บทที่ 5 บทที่ 5 ความร้ายของหญิงสาว
บทที่ 5 ความร้ายของหญิงสาว
“เธอน่าจะปิดสายน้ำเกลือครับ เพราะนอนมาสองวันแล้วน้ำเกลือไม่หมดขวดสักที...” ดีแล่นถอนหายใจ ก่อนจะมองหน้าลูกน้องที่มารายงาน
“แล้วหน้าไปโดนอะไรมา...”
“โดนเธอตบไงครับ”
“โง่เง่าจริงๆ”
“เธอบอกว่าเป็นเด็กนาย ใช่เด็กนายจริงหรือครับ...” ดีแล่นใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มไว้ และทำหน้าครุ่นคิด
“แล้วมึงคิดว่าไงล่ะ?”
“ผมไม่ทราบครับ ผมเลยมาถามคุณดีแล่นนี่แหละครับ” ลูกน้องตัวสูงใหญ่ถอนหายใจและเอามือจับใบหน้าตัวเอง
“ก่อนเธอจะตบพูดว่าอะไร?”
“รอเจอนายครับ ถ้าเจอแล้วจะยอมออกไป แต่ถ้าไม่เธอก็จะตายที่นี่...” ดีแล่นเลิกคิ้วขึ้น
“ตาย?”
“เธอกรีดข้อมือตัวเองด้วย พวกผมเลยไม่กล้าจะทำอะไร เพราะไม่รู้ว่าใช่ผู้หญิงของนายไหม ถ้าใช่! พวกผมก็ตายห่าสิครับ!”
เขาไม่แปลกใจที่ผู้หญิงมักจะพูดแบบนี้กับนายเขา ด้วยอายุ ฐานะ และรูปร่างหน้าตาของ ‘อนาวิล’ ใครเห็นใครก็อยากได้ แต่แปลกตรงที่เขามั่นใจว่าผู้หญิงที่เขาช่วยไว้ ยังไม่ได้เจอหน้านายแล้วเธอรู้ได้ยังไงว่านายเขาหน้าตาดี...
“อีกอย่างเธอบอกว่าทำอย่างไรจึงจะได้กล้องวงจรปิดที่ลานจอดรถ เธอถามผมจนรำคาญเลยบอกว่าถ้าอยากได้ ต้องไปขอนายครับ” ดีแล่นถอนหายใจออกมา
“มีปากอย่าสักแต่ว่าพูด อ้างไปเรื่อยเดี๋ยวมึงก็ได้แดกลูกปืนแทนข้าวหรอก!” มันค้อมหัวค้าง เขาจึงไล่มันให้ออกไป ก่อนจะหันหลังกลับมาเจอสายตาเย็นชาที่มองมาอยู่
“ไหนมึงบอกว่าเธอออกไปแล้วไง...” อนาวิลเดินกระแทกไหล่ดีแล่นจนกระเด็น ก่อนจะใช้เท้าถีบประตูห้องทำงานเข้าไป
“คือ...คือผมเห็นว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ” อนาวิลหมุนซิปโปในมือ และจุดเข้าที่มวนบุหรี่ที่คาบอยู่ในปาก
“หรอ? เลยเลิกที่จะตอแหลกู?”
“ก็นายไม่สนใจเธอ”
“ปั้ง!!” มือหนาฟาดลงบนโต๊ะทำงานอย่างแรง ดีแล่นค้อมหัวค้าง ก่อนจะเอ่ยขอโทษออกมาเสียงสั่น
“ขอโทษครับ ผมจะพาเธอออกไปเดี๋ยวนี้!” เขาลนลานเมื่อหลายอย่างที่เขาโกหก ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเลือกโกหกผู้เป็นนาย เพื่อจะช่วยเธอ...
“ชอบหรอ? หรือยังไง ถึงเลือกจะมีปัญหากับกูแทนเธอ หา!!”
“ผมแค่สงสารเธอ...ผมมีลูกผู้หญิง ผมเห็นแบบนี้แล้วผม...อดไม่ได้ ก็แค่นั้นครับ”
“อดอะไร...อดอยากหรอไอ้สัส!” อนาวิลเอ่ยอย่างเดือดดาล
“นายไปดูเธอกับผมไหม...จะได้เข้าใจผม ไม่ได้อยากจะโกหกนายเลย น้ำเกลือหมดขวดจะส่งกลับแต่เธอปิดสายน้ำเกลือไม่ให้ไหล นี่สองวันแล้วยังไม่หมดขวดเลย”
“..........” ดีแล่นเอ่ยบอกไม่หลบสายตา
“เธอยืนยันว่าจะเจอนาย อยากเจอนาย เพราะไอ้เด็กหน้าห้องดันไปบอกว่าถ้าอยากได้กล้องวงจรปิดให้มาขอนายเอง” อนาวิลมองหน้าดีแล่นด้วยสายตาที่คนถูกมองก็ไม่รู้ว่าผู้เป็นนายคิดอย่างไร
“..........”
“ผมคิดว่าเธอน่าจะเอาไปเล่นงานสามีเธอครับ”
“วุ่นวายฉิบหาย!”
“ถ้าเธอไม่เจอนาย และบังคับให้เธอออกจากที่นี่ เธอบอกว่าจะไปกระโดดตึกตายที่ดาดฟ้าร้านเราให้เป็นข่าวไปทั่วครับ” อนาวิลระเบิดหัวเราะ ก่อนจะพ่นควันบุหรี่ออกจากปอดเฮือกใหญ่
“น่าดู...”
“ครับ แสบพอตัวเลย ยิ่งได้ทานข้าว ทานยา ดีขึ้น ก็ฟาดคนของเราไม่หยุดหย่อนเลยครับ”
“ผู้หญิงคนเดียวไม่มีปัญญาจัดการรึไง!” อนาวิลอัดบุหรี่เข้าปอดและเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด
“เธอบอกว่าเป็นผู้หญิงของนาย ใครแตะต้องเธอได้ตายแน่...แล้วใครจะไปกล้าแตะเธอ”
“..........”
“เรื่องฆ่าตัวตายผมว่าเธอทำจริง เพราะเธอเอาเศษแก้วกรีดข้อมือตัวเองไปแล้วครับ”
“..........”
“ผมว่านายไปเจอเธอหน่อยไหม ผมไม่รู้เลยว่าเธอต้องการอะไร เธอบอกว่าเธอจะบอกนายแค่คนเดียว”
“ถ้าผู้หญิงทุกคนมาบอกว่าจะฆ่าตัวตายที่คลับกูทุกวัน กูไม่ต้องหอบร่างกูไปๆ มาๆ รึไง!! ไอ้เหี้ยใครอยากตายก็ตายไปเถอะไม่เกี่ยวไรกับกู! ตายที่นี่มึงก็ปิดข่าวไปก็จบ!!”
“ก็ช่วยแล้ว...ก็ช่วยให้ที่สุดไม่ได้หรือครับ เธอสวยมากเลยนะครับ”
“ไอ้ดีแล่น! ลงกระทะทองแดงก็พอ ต้นงิ้วไม่ต้องให้กูปีน!!” อนาวิลชักจะหงุดหงิด มันจะมาเชียร์อะไรนักหนา นี่มันเห็นเขาเป็นคนยังไงกัน!
“นายลองไปคุยหน่อยไหมครับ...ผมว่าเธอสเปคนายอยู่นะ หากเธอหย่ากับสามีแล้ว...” แก้วบรั่นดีลอยเคว้งมาเกือบกระแทกใบหน้าเขา ดีแล่นรีบก้าวขายาวออกจากห้องพร้อมกับเสียงตวาดด่าดังลั่น!
“ไอ้ฉิบหาย! กูไม่แดกน้ำใต้ศอกใครหรอก!!”
ร่างเพรียวระหงในชุดเดรสผ้าเรยอนนิ่มๆ สีน้ำเงินเข้ม เปิดไหล่เว้าหลัง...เรียกได้ว่าผ่าไปจนถึงขอบแพนตี้ด้านล่าง และชุดก็รัดรูปไปทั้งตัว หญิงสาวก้าวเดินเข้าลงมายังชั้นล่างของไนต์คลับ ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ๆ ที่จ้องมองเธอ ริมฝีปากบางยกยิ้ม ก่อนจะตรงไปยังเคาน์เตอร์บาร์ที่เดิม
“เอาเหมือนเดิม...” บาร์เทนเดอร์ค้อมหัวและหันไปจัดเครื่องดื่ม
Manhattan ถูกนำมาเสิร์ฟ หญิงสาวรับมาก่อนจะยกจิบ และเอ่ยคุยกับบาร์เทนเดอร์คนเดิมอย่างคุ้นเคย เธอมาอยู่ที่นี่มันนี่ครบอาทิตย์แล้ว ทุกอย่างดีพร้อมชนิดที่ว่าเธอไม่คิดว่ามันจะดีขนาดนี้ ที่หลับที่นอน อาหารการกิน เสื้อผ้า คนดูแล และไม่มีใครมายุ่งวุ่นวายกับเธอสักคน
“คุณอ้ายครับ...” หญิงสาวยกแก้วค็อกเทลชนิดแรงกระดกดื่มจนหมดแก้ว ก่อนจะหันไปมองหน้าคนเรียกนิดหนึ่ง
“วันนี้คนเยอะ ขึ้นไปดื่มด้านบนดีไหมครับ” ริมฝีปากบางยกยิ้ม
“ทำไม? นายเธอจะมาหรอ?” เดือนอ้ายหัวเราะเบาๆ กับท่าทีเลิ่กลั่กของชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้า
“มะ...ไม่ใช่ครับ”
“เอาไวน์ขวดที่แพงที่สุดมา 2 ขวด...” เธอหันไปสั่งบาร์เทนเดอร์คนเดิม
“อย่าเลิ่กลั่ก! ฉันไม่ชอบรอ! ไวๆ” เมื่อเห็นชายสองคนสบตากัน เธอจึงเลือกที่จะตวาดออกไปเสียงเขียว
“ครับๆ ” หญิงสาวยกมือขึ้นเท้าคางและยกขาขึ้นไขว่ห้างขาเรียวยาวยืดออกไปอย่างกับพวกนางแบบ...เล่นเอาคนที่อยู่แถวนั้นต่างก็น้ำลายสอกันทั้งนั้น
เธอมองแก้วไวน์แดงตรงหน้า และถังแช่ไวน์อีก 2 ถังข้างๆ กัน ริมฝีปากบางยกยิ้มอย่างพอใจ เอาสิ!! ฉันก็อยากจะรู้นักว่าถ้าลงบิลวันล่ะเป็นหมื่นๆ ทุกวันคุณจะทำยังไงกับฉัน!!
เดือนอ้ายค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง ว่าเสน่ห์ที่เธอบริหารมักจะได้ผลกับเพศตรงข้ามเสมอ ข้อดีของเธอไม่ได้มีแค่รูปร่างหน้าตา หรือนิสัยที่เปิดเผย แต่เธอเป็นคนที่ไม่ว่าจะตั้งใจทำอะไรแล้ว เธอจะต้องทำมันจนสำเร็จ ไม่ว่าจะเรื่องงาน หรือเรื่องอะไร!
‘อยากได้ต้องได้! นั่นคือคติประจำใจของเธอ!’
ดวงตาคมจ้องมองร่างเพรียวระหงที่นั่งดื่มไวน์หมดเป็นขวดๆ ที่หน้าบาร์ มุมเดิมมุมนี้เหมือนหญิงสาวจะรู้ว่าควรนั่งตรงไหน ให้สะดุดตา...อนาวิลเหยียดยิ้ม และหมุนตัวกลับมาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทำงาน
“พวกคุณเมฆมาถึงแล้วครับ รออยู่ด้านล่าง...” อนาวิลที่ไม่ลงไปนั่งด้านล่างเลยเป็นอาทิตย์มาแล้ว ไม่ใช่อยากหลบ แต่แค่ไม่อยากเจอเธอ
“อืม”
“ลงไหมครับ หรือว่าจะบอกว่าปวดหัวอีก...” ดวงตาคมตวัดสายตามองคนพูด
“ชาติที่แล้วเป็นหมาบ้าหรอ ถึงได้กัดกูเก่ง...” ดีแล่นอมยิ้ม และยื่นสมุดสีดำส่งให้ดู
“58,000 ครับ สำหรับเมื่อวาน...” อนาวิลมองสมุดบิลสีดำตรงหน้าที่ดีแล่นยื่นมาให้ แต่เขาก็ไม่ได้เปิดดูดั่งเช่นทุกครั้ง
“อาทิตย์หนึ่งนายจะต้องเคลียร์บิลร้านที่หนึ่ง...ยอดของคุณเดือนอ้ายผมจัดการเลยนะครับ” ดีแล่นเอ่ยบอก ก่อนจะหยิบสมุดสีดำกลับคืนไป
“อยู่อาทิตย์เดียวเป็นแสนๆ ถ้าเธออยู่เดือนหนึ่ง ผมว่านายน่าจะหมดหลายบาทนะครับ”
“..........” แววตาสีน้ำข้าวสาดแววลุ่มลึก ดีแล่นลอบกลืนน้ำลายเพียงนิดก่อนจะยกยิ้มกลับไปอย่างไม่ได้เกรงกลัวอะไร เขาชอบที่จะแหย่รังแตน...
“ไม่เอาคืนหน่อยหรือครับ...เสียชื่อคุณวิลแย่เลย”
ลูกน้องก็ชงเก่งงงง ชงมาขนาดนี้เอาหน่อยไหม!
เจ๊อ้ายก็แซ่บอยู่น่าาา นางไม่หน่อมแน้มนะค
