บทที่ 73 ขี้เถอะ

เลียม

ผมนั่งอยู่หน้าพ่อ ฟังท่านตะคอกใส่หน้าอยู่ราวสิบห้านาที โชคดีที่เราอยู่ในห้องทำงานของท่านซึ่งเก็บเสียง

"แกได้แจ้งพวกคนส่งของให้โกหกแทนแกรึยัง?!" ผมจ้องเส้นเลือดที่เต้นตุบๆ ตรงคอพ่อ อดห่วงไม่ได้ว่าท่านจะล้มพับหัวใจวายตายไปเสียก่อน ผมตัดสินใจว่าทำตัวดีๆ ให้ท่านใจเย็นลงน่าจะดีกว่า "พ่อไม่อยากจะเ...