บทที่ 6 ตอนที่ 6
ขณะเดียวกันไทก้านั่งอยู่สนามแข่งของลีโอกับเพื่อนคนอื่นตามปรกติ แต่มันไม่ปรกติตรงตัวเขานี้แหละ! ตั้งแต่วันนั้นที่แอมรับรถก็หายตัวไปเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้ขับรถชนใครบ้างรึเปล่าหรือหลงทางบ้างไหมก็ไม่รู้ เธอยังไม่รู้จักเส้นทางที่นี่เลยแถมยังขับรถไม่ค่อยเก่งเท่าไรด้วย เขาเป็นห่วงมาก แล้วก็อยากจะเจอหน้าและอยากจะพูดคุยเหมือนทุกครั้ง
อาทิตย์หนึ่งแล้วนะเว้ยที่ไม่เจอกัน!
ตุ๊บ!!
“ไอ้เหี้ยเหล้ากูหกหมด”
“พวกมึงแม่ง….”
“อะไรของมึง?”
“กูไปแล้วอยากกระทืบคนว่ะ” ผมเตะเก้าอี้ซ้ำอีกครั้งด้วยความหงุดหงิด ถึงเก้าอี้จะพังช่างสิเพราะไม่ใช่ของเขา
“ไอ้ห่ามึงเป็นอะไรว่ะเนี่ย?” ลีโอถามด้วยความสงสัยมาก แล้วเพื่อนก็ปรายตามองก่อนจะยกเหล้ามากระดกลงคอ รู้อยู่ว่าอารมณ์เสียมากแต่ช่วยบอกเหตุผลไม่ได้รึไงวะ ไม่ใช่ว่ามาถีบเพื่อนจนเหล้าหกและเตะเก้าอี้ระบายอารมณ์แบบนี้
“ถ้ามึงคิดถึงก็ไปหาดิว่ะไอ้ไทก้า” เควินแม่งบอกเพื่อนที่อารมณ์เสียมาตลอดทั้งอาทิตย์เพราะเด็กคนเดียว คือมันไปหาที่มหาวิทยาลัยแล้วไม่เจอทั้งที่ปรกติไปหาทุกวัน ตอนนี้ก่อนจะลงแดงเพราะคิดถึงก็ควรไปหาที่คอนโดสิ อย่างน้อยจะได้พูดคุยกันให้เข้าใจ หรืออาจจะมีโอกาสทำอย่างอื่นด้วย
“ใครว่ะทำมึงเป็นขนาดนี้ว่ะ!?” เจราลพูดแทรกด้วยความประหลาดใจมาก แล้วทำไมเรื่องนี้มีแค่ไอ้เควินคนเดียวที่รู้ละ
“เสือก!!”
“เอ้า!! กูเป็นเพื่อนมึงรึเปล่าว่ะไอ้เวร!”
“ถามเหี้ยเคดิ กูไปล่ะ!” เขาหยิบกุญแจแล้วออกไปทันที ตอนนี้พึ่งจะหนึ่งทุ่มคงยังไม่ไปเที่ยวไหนหรอกมั้ง
ในระหว่างที่ขับรถก็พยายามจะหักห้ามใจไม่ให้คิดถึงมากเกินไปแต่ก็ทำไม่ไหวเลย เขาไปหาเธอที่มหาวิทยาลัยทุกวันนานนับเดือนแม้ว่าจะไม่ได้พูดคุยอะไรมากก็ตาม ทั้งคอยซื้อน้ำ ซื้อขนม แล้วอยู่เป็นเพื่อนในช่วงที่ไอ้แอลมันมารับช้า และช่วงที่เธอหัดขับรถเรากีโอกาสพูดคุยกันมากขึ้น แต่แววตาสดใสคู่นั้นไม่เคยจะมองเขาเป็นอื่นเลยจนน่าหงุดหงิด
แอมไม่เคยรับรู้อะไรสักอย่างทั้งที่เรื่องนี้ใครๆก็ดูออก
หนึ่งอาทิตย์แล้วนะที่เราไม่เจอกันเลย
รู้สึกเหมือนจะลงแดง!
ในที่สุดก็มาถึงคอนโดหรูแล้ว เขาขึ้นไปชั้นที่แอมพักแล้วเคาะประตูห้องรัวๆไม่หยุดด้วยความใจร้อนมาก แต่ว่าทำไมถึงเปิดประตูช้าขนาดนี้ว่ะ
“แอล!! อ้าว...พี่ไทก้า!!”
“พี่ให้” คำทักทายแรกควรจะเป็นชื่อเขาไม่ใช่คนอื่นดิ นี่ในหัวมีแต่พี่ชายรึไงว่ะ เขาส่งดอกกุหลาบที่บังเอิญจอดรถแล้วมีเด็กมาขายก็เลยเหมาหมดเพื่อเธอคนเดียว
“ขอบคุณค่ะ แล้วพี่ไทก้ามีอะไรคะ?”
“มีแน่ แต่ไม่คิดจะเชิญพี่เข้าห้องหน่อยเหรอ?” ถ้าจะตกใจก็ไม่แปลกหรอก ขนาดเขายังแปลกใจตัวเองเลยที่ร้อนรนขนาดนี้
“งั้นเชิญค่ะ”
เขาเดินตามแอมเข้าไปแล้วปิดประตูล็อกไว้ จากนั้นก็นั่งรอเธอเอาน้ำมาให้ ว่าแต่ไปเที่ยวไหนมาของถึงเต็มโต๊ะขนาดนี้!
ทำไมไม่ชวนกันเลย!
“เป็นแฟนกันไหม?”
“ห่ะ!!” พี่ไทก้ามาไม้ไหนอีกเนี่ย
“พี่จีบเธอมานานแล้วนะแอม”
“ล้อเล่นใช่ไหมค่ะ” พี่ไทก้าจีบฉันตอนไหนไม่เห็นรู้เรื่อง!
“แอม!” ต้องให้ดุใช่ไหมถึงจะฟังแล้วคบกัน
“ต้องแค่ไหนถึงเรียกว่าจีบอีกเหรอแอม? ถ้าไม่ตอบก็แสดงว่าตกลงเราเป็นของแฟนของพี่คนเดียวแล้วนะ”
“…” พูดเองตอบเองแบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ แล้วขอเป็นแฟนจำเป็นต้องดุขนาดนี้ด้วยไหมละ
นี่พี่ไทก้าคิดว่าเธอตกใจกลัวแล้วจะยอมง่ายๆเหรอ ไม่รู้แหละยังไงก็ไม่ยอมคบหรอก คนหน้าดุตาขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะเป็นแฟนหรือจะเป็นพ่อแทนมากกว่า ถึงยังไงเธอก็ไม่ยอมคบหรอก
คอยดูนะ! เธอจะฟ้องแอลให้เล่นงานเขาเลย!!
“ไม่ค่ะ”
“อะไรนะแอม!?”“มะ...ไม่...ไม่ปฏิเสธค่ะ!” สมเพชตัวเองล่ะ! พี่ไทก้าจ้องหน้ากันขนาดนี้ใครจะกล้าปฏิเสธ ร้องไห้ได้ไหมเล่นขู่กันแบบนี้
“น่ารักจัง”
“ว๊าย!!” เขาดึงฉันไปนั่งตักแล้วก็หอมแก้มฟอดใหญ่เลย
ฟอด…
“แก้มหอมจังเลยแอม พี่ยังไม่ได้กินอะไรมาเลย หาอะไรให้กินหน่อยสิ”
“งั้นก็ปล่อยก่อนสิ!”
“กินอะไรรึยัง?”
“ยังค่ะ พึ่งกลับมาถึงห้อง”
“ไปเที่ยวไหนมาเหรอ?”
“ไปทะเลกับแอล”
“ต่อไปชวนพี่บ้างนะ หรือถ้าอยากไปก็บอกพี่ได้เลย”
“ไม่เอาหรอกเกรงใจ”
“เกรงใจอะไรเล่า! เราเป็นแฟนกันแล้วนะไม่ใช่คนอื่นคนไกลเลย พี่ดูแลแอมดีกว่าทุกคนแน่นอน เชื่อสิ”
“ไม่เชื่อหรอก!”
“เด็กดื้อ”
“มั่วแล้ว! ฉันไม่ได้ดื้อซะหน่อย”
“ขับรถเป็นไงบ้าง แล้วพวกกุญแจที่ให้ชอบไหม? พี่ตั้งใจไปเลือกมาให้แอมเองเลยนะ”
“รู้ได้ไงคะว่าชอบ?”
“เดาใจเก่งมั้ง แล้วสรุปว่าชอบไหม?”
“ชอบที่สุดเลย! ว่าแต่พี่ไทก้าไปทำอะไรที่มหาลัยทุกวันเลยคะ?”
“ไปทำธุระน่ะ…ไม่ไปไม่ได้ด้วย”
“สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”
“สำคัญมาก” เธอไงธุระสำคัญของเขาที่ต้องไปหาทุกวัน อย่างน้อยได้พบเจอ ได้พูดคุย ได้เห็นว่าเธอกินขนมกินน้ำที่ซื้อไปให้ก็รู้สึกดีมากแล้ว แม้ว่าทุกอย่างจะชัดเจนขนาดนั้นว่ากำลังจีบแต่เจ้าตัวก็ไม่เคยรู้อะไรเลยสักนิด
ถ้าวันนี้ไม่บุกมายัดเยียดตัวเองเป็นแฟนคงรอไปอีกชาติ
น่ารักจังเลยนะแฟนตัวน้อยของเขา
