บทที่ 5 สัมผัส

ชาตรียิ้มกว้างทันที โถ มายิ้มให้แต่ถามหาพี่พุ ไอ้ชาตรีคนนี้ มันน่าน้อยใจจริงๆ

"คุณพสุธร ยังไม่มาที่นี่เร็วๆนี้แน่ครับ "

"พี่พุ มีสาวๆถามถึงนะ "

ชาตรีนั่งลงที่โซฟาในห้องทำงานของพี่ชาย สายตาวิบวับเป็นประกายเพราะอยากจะล้อเลียน พสุธรวางปากกาในมือ แล้วมองน้องชาย

"ไม่ต้องพูดมาก บัวเค้าไม่ถามหรอก "

"นั่นไงละ คิดใช่ไหมว่าเผื่อเค้าจะถาม เค้าแค่ยิ้มให้เท่านั้นแหละ มีแต่คนอื่น ถามถึงคุณพสุธร "

ชาตรีทำเสียงล้อเลียนอย่างอารมณ์ดี พสุธร ส่ายหน้า ก่อนจะไล่ให้ออกจากห้องไป

เบอร์โทรศัพท์ที่เม็มเบอร์เอาไว้แล้ว ดังขึ้นช่วงเวลาพัก บัวชมพูมองชื่อที่โทรเข้ามา ก่อนจะรีบรับสาย 'เจ้านาย '

"เป็นไงบ้าง เรียบร้อยดีไหม ?" เสียงนุ่มถามออกไป

"ค่ะ เรียบร้อยดี ขอบคุณนะคะสำหรับทุกอย่าง " เธอตอบเสียงเบา

"ดีแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม " เค้าถามออกไปอีกครั้ง

"ไม่มีค่ะ " บัวชมพูเงียบ ทั้งที่ในใจตื่นเต้นเหลือเกิน

"มีเบอร์ชาตรีแล้วใช่ไหม ถ้ามีอะไรด่วน ติดต่อผมไม่ได้ โทรหาชาตรีได้ทุกเวลา "

เค้าย้ำเสียงหนักแน่น เบอร์นี้ที่ใช้เป็นเบอร์ทำงาน ไม่ใช่เบอร์ส่วนตัว มีไม่กี่คนเท่านั้น ที่จะได้เบอร์ส่วนตัว และบัวชมพูเองก็ยังไม่ได้มีเบอร์พิเศษนั้น

ในสัญญาระบุว่า เค้าจะมาหาเธอ ทุกวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ หรือ อาจจะมีการเปลี่ยนแปลง บัวชมพูลุ้นในใจว่า ใช่วันศุกร์นี้ไหม ที่เค้าจะมา

"วันศุกร์นี้ เจอกัน " เค้าบอกก่อนวางสาย บัวชมพู มือสั่นขึ้นมาทันที เค้าจะมารับผลตอบแทนแล้วใช่ไหม เธอจะต้องทำยังไงต่อไป

บัวชมพูรีบกลับมาจากที่ทำงาน เธอไม่รู้ว่า เค้าจะมากี่โมง มือบางจัดการหุงข้าวเป็นอย่างแรก ก่อนจะลงมือเตรียมอาหารเย็น เค้าจะกินหรือไม่กิน เธอไม่รู้ แต่เธอต้องเตรียมไว้ แกงเขียวหวานไก่ ผัดผักรวมใส่กุ้ง และ หมูทอด คงจะพอสำหรับมื้อนี้ มือบางทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว เธอพอมีฝีมืออยู่บ้าง อาจจะไม่อร่อยมาก แต่ก็คิดว่า เค้าน่าจะพอกินได้

พสุธรมองท้องฟ้าด้านนอก แล้วดูเวลา วันนี้เค้าจะไปหาเธอ นานหลายเดือนแล้วที่เค้าไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่า งานหนักและยังไม่มีคนถูกใจ มาวันนี้ เค้าจะปลดปล่อยให้เต็มที่

บัวชมพูสวมเดรสสั้นสีชมพูหวาน เธอตั้งใจจะสวยให้เค้าดู ถ้ามีอะไรจะตอบแทนเค้าได้บ้าง สิ่งนี้ที่เค้าต้องการ เธอจะทำเพื่อเค้า อาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว พสุธร มองคนในครัวแล้วกระแอมเสียง บัวชมพูเงยหน้าขึ้นมามอง สองสายตาสบตากัน

มือบางยกมือไหว้เค้า พสุธรขมวดคิ้วทันที

"ไม่ต้องไหว้นะคราวหน้า "

น้ำเสียงไม่พอใจ ทำให้เธอรู้สึกผิดที่ทำให้เค้าหงุดหงิดใจ

"บัวขอโทษ " เธอบอกออกมา แล้วรีบไปหาน้ำเย็นให้เค้า พสุธรรับแก้วน้ำเย็นเฉียบมาไว้ แล้ววางลง ก่อนจะรวบเอวเธอให้เข้ามาใกล้

"กลัวมั้ย" เค้าถามออกไป แล้วจับคางเธอให้สบตากับเค้า บัวชมพูพยักหน้าแทนคำตอบ

"จะทำเบาๆ" เค้าไม่รู้ว่าเธอ เคย หรือ ไม่เคย แต่เค้าจะเริ่มต้นให้เบาที่สุด

ปากหนาค่อยๆจูบเบาๆที่ปากบาง ขบเม้มเบาๆ มือหนาลูบไล้ไปที่เอวและสะโพกช้าๆ ก่อนจะพบิกตัวอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนเค้าเตอร์ในครัว แล้วซุกไซ้ที่ลำคอขาว จูบไล่ไปที่ใบหูขาว บัวชมพูไม่รู้ว่สจะเอามือตัวเองเอาไว้ตรงไหน เป็นเค้าเองที่จับมือเธอไปกอดเค้าไว้ ร่างกายแกร่งแข็งแรง พร้อมเสียงกระซิบข้างหู

"ถอดเสื้อผมออก " มือบางขยับไปเลื่อนเน็กไทด์ให้พร้อมกับหลบตา ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมแขนเค้า ทั้งตัว ปากหนาวนเวียน อยู่ที่ข้างแก้มเลาะไล้มาที่ริมฝีปากเฝ้าคลอเคลียไม่ห่าง พสุธรกระชากไทด์ออกจากคอ ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็ก เดินตรงเข้าไปในห้อง

ร่างบอบบาง ถูกวางลงบนเตียงนอน บัวชมพูอยากจะหลบสายตาคมดุที่มองมา แต่ก็ทำไม่ได้

"มองผม อย่าหลบตา " เหมือนเค้าจะรู้ความคิดเธอ มือหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อทำงานออกช้าๆ ก่อนจะถอดออกจากตัว เผยให้เห็นผิวในร่มผ้าของเค้าได้อย่างชัดเจน หน้าท้องและลอนซิกแพค ทำเอาเธอใจละลาย บัวชมพูตกอยู่ในภวังค์ เค้าดูหล่อ ดูเท่ห์เกินกว่าที่คิดไว้ เข็มขัดแบรนด์เนมยี่ห้อดัง ถูกถอดออกจากกัน ก่อนที่เค้าจะทาบตัวเองลงมาหาเธอ