บทที่ 112

มีพรมนุ่มๆ อยู่ใต้เธอ และเธอไม่รู้สึกว่ามันแข็งเลย เธอไม่รู้มาก่อนว่าอดัมมีน้ำใจมากขนาดนี้มาก่อน

“คุณรอนานแค่ไหน?” เทรซี่ถามเบาๆ

“ถ้าบอกว่ารอมาสิบกว่าปีแล้วจะเชื่อไหม” อดัมเอนตัวไปด้านข้างของเทรซี่และมองที่เธอ ด้วยแสงสลัวของดวงดาวเหนือศีรษะ เธอจึงมองเห็นโครงร่างของเขาได้ไม่ชัดเจน

แม้ว่าเธอจะมองไม่เห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ