บทที่ 43 กลายเป็นจริง

พอตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาเช้าตรู่ของอีกวันแล้ว ผมหาวหวอดพลางลืมตาขึ้นมา ก็เห็นว่าหญิงไม่ได้อยู่ข้างกายแล้ว แต่ข้างหมอนยังคงหลงเหลือกลิ่นกายของเธออยู่ ผมได้ยินเสียงถ้วยชามกระทบกันจากในห้องนั่งเล่น เชื่อว่าป่านนี้หญิงคงทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว

ผมสวมชุดนอนแล้วเดินออกจากห้อง ก็เห็นพ่อนั่งรอผมกินข้าวอยู่ที่โต๊...