บทที่ 7 บทที่ 7 ช่วยหมาช่วยแมว...
บทที่ 7 ช่วยหมาช่วยแมว...
‘และอ้ายจะไม่รบกวนคุณอีก…’ อนาวิลได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ออกมาจากลมหายใจอุ่น ๆ ของหญิงสาวตรงหน้า เธอเงยหน้าขึ้นสบตามองเขาด้วยแววตาเว้าวอน…
“คุณวิล...” เมื่อเห็นเขาไม่ได้มีปฏิกิริยาโต้ตอบ หญิงสาวก็ต้องทุ่มมันสุดตัว!
“แค่ให้เธอมากิน ๆ นอน ๆ ผลาญเงินฉันไปโดยที่ฉันไม่ได้อะไรมาเลย...แค่นั้นก็น่าจะพอแล้วมั้ง”
“..........” อนาวิลยกยิ้มก่อนจะก้มลงพ่นลมหายใจใส่ไหล่บอบบางของเธอ
“หน้าเธอมันไม่มียางอายเลยหรือไง?” ดวงตากลมมองเขาอย่างตัดพ้อ มือเล็กกำเสื้อเชิ้ตเขาแน่น
“อ้ายจะคืนให้ทุกบาททุกสตางค์” ริมฝีปากหยักยกยิ้ม ก่อนจะจ้องมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาดำขลับที่ขอบตาแดงก่ำตรงหน้า
“ถ้าเธอมีเงินอย่างที่ปากบอกคงไม่ต้องมาเกาะฉันกินฟรี ๆ แบบนี้หรอก...” อนาวิลเหยียดยิ้มก่อนจะจับปลายผมเธอขึ้นมาเล่น
‘น่าเสียดายที่มีผัวแล้ว…’ อนาวิลคิดในใจ ก่อนจะใช้มือหนาผลักร่างเพรียวให้ออกห่าง แต่หญิงสาวก็ไม่ยอมปล่อยมือจากเสื้อเขาสักที
“ปล่อย!” เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ เธอส่ายหน้า และยิ่งกำเสื้อเขาแน่นขึ้นไปอีก!
ลูกน้องแถวนั้นต่างพากันหันหลังไปอีกทาง อนาวิลเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น และพยายามแกะมือเล็กออกจากเสื้อตัวเอง!!
หากเป็นคนอื่นคงจะรีบหลีกหนีไปจากตรงนี้ เพราะโทนเสียงนี้ใครอยู่ใกล้ได้ฉิบหายกันหมดแน่! แต่กับหญิงสาวคนนั้น เธอดันยังคงกำเสื้อเชิ้ตเจ้านายเขาแน่นไม่ยอมปล่อย!!
“น่ารำคาญแบบนี้ไง ถึงได้โดนผู้ชายมันตบตีเอา!!” เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยอย่างไม่ปิดบัง หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นน้ำตารื้นขอบตาอีกครั้ง
“..........” เธอไม่โต้ตอบและสะอื้นออกมาเบา ๆ เธอกดอารมณ์เสียใจไว้ในส่วนลึกของจิตใจ ก่อนจะระบายยิ้มสวยออกมาทั้งที่ในใจเธอเจ็บปวดนักกับคำพูดดูถูกของชายตรงหน้า
“ขนาดฉันไม่รู้เรื่อง แต่มองเธอแค่แป๊บเดียวฉันก็มองเธอ...ทะลุปรุโปร่งแล้ว” ดวงตาน้ำข้าวสีเทาเข้มกวาดตามองร่างเพรียวระหงตรงหน้าด้วยสายตาโลมเลีย นิ้วมือเรียวยาวของเขายกขึ้นวาดริมฝีปากตัวเอง...จนคนมองรู้สึกชาไปทั้งใบหน้า
“ฉันไม่สนใจว่าคุณจะคิดยังไงกับฉัน ขอแค่คุณช่วยฉัน แค่นั้นก็พอแล้ว” อนาวิลระเบิดหัวเราะ
“เธอเป็นผู้หญิงตลกดีนะ...กินฟรี อยู่ฟรี เพื่อหลบซ่อนผัว หาทางบีบบังคับผู้ชายคนอื่นให้มาช่วยเหลือเธอ…” ร่างสูงส่ายหัวและปัดมือเธอออกอย่างรังเกียจ แต่เธอก็เอื้อมไปจับใหม่...
“..........”
“หน้าเธอมันไม่มียางจริง ๆ สินะ น่าสงสารพ่อแม่เธอที่มีลูกแบบนี้...” เหมือนเข็มนับสิบเล่มทิ่มแทงเข้าไปที่หัวใจ ริมฝีปากบางยกยิ้มแต่น้ำตากลับไหลริน เดือนอ้ายหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ
“ถ้าคุณด่าฉันแล้วสบายใจก็ด่าเถอะ...ฉันชินแล้ว” เธอกัดริมฝีปากล่างตัวเองไว้เพราะมันสั่นระริกจนเกร็งไว้ไม่อยู่
“หึ!”
“คุยกันนะคะ แค่แป๊บเดียว...” มือข้างหนึ่งเธอคลายออก ก่อนจะจับลงที่เอวหนา และลากมือวางลงที่อกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม
ดวงตากลมทอดสายตาอ้อนวอนมองออกไป อีกทั้งยังขยับร่างเข้าใกล้ชายหนุ่มเข้าไปอีก ริมฝีปากบางเผยอออกเล็กน้อย ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น เมื่อมือหนาเอื้อมมาบีบที่ใบหน้าเธอ
“ฉันเกลียดที่สุดคือผู้หญิงราคาถูก! อย่าทำตัวให้มันไร้ค่านัก!” อนาวิลผลักใบหน้านวลจนเธอหงายไปด้านหลัง แต่ก็ยังไม่วายที่จะยอมปล่อยเสื้อเขา!
“ถ้าคุณวิลยอมคุยกับอ้ายดี ๆ อ้ายจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ไหม...
ฮึกกก”
“แค่ช่วยผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่มีทางไปแล้วในชีวิต แค่ช่วยอ้ายหน่อยได้ไหม!!!” ร่างสูงที่กำลังหมุนตัวจะเดินหนีไป กลับโดนดึงข้อมือไว้...
“คิดซะว่าช่วยหมาช่วยแมวก็ได้...อ้ายเหนื่อยแล้ว ไม่อยากหนีเขาแล้ว”
“..........”
“ขอแค่ 10 นาที นะคะคุณวิล...” หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างเว้าวอน เสียงครางสะอื้นหลุดมาจากลำคอเล็ก อนาวิลถอนหายใจออกมา
“5 นาที เข้าไปคุยกันในห้อง!” สุดท้ายก็เป็นเขาที่ต้องยอมจบ เพราะตอนนี้ทั้งเธอและเขาตกเป็นเป้าสายตาแล้ว!! ชั้น 2 มันก็เป็นอีกทางที่สามารถขึ้นไปกาสิโนได้!
หญิงสาวพยักหน้ารับทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ แต่มือก็ไม่ยอมปล่อยออกจากเสื้อ เขาจึงเดินมันมาทั้งอย่างนั้นแหละ! กลับกลายเป็นว่าเหมือนเขากำลังจูงเธอเข้าห้องมา
“มีอะไรจะพูดก็รีบพูด! พูดแล้วก็ไปซะ!” ทันทีที่เข้ามาในห้องทำงานเขาก็เอ่ยค่อนแคะเธอทันที!
หญิงสาวไม่ตอบ แต่เลือกที่จะกวาดตามองไปรอบห้องนี้...เรียบหรู มีสไตล์ เธอส่ายสายตาไปจนทั่ว ก่อนจะมาหยุดชะงักเมื่อดวงตาสบกับเขาพอดี
“ไม่มีมารยาท!” เดือนอ้ายได้แต่กัดริมฝีปากแน่น! เธออยากจะเถียงออกไป แต่ดูแล้วผู้ชายตรงหน้าไม่ชอบคนที่จะอยู่เหนือเขา เพราะฉะนั้นตามน้ำไปก่อน!
“อ้ายขอโทษที่เสียมารยาท” ร่างเพรียวระหงที่หย่อนก้นนั่งอยู่ที่โซฟากลางห้อง เธอยืดหลังตรงและเก็บขาเรียวไปด้านข้างอย่างพวกคนที่ถูกอบรมเรื่องบุคลิกภาพมาอย่างดี!! และขามันจะยาวอะไรขนาดนั้นวะ!
“พูดสักที! ครบ 5 นาทีเมื่อไหร่ ไม่ว่าเธอจะพร่ำเสร็จหรือไม่! ฉันจะให้คนมาลากเธอออกไป! ” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับดวงตาน้ำข้าวที่จ้องมองเธอจนประหม่าพูดไม่ออก
“อ้ายจะฟ้องหย่า...กับผู้ชายที่คุณเห็นวันนั้น” เธอเอ่ยออกมาเสียงเจือสะอื้น
“นี่คุณผู้หญิงครับ! ผมไม่ใช่ทนายความ...และคุณสองคนผัวเมียก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับผม ที่ผมจะต้องลดตัว...ลงไปมอง!!” อนาวิลเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างชัดเจนทั้งแววตาและคำพูด เขาเหยียดยิ้ม และมองใบหน้านวลด้วยสายตาที่ทั้งเย้ยหยันและสมเพชจนคนมองรู้สึกได้
“ฉันรู้ว่าคนอย่างคุณอยู่สูงเกินไปที่จะมองลงมาเห็นฉัน...แต่ตอนนี้คุณมองสิคะ มองให้ชัด ฉันนั่งอยู่ตรงนี้แล้ว” หยดน้ำตาสีใสไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย มือเรียวยกขึ้นและเช็ดมันออก
“แล้วยังไง?”
“ฉันก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่โดนสามีจะฆ่าตาย ฉันหนีเท่าไรก็หนีไม่พ้น...ไม่ว่าจะที่ไหนเขาจะส่งคนไปทำลายหลักฐานทั้งหมด”
“..........” อนาวิลยกยิ้ม ก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นสูบ
“แต่ที่นี่...เขาไม่สามารถเข้ามาเอาหลักฐานพวกนั้นไปได้” ก็ลองให้มันเข้ามาเอาดูสิ! อนาวิลคิดในใจ!
“และตั้งแต่วันนั้น...ฉันไม่เคยเห็นเขาที่นี่เลย เขากลัวคุณ ฉันคิดว่าอย่างนั้น...”
“แล้วยังไง?” อนาวิลพ่นควันบุหรี่ออกจากปอดจนมันคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง
หญิงสาวหยัดกายลุกขึ้นจากโซฟาและเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ กายเขา เธอหย่อนสะโพกนั่งลงบนโต๊ะทำงานและจ้องมองใบหน้าคมคายตามแบบฉบับคนยุโรปไม่วางตา...
“ขอแค่คลิปวิดีโอสั้น ๆ คืนวันเกิดเหตุวันนั้น…” มือเรียวยกขึ้นมาลูบไหล่กว้างเบา ๆ เหมือนกำลังปัดเศษอะไรที่ติดตามเสื้อเขาออก
“..........”
“ถ้าอ้ายเป็นอิสระเมื่อไหร่...” ร่างเพรียวระหงโน้มตัวลงเข้าหาร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่...
“..........” อนาวิลไม่ได้หลบหลีกแต่อย่างใด เขากลับเลือกที่จะนั่งนิ่ง และทอดสายตามองเลยไปด้านหน้า...
“อ้ายจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้ของคุณเลย...” ก่อนมือเรียวจะยกขึ้นจับคอปกเสื้อเขา และประทับรอยจูบลงไป…
