บทที่ 6 บทที่ 6 จะไม่รบกวนคุณอีก
บทที่ 6
ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มฝรั่งผมรองทรงสีดำสนิทที่ถูกเซทจัดแต่งทรงมาอย่างดี เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมคอลงมา 2 เม็ด กางเกงสแลคสีเทา...ใบหน้าคมคายตามแบบฉบับคนยุโรปแต่ผมดันเป็นสีดำ...
แค่แวบแรกที่เห็นผู้ชายคนนั้น...หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงเคาร์เตอร์บาร์อีกฝั่งกลับจดจำเขาได้ในทันที...ริมฝีปากบางยกยิ้ม ก่อนจะหมุนตัวกลับมาและนั่งหันหลังให้เขาแทน
“คุณอ้ายครับ” นั่นไง! คงอยากให้เธอขึ้นห้องแล้วล่ะสิ! ฝันไปเถอะ!
“ว่า...” เธอหมุนเก้าอี้หันมาและเท้าศอก กับเคาน์เตอร์อยู่แบบนั้น ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าคนถาม จนชายหนุ่มตรงหน้าต้องหลบสายตาไป
“มีอะไร?” มือเรียวยกขึ้นกระดกแก้วไวน์ดื่มจนหมดแก้ว ส่วนสายตาก็ยังคงจดจ้องอยู่ที่คนถามแบบนั้น
“..........”
“ไม่มีอะไรก็ไสหัวไปไกลๆ” เสียงแก้วไวน์กระแทกลงเคาน์เตอร์บาร์เสียงดัง ทำให้คนที่มาถามต้องค้อมหัวรีบถอยหลังเดินห่างออกไป
“เพล้ง!!!” มือเรียวยกขึ้นปิดปาก
“โทษทีน่ะ...หลุดมือ” เสียงแก้วที่กระแทกกับพื้นเคาน์เตอร์ไม่อาจดังเท่ากับเสียงขวดไวน์ตกแตกแบบนี้หรอก…
เดือนอ้ายยกยิ้ม และหมุนเก้าอี้ที่นั่งหันหน้าเท้าศอกลงกับเคาน์เตอร์ ขาเรียวยกขาขึ้นไขว่ห้างออกมาอีกด้าน
ดวงตากลมมองตรงไปฝั่งโซฟาตัวกลางโซน VIP ที่พื้นยกสูงขึ้นไม่ได้เสมอเท่ากับโต๊ะอื่นๆ ด้านล่าง ริมฝีปากบางยกยิ้มให้คนที่กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นกัน
มือเรียวยกขึ้นชูแก้วไวน์เล็กน้อย ก่อนจะยิ้มไปทั้งดวงตา เอียงใบหน้านวลทางซ้ายเล็กน้อยเพื่อโชว์ลำคอระหง ก่อนจะยกแก้วไวน์จรดปากและจิบมันช้าๆ
“12 นาฬิกาไอ้วิลงานอย่างดี...” กันนาร์ที่นั่งอยู่โซฟาด้านซ้ายเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ไหน...”
“เอ่อ...ดีจริง มึงว่าไงไอ้วิล” เมฆเอ่ยถามรุ่นน้องอย่างลองเชิง เขาเห็นแล้วล่ะ ว่าเธอมองมาทางนี้...และองศาที่เธอมองก็ตรงกับมันพอดี!
“เฉยๆ ” อนาวิลเอ่ยตอบอย่างไม่ยี่หระ
“อะไรยังไม่ได้เงยหน้ามองเธอเลย...รู้ได้ไงว่าเฉยๆ ว่ะ” กันนาร์ขยับตัวเข้าใกล้อนาวิลและก้มหน้ามองไปที่มือถือที่มันกำลังจดจ้องอยู่
“อ๋อออ ถึงว่าไม่สนใจคนนู้น! เพราะมีคนจะมาหานี่เอง!” อนาวิลยักไหล่ ก่อนจะทิ้งตัวลงพิงกับโซฟา เขารู้สึกตัวตลอดเวลาว่ามีคนจับจ้อง แต่เขาก็ไม่อยากจะสนใจ...
‘เพล้ง!!! ’ อนาวิลเงยหน้าขึ้นไปตามเสียง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอด…
“นายครับ...” มือหนายกขึ้น ก่อนจะจ้องมองร่างบางที่ยกยิ้มอย่างท้าทายมาทางนี้…
“กูว่าเขาสนใจมึงนะไอ้วิล” อนาวิลใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มตัวเองและกระดกบรั่นดีสีเหลืองอำพันขึ้นดื่ม ความขมปร่าไหลลงในคอ ใครชงแก้วนี่ว่ะ!
“แล้วไง?”
‘เพล้ง!!!’
“มึงรู้จักเขาหรอ?” มันอาจจะไม่แปลกที่ผู้หญิงสาวๆ สนใจเพื่อนเขา แต่มันแปลกตรงที่เธอทุ่มขวดไวน์ลงพื้น 2 ขวดแล้ว แต่ก็ยังไม่มีการ์ดคนไหนเข้าไปชาร์จเธอออกจากตรงนั้น…
“..........” อนาวิลไม่ตอบ ยิ่งทำให้กันนาร์สงสัยไปกันใหญ่!
“อย่าบอกนะ!”
“เด็กมึงหรอ?” เมฆที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆ อดไม่ได้ที่จะสงสัยในความสัมพันธ์ของรุ่นน้องกับผู้หญิงเปรี้ยวเยี่ยวราดคนนั้น
“ถ้าไม่ตอบกูจะไปเชิญเขามานั่งโต๊ะนี้นะ...คงจะสนุกแน่!” กันนาร์เอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกสนุกจริงๆ
“อย่าเสือกจะดีกว่า” เสียงเข้มเอ่ยอย่างรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่ ที่เพื่อนเหมือนจะรู้ทัน
“งั้นก็แสดงว่าเด็กมึง”
“แดกเหล้าไปเงียบๆ ได้ไหม?” ในเมื่อจนใจจะหลีกหนี เขาก็รับมันตรงๆ ไปเลยแล้วกัน
“แล้วทำไมไม่มานั่งนี่”
“กูไม่รู้จักเธอ...” ทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะต่างก็ขยับเข้ามาใกล้
“ไม่รู้จัก...ยังไงวะ!”
“โอ๊ย! กูไม่รู้! ทำเป็นไม่ต้องสนใจไปนั่นแหละ อยากทำอะไรก็ช่างเหอะ!” อนาวิลเอ่ยอย่างหงุดหงิด ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ
“เลิกตามกูสักที! ไอ้เหี้ยกูจะไปฉี่!!” เขาหันไปตวาดลูกน้องดังลั่นอย่างหงุดหงิด!
ร่างสูงเดินหายเข้าไปด้านหลังของบาร์ เสียงเข้มที่เอ่ยออกมาดังลั่น มันดังพอที่จะทำให้ร่างเพรียวระหงที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ได้ยินทุกคำชัดเจน…
“ว่าตามไหม?” กันนาร์มองตามร่างสูงของเพื่อนไป ก่อนจะหันไปมองผู้หญิงที่เคาร์เตอร์บาร์
“ตาม...” เมฆเพียงเหลือบตามอง ก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม
“พึ่งจะเห็นมันกลัวผู้หญิง”
“อย่าไปเสือกเรื่องของมันเลย มันอยากเล่าเดี๋ยวมันเล่าเอง” ถึงจะอยากรู้แค่ไหน แต่ถ้าเพื่อนไม่พูด เขาก็ไม่อยากจะเซ้าซี้เพราะเวลาไอ้วิลมันโมโหขึ้นมา...ข้าวของได้พังเป็นแถบ!!
#ห้องน้ำ VIP ชั้นบน
“..........” ทันทีที่เขาเปิดประตูห้องน้ำออกมา สายตาก็ปะทะเข้ากับหน้าอกอวบอิ่มของหญิงสาวชุดเดรสรัดรูปตรงหน้า มันตรงกับระดับสายตาพอดี!
“สวัสดีค่ะคุณอนาวิล” ดวงตาคมเข้มสีน้ำข้าวเงยหน้ามองใบหน้ารูปไข่ที่จ้องมองเขากลับมาด้วยรอยยิ้มทั้งดวงตา
“..........” มือเรียวยกขึ้นเก็บปลายผมด้านซ้ายทัดใบหู ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันเรียงขาว
อนาวิลหัวเราะในลำคอ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วชี้จิ้มหัวไหล่บอบบางให้ถอยหลังไป! วิธีอ่อยแบบโง่ๆ อาจจะใช้กับคนอื่นได้! แต่กับเขาบอกเลยว่าเสียเปล่า!!
“คุยกันหน่อยได้ไหมคะ อ้ายรอเจอคุณเป็นอาทิตย์แล้ว” ร่างเล็กวิ่งมากดักบันไดทางลง และกางแขนออก
“ขอแค่ 10 นาที” เสียงหวานเอ่ยออกมาขาดห้วง ยิ่งเห็นแววตาเย็นชาที่มองมาแบบนี้ เขาไม่ช่วยเธอแน่!
“..........” มือหนาผลักร่างเธอกระเด็นออกไปด้านข้าง หญิงสาวคว้าท่อนแขนแกร่งและจับมันไว้กระชากเข้าหาตัว
สองร่างที่ความสูงต่างกัน ขนาดก็ต่างกัน กำลังยื้อยุดฉุดกระชากและเถียงกันจนเกิดเสียงดังลั่นร้าน!
“คุยกันก่อน!”
“ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย! คุณวิลคุยกับอ้ายก่อน 10 นาที! แค่ 10 นาทีเอง! ” สองแขนเรียวโอบกอดรอบเอวหนาใบหน้านวลซบลงที่แผ่นหลังกว้าง ฝ่ามือเล็กประกบจับอยู่ที่ข้อแขนตัวเองแน่น!
“ปล่อยสิวะ! ไอ้เหี้ย! จะยืนทำอะไรมาดึงออกไป!!” อนาวิลเดือดดาล! นี่ถ้าเป็นผู้ชายเขาจะจับทุ่มลงพื้นแล้ว! แต่ตัวแค่นี้! ถ้าทุ่มจริงหลังคงหัก!
“แค่ 10 นาที! แล้วอ้ายจะไม่ยุ่งกับคุณแล้ว!” อ้อมแขนเล็กๆ ที่รัดแน่นจนเขาหายใจแทบไม่ออก เหล้าที่กินเข้าไปก่อนหน้านี้ตีขึ้นคอหอยจะอ้วกออกมาอยู่แล้ว!
“อะไรกันว่ะ!” กันนาร์ที่ได้ยินเสียงดังจากชั้น 2 ก็คิดแล้วว่าต้องใช่แน่! เขารีบวิ่งมาดูที่ปลายบันได ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไป...แจ็กพอตฉิบหาย!
“ไอ้เหี้ย! ปล่อยนะ! โว้ยยยย” ร่างสูงที่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเอามือจับราวบันไดไว้แน่น! เพราะหญิงสาวเล่นทั้งรัดทั้งกอดเอาหน้าซุกไม่พอ ไหนจะอะไรนิ่มๆ มาโดนหลังเขาอีก!
“ไอ้วิล...” อนาวิลสบตากับเพื่อนที่ยืนทำหน้าเลิ่กลั่กอยู่ที่บันไดด้านล่าง ก่อนพวกมันจะระเบิดหัวเราะ!!
สติทั้งหมดขาดผึ่ง! มือหนากระชากแขนเรียวและพลิกร่างเธอกลับเป็นหันหลังก่อนจะดันร่างเล็กติดกำแพงทางเดินโดยมือเธอไพร่หลังกันอยู่
“โอ๊ยเจ็บ!” แค่เพียงเธอเอ่ยบอกว่าเจ็บ แรงกดก็คลายออกในทันที...เดือนอ้ายพลิกตัวกลับมาและเอาสองแขนคล้องลำคอหนาไว้ เขาไม่กล้าทำร้ายเธองั้นหรอ?
หยดน้ำตาสีใสไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...อนาวิลเม้มริมฝีปากแน่น และหันไปมองหน้าเพื่อที่ยืนอยู่ปลายบันไดด้านล่าง…
“กลับไปก่อน”
“อะไรนะ...ไม่ได้ยิน” กันนาร์ยียวน
“กูบอกให้กลับไปไงไอ้เหี้ย!!!” อนาวิลตวาดออกมาอย่างเดือดจัด! เป็นเมฆที่รีบดึงแขนกันนาร์มาลงมาที่โต๊ะด้านล่าง ก่อนที่มันจะได้แดกส้นตีนฝรั่ง…
“ฮึกกก” จากโอบรอบคอเปลี่ยนมาโอบรอบเอว สองมือกำเสื้อที่เขาสวมใส่ไว้แน่น อนาวิลมองร่างเล็กตรงหน้าร้องไห้จนไหล่สั่นสะท้าน
“ช่วยอ้ายทีนะ… ขอร้องล่ะค่ะ” ใบหน้านวลที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา เธอเงยหน้าสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าและทอดมองเขาด้วยแววตาอ้อนวอน
“อ้ายอยากฟ้องหย่า...คุณวิลช่วยอ้ายนะ ขอแค่คลิปสั้นๆ คืนนั้นก็ได้...” ริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อสั่นระริก เธอขยับกายเข้าใกล้และซบใบหน้านวลลงที่แผงอกแกร่ง
“..........”
“และอ้ายจะไม่รบกวนคุณอีก...”
โอ๊ยอีเจ๊! อย่าอ้อนมากก ผัวเด็กมันหลงเสน่ห์ไม่รู้ด้วยน้าาา
แต่เดี๋ยวก่อน ต้องไปหย่ากับผัวก่อนนะ ถึงจะแซ่บได้!
