บทที่ 8 บทที่ 8 หลอกใช้
บทที่ 8 หลอกใช้
‘บุคคลที่จดทะเบียนสมรส ถือว่าเป็นสามีภรรยาที่ชอบด้วยกฎหมาย หากถ้าอยากจะหย่าจากกัน ต้องจดทะเบียนหย่าถึงจะสิ้นสุดการสมรส’
‘หากฝ่ายใดไม่ยินยอมหย่าขาด จะต้องมีการฟ้องร้องต่อศาล ให้ศาลมีคำสั่งให้หย่าขาดจากการเป็นสามีภรรยา’
‘เมื่อได้คำพิพากษาของศาลให้คุณเป็นฝ่ายชนะคดีฟ้องหย่าแล้ว...คุณก็สามารถนำคำพิพากษาคดีถึงที่สุดไปจดทะเบียนหย่าที่สำนักงานเขตได้เลย ก็จะถือว่าสิ้นสุดการสมรส’
‘คุณต้องการขอความคุ้มครองจากศาลไหมเรื่องทำร้ายร่างกาย...’
‘ไม่ค่ะ’
‘งั้นถือว่าคุณตัดสินใจดีแล้ว...’
และนั่นคือความเฮงซวยอีกระลอกหลังจากหย่าขาดกับคมสัน!! สุนัขหวงกระดูกอย่างไร! เขาก็เป็นอย่างนั้น! นั่นแหละสามีเก่าเธอ!!
“มาอีกแล้วค่ะ วันนี้เอาไข่มาปาหน้าบริษัท” เลขาหน้าห้องบอกอย่างตื่นตระหนก
“โทรแจ้งตำรวจสิ มาบอกฉันจะให้ฉันเดินลงไปไล่หรือไง??”
เดือนอ้ายได้รับตำแหน่งและบริษัทที่เธอสร้างมากับมือคืน หลังจากการฟ้องหย่าในครั้งนั้น เขาไม่ยอมที่จะจากไปง่าย ๆ หรอก แต่หลักฐานที่เขายักยอกเงินบริษัท ทำให้เขากระเด็นออกไปโดยที่เธอขู่ว่าจะแจ้งความ กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง...
จากความรักมันแปรเปลี่ยนเป็นความแค้น เธอวางมันไม่ลงและจงเกลียดจงชังเขาอย่างกับตัวอะไรที่น่ารังเกียจสักตัว!
“ถ้ามันไม่ไป ก็หาคนมาลากมันไป!”
ถึงเขาจะออกจากบริษัทนี้ไป แต่คมสันก็ไม่ใช่คนจนตรอก เงินที่เขายักยอกไปจากเธอมันไม่ใช่น้อย ไหนจะเงินก้อนสุดท้ายที่แบ่งกันก่อนหย่าขาด เธอยอมให้เพราะอยากจะจบ ไม่เอาความใด ๆ เพราะไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวอะไรกับเขาอีก...แต่มันผิดไปหมดเลย!
‘ผมรักคุณนะอ้าย…’
ถ้าเป็นแต่ก่อนเธอคงจะประเคนให้เขาหมดแม้กระทั่งชีวิต ไม่ว่าเขาจะใช้อะไรสัมผัสร่างกายเธอ มือหรือเท้า...เธอก็ยังคงรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง
แต่ความจริง...เมื่อเรารู้สึกตัว ในโลกที่กว้างใหญ่ของเธอมันคือกะลาใบเดิม ทุกครั้งที่เขาพูดกับเธอแบบนี้ คือเขาต้องการเงิน ต้องการไปทำอะไรน่ะเหรอ?
เงินที่ได้จากเธอไปไม่ใช่น้อย และมันคงไม่หมดไปในปีนี้แน่ ถ้าไม่ใช่การพนัน!!
[วันนี้มีนัดกันที่ คลับ XXX สะพานพระราม 7 มาให้ได้ห้ามเบี้ยวแล้วนะ!]
เดือนอ้ายจ้องมองข้อความจากแอปพลิเคชันสีเขียว ที่เธอยังคงอยู่ในกลุ่มนั้น แม้เพื่อนจะโกรธเธอแค่ไหน แต่เมื่อเธอหย่าทุกคนก็กลับมาสนิทกับเธอดังเดิม...
ริมฝีปากบางยกยิ้ม...คลับเหรอ เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปกดอินเตอร์คอมเรียกเลขาให้เข้ามาหา
“ไปหาช่างแต่งหน้าทำผมมาให้หน่อย...” ปลดปล่อยบ้างก็ดี
Mercedes Benz C-Class Salon สีแดงเลือดนก เข้าจอดที่หน้าไนต์คลับสุดหรูย่านพระราม 7 คลับติดแม่น้ำที่ถูกจัดอันดับว่าหรูที่สุดในย่านนี้ จะมีแต่พวกคนร่ำรวยมานัดเจอสังสรรค์กันที่นี่…
“คุณผู้หญิงมีโต๊ะหรือยังคะ”
“V10 ค่ะ”
เสียงเพลงคลาสสิกจากนักร้องฝรั่งบนเวที ทำให้หญิงสาวที่กำลังเดินผ่านโถงของร้านไปเงยหน้าขึ้นไปมอง ริมฝีปากบางยกยิ้มให้เพียงเล็กน้อยเมื่อคนบนเวทีที่กำลังร้องเพลงอยู่โบกมือทักทายเธอ…
‘ไม่ได้รู้จักสักหน่อย...’ เธอคิดในใจ ก่อนจะรีบก้าวขายาวตามพนักงานคนเดิมที่นำเธอมายังโต๊ะที่เพื่อนบอก
แต่ยังไม่ถึงโต๊ะดีก็เป็นเพื่อนสนิทเธอ 2 คนที่พุ่งเข้ามากอดไว้จนเราแทบจะเซล้มลงไปบนโซฟาบุนวมอย่างดีของร้าน
“นึกว่าจะไม่มาแล้ว!” พราวพูดขึ้น และเอามือจับแก้มเธอ
“ฉันว่าแกต้องมา เพราะไม่มีมารผจญแกแล้ว!” เดือนอ้ายหัวเราะออกมาเบา ๆ
“อย่าปากเสียน่าคริส” พราวเอ็ดเพื่อนทันทีเพราะกลัวจะทำให้เสียบรรยากาศหากพูดถึงสามีเก่าเดือนอ้าย
“ฉันไม่เป็นไร...ก็อย่างที่คุยกันไว้ ฉันโอเคมากแล้ว” หลังจากหย่าก็มีกลับไปง้อ ๆ เพื่อนบ้าง เพราะตาสว่างแล้ว เหลือแค่แม่เท่านั้น...ไม่รู้ว่าท่านจะยังให้โอกาสลูกคนนี้อยู่ไหม
“มา ๆ ดื่มเหอะ เดี๋ยวพวกที่เหลือก็ตามมา”
เวลาผ่านไปไม่นานไวน์หมดไปแล้วหลายขวด แต่มันก็ไม่หนำใจเพื่อนสาวสุดเปรี้ยวของเธอ...พริบพราวเธอสั่งค็อกเทลชุดใหญ่ที่จุดไฟหลายรอบจนเกือบจะไหม้ร้าน
“ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ” เธอที่เริ่มกรึ่มจัดหันไปกระซิบบอกคริส
“ไปได้ไหม...ถ้าตรงนั้นคนเยอะไปแอบเข้าตรงนั้นก็ได้ เดินไปได้เลย นั่นน่ะแกเห็นไหม?” นิ้วมือเรียวของเพื่อนชี้ไปที่กำแพงอีกด้านหนึ่ง ก่อนหญิงสาวจะพยักหน้าและเดินออกมาคนเดียว…
ร่างเพรียวระหงในชุดเดรสเกาะอกสีดำเลื่อม ๆ ความยาวคลุมเข่า แต่ผ่าหน้าขาลึกจนหากใครมองมาก็คงอดจินตนาการถึงภาพในร่างกายเธอไม่ได้
ใบหน้ารูปไข่ที่สุกสกาวราวพระจันทร์ส่องแสงถูกตกแต่งอย่างสวยจัด ริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบด้วยสีแดงชาดตัดกับสีของชุดเดรสที่เธอสวมใส่
สรีระสูงยาว ขาเรียว เอวคอดกิ่วของเธอ รวมกับชุดนี้แล้วมันช่างเหมาะที่จะอยู่บนเรือนร่างของเธอ ผมยาวดำขลับถูกรวบขึ้นไปครึ่งหัวเปิดทั้งใบหน้า ส่วนปลายม้วนลอนเป็นวอลลูมเบา ๆ ดูดี…
“เฮ้ย! เก้านาฬิกามึงคุ้นไหมวะ!” กันนาร์เอื้อมมือมากระชากแขนเขาข้างที่ถือแก้วบรั่นดีอยู่จนน้ำสีเหลืองอำพันหกออกมา…
เขาที่กำลังจ้องมองเธออยู่เงียบ ๆ บนโซน VVIP ของร้าน ถึงกับอารมณ์เสียที่กางเกงต้องมาเปียกเนี่ย!
“ไม่คุ้นนะ แต่กูว่าใช่เลย...” เมฆมั่นใจว่าผู้หญิงที่เดินผ่านไปเมื่อสักครู่คือคนเดียวกับที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเพื่อนเขาที่ร้านมันเมื่อเดือนก่อน…
“..........”
“เฮ้ย! เลิกกันแล้วเหรอวะ?” หัวเข่าของกันนาร์มาสะกิดเข้าที่ขาเขา
อนาวิลหันไปมองหน้าเพื่อนและพี่ ก่อนจะยกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่มโดยไม่พูดอะไร…
‘ถ้าอ้ายเป็นอิสระเมื่อไหร่…’
‘อ้ายจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้ของคุณเลย…’
ริมฝีปากหยักยกยิ้ม และทิ้งตัวลงนั่งพิงพนักโซฟา ตุ๋นกูเป็นเนื้อเปื่อยเลย...
เมื่อเห็นเธอเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิง ดวงตาคมเข้มฉายแววเจ้าเล่ห์ ก่อนเขาจะหยัดกายลุกขึ้นยืนและเดินไปห้องน้ำเช่นกัน โดยไม่สนใจว่าไอ้กันนาร์จอมเสือกจะถามอะไรอีก...
“..........” ร่างเพรียวระหงยืนล้างมืออยู่ที่อ่างล้างมือหน้าห้องน้ำ แต่เธอก็ต้องชะงักตัวแข็งค้างไปเมื่อคนที่เดินเข้ามาและหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ เธอคือเขา!!
“เนรคุณ...” ภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำที่เปล่งออกมาจากลำคอคนด้านข้าง เขาเอ่ยออกมาและล้างมือไปด้วย...
“คะ...คืออ้าย” หญิงสาวปิดน้ำและดึงทิชชูเช็ดมือที่เปียกชื้น ก่อนจะหันไปหาเขาทั้งตัว
“..........” ดวงตาน้ำข้าวเงยหน้าสบตาเธอในกระจกเงาของห้องน้ำด้วยแววตาเย้ยหยัน ใบหน้าคมคายที่เรียบนิ่ง เขาปิดน้ำและขยับออกห่างเธอก้าวหนึ่ง
“อ้ายงานยุ่งเลยไม่ได้ไปขอบคุณคุณด้วยตัวเอง...” อนาวิลพ่นลมหายใจออกจมูก และเหลือบตาขึ้นมองใบหน้านวลที่อยู่ด้านข้าง
“ทนายก็ส่งไปให้ คลิปก็ให้คนตัดให้อย่างดี...พอได้ของแล้วก็หายหัว แบบนี้ไม่เรียกเนรคุณจะให้เรียกอะไรกัน…” ร่างสูงหมุนกายกลับมาเผชิญหน้า
เดือนอ้ายก้มหน้าลงและกุมมือที่เย็นเยือกของตัวเองไว้ ก่อนจะเงยหน้าสบตาเขา ที่มองเธอด้วยสายตาดุดันคมกริบ
“ผู้หญิงเห็นแก่ได้...” เดือนอ้ายกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะมองเขาด้วยแววตาวาวโรจน์!
“งั้นก็ขอบคุณ! ขอบคุณที่ช่วยเหลืออ้าย! เดี๋ยวจะให้เลขาจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายที่มาเบียดเบียนคุณแล้วกัน!” ร่างเล็กเดินเข้าหาเขาเอาไหล่กระแทกร่างสูงจนเซ และเดินหายออกไปจากห้องน้ำ!
ทิ้งให้ร่างสูงของอนาวิลยืนเคว้งคว้างอยู่แบบนั้น มือหนากำหมัดแน่น เขากัดริมฝีปากล่างของตัวเองจนเลือดออก...
“หลอกใช้กูสินะ...ได้! เดี๋ยวรู้กัน!!”
