วงมันได้กันใหม่ๆยันตอนมันโดนทิ้ง ความรักเมียหลงเมียยิ่งชัดเจนเข้าไปใหญ่ แต่ข้อเสียคือมันกินไม่เลือกจนถูกเมียจับได้ซ้ำๆ แล้วคิดว่าอริเป็นของตาย
เป็นไงละที่นี้! คนจะตายคือตัวมันเองต่างหากล่ะ
ไอ้โง่ลีโอ!
แต่คำถามเดียวของลีโอทำให้คิดถึงอะไรหลายอย่างของเขากับแอมว่าที่ผ่านมามีความสุขมากขนาดไหน ไม่ว่าแอมจะงอนหนักขนาดไหนก็ไม่เคยหายไปไหนและไม่ปล่อยมือกัน เขาก็ยังรักยังเอ็นดูแอมไม่เคยเปลี่ยนไปเลย แม้ว่าอาจจะไม่แสดงออกมากเท่าไรแต่แอมน่าจะรู้อยู่แล้วนะ
“ถ้าเจอใครสักคนที่ทำให้มึงขาดเขาไม่ได้มึงจะเข้าใจเอง”
“เหรอว่ะ แสดงว่ากูรักอริงั้นเหรอ?”
“เออ!!” พวกผมสามคนพร้อมใจตอบ เหี้ยเรื่องแค่นี้เสือกไม่รู้ ทีเรื่องอื่นแม่งฉลาดจังไอ้เวรนี่
“มึงไม่งงเหรอว่าทำไมกูถึงไปมีเซ็กกับแอมสักที?” เขารู้ว่าพวกมันสงสัยทุกคนแหละ เพราะถึงจะเรียกแอมว่าเมียแต่เอาเข้าจริงยังไปไม่ถึงขั้นนั้นเลยด้วยซ้ำ อย่างมากก็แค่นอนกอดกันในบางคืน หรือคุยโทรศัพท์จนเธอหลับถึงได้วางสาย
“กูสงสัย”
“กูก็เหมือนกัน”
“มึงล่ะไม่สงสัยเหรอเควิน?” มีแค่ไอ้เควินนี้แหละที่มันนิ่ง
“กูว่ากูรู้ว่ะ! แต่มึงเล่าให้พวกมันฟังเถอะเผื่อจะฉลาดขึ้นมาบ้าง แล้วเลิกเห่าหอนเหมือนหมาสักที”
“อืม” ช่วงนี้ลีน่ากลับมาสินะมันเลยเข้าใจความรู้สึกของเขาบ้าง แล้วใครๆก็รู้ว่าเควินแคร์ลีน่ามากขนาดไหน ถึงตัวมันเองจะไม่ยอมรับว่ารักแต่ก็ดูออกนะว่าโคตรรัก
“เล่าดิมัวแต่ลีลาอยู่นั้นแหละ!”
“เออ!” พวกเหี้ยนี่ก็อยากรู้เหลือเกิน!
“ความจริงกูจะจับกดตั้งแต่คืนแรกก็ได้ แต่กูรอเว้ย! รอให้แอมพร้อมยอมเป็นของกูจริงๆด้วยความเต็มใจ ไม่ใช่เพราะแค่กูขอแล้วสงสาร หรือว่าอารมณ์พาไปแต่ไม่ได้รัก กูต้องการความรักเว้ย แล้วความรักกับเซ็กซ์มันก็คนล่ะเรื่องกันเลย” แต่อันที่จริงเขาก็เคยขอแอมหลายรอบแล้วแหละแต่ว่าเธอไม่เคยพร้อมเลย หลังจากนั้นกลับมาคิดก็เลยไม่ขอมีเซ็กซ์แบบนั้นดีกว่า เขาอยากให้แอมเต็มใจมอบให้เองเพราะนั่นมันเหมือนว่าเธอไว้ใจกัน
