บทที่ 10 บทที่ 10 แมลงเม่า

บทที่ 10 แมลงเม่า

‘คุณวิล...ช่วยที’ ริมฝีปากหยักยกยิ้มและก้มมองหญิงสาวตรงหน้าที่เอาใบหน้ามาซบอยู่ที่อกแกร่ง ใบหน้าเธอซีดขาวราวกระดาษ ตัวแข็งเกร็งและกำเสื้อเขาแน่นเช่นเดิม…

“ปล่อย...” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นและจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาดำขลับของเธอ แม้จะกลัวแสนกลัวไอ้เหี้ยนั่นแต่ดวงตาเธอก็ยังฉายแววดื้อรั้นอยู...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ