บทที่ 48 การพูดคนเดียว

ค่ำคืนช่างเงียบสงัด หน้าต่างไร้ซึ่งเสียงรถราที่ขวักไขว่เหมือนตอนกลางวัน นอกจากแสงไฟถนนที่สลัว ทุกสิ่งทุกอย่างดูเงียบงันไปหมด เสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงกรนของสามีที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างกายฉัน เมื่อมองดูท่านอนที่สงบนิ่งราวกับทารกของเขา ในใจฉันมีความสุขมาก แต่ก็ซับซ้อนมากเช่นกัน ฉันรักสามีของฉันมาก แต่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ