บทที่ 66 บทส่งท้าย

บทส่งท้าย

ร่างสูงของอนาวิลที่ยก ‘อันนา’ ขึ้นพาดบ่า เมื่อเธอเข้าเต้าเสร็จเรียบร้อย ลูกสาวในวัย 5 เดือน คอแข็งและรู้มากแล้ว เดือนอ้ายนอนพิงหัวเตียงและมองภาพตรงหน้าอย่างรู้สึกชุ่มชื้นหัวใจ

มันเป็นภาพชินตาไม่ว่าจะเวลาไหน...เธอจะเห็นเขาอยู่ข้างๆ เสมอ

“ที่รักคุณพักสักหน่อยนะ ผมจะเอาอันนานอนเอง” เสียงนุ่ม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ