บทที่ 77 พ่อที่ดีไม่ได้

"นายเป็นพ่อที่ดีไม่ได้หรอก ฮึก! ขอโทษด้วยนายไม่ได้โอกาสนั้น" เหมียวเอ่ยเสียงสั่นปนสะอื้น น้ำตาไหลอาบแก้มมองหน้าวศิน  ยังรักเหลือเกิน แต่ไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้ว

"มะ...เหมียว" วศินเอ่ยชื่อเธอผ่านริมฝีปากอย่างแผ่วเบา เหมือนฟ้าฟาดผ่ามากลางใจ เมื่อได้ฟังคำตอบของเธอ มือของเขาสั่นขึ้นมาดื้อๆ  ก้อนเนื้อที่อกซ...