บทที่ 13

เจฟฟรีย์เหงื่อกาฬแตกพลั่กเมื่อได้ยินเช่นนั้น

"อะไรนะ พวกเขาไม่ใส่รองเท้ากันเลยหรือไง"

ชาร์ลส์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเจฟฟรีย์

"คุณผู้หญิงของบ้านเคยพูดถึงงานของเธอไหม"

"ไม่นะ ผมว่าไม่"

เจฟฟรีย์เอียงคอ พยายามนึกทบทวน

"แต่การจะเลี้ยงดูครอบครัวใหญ่ขนาดนี้ ถึงเธอจะไม่ได้ทำงานก็ยังต้องออกไปข้างนอกอยู่ดีใช่ไหม หรือว่าคุณผู้หญิงของบ้านจะเอาของทุกอย่างไปด้วย"

"คุณคิดว่าผู้หญิงกับเด็กจะมีรองเท้าแค่ไม่กี่คู่หรือไง แล้วพวกเขาก็เพิ่งไปได้ไม่ถึงสัปดาห์ จำเป็นต้องเก็บของไปหมดทุกอย่างเลยเหรอ"

ชาร์ลส์ตอบกลับอย่างเย็นชา

"เว้นเสียแต่ว่าจะมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว บางทีอาจจะเป็นอย่างที่คุณสงสัย...ไม่มีใครอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้จริงๆ!"

เมื่อได้ยินข้อสันนิษฐานของชาร์ลส์ เจฟฟรีย์ก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ

จริงอย่างว่า เป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้หญิงกับเด็กจะไม่มีรองเท้าสำรอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณผู้หญิงของบ้านดูเป็นคนพิถีพิถันและดูดีมีระดับขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเป็นคนเดียวที่ดูแลทั้งครอบครัว เบาะแสทั้งหมดนี้ชี้ไปยังความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียว

บ้านหลังนี้อาจเป็นเพียงสถานที่สำหรับ "เกม"

"กลับไปที่ห้องนั่งเล่นกันเถอะ ทุกคนควรมารวมตัวกัน"

ชาร์ลส์นิ่งเงียบไปนาน ในที่สุดก็ลุกขึ้นยืน

เขามองผ่านกระจกบนประตูออกไปในความมืดมิดสนิท นอกจากม่านฝนที่โปรยปรายไม่ขาดสายและความหนาวเย็นที่แผ่ออกมาแล้ว ก็ไม่มีสิ่งอื่นใดอีก

แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ ชาร์ลส์กลับยิ่งรู้สึกว่ามีบางสิ่งซ่อนตัวอยู่ในความมืด คอยจับจ้องเขา...จับจ้องทุกคนอยู่!

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็สั่งให้ทุกคนรีบตรวจสอบหน้าต่างและดึงม่านปิดให้สนิท

ในห้องนั่งเล่น ทุกคนต่างมีสีหน้าอิดโรย

เมื่อนับจำนวนดู นอกจากเรเชลที่เสียชีวิตไปแล้วกับเอมิลี่ที่หนีไป พวกเขาก็เหลือกันเพียงห้าคน

ในตอนนั้นเอง เจอรัลด์ก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำเอาทุกคนสะดุ้ง

"เมื่อกี้คุณคุยอะไรกับคนไข้คนนั้น ทำไมจู่ๆ เขาถึงยอมร่วมมือกับคุณ"

ใบหน้าของเขาที่ซีดอยู่แล้ว บัดนี้กลับขาวราวกับกระดาษจนเกือบจะเป็นสีเทา

ด้วยอาชีพศาสตราจารย์จากมหาวิทยาลัยชั้นนำ เขามักจะมีความหยิ่งทะนงในตัวอยู่บ้าง ไม่ยอมเสียกิริยาต่อหน้าคนอื่น แม้บางครั้งจะหวาดกลัวไม่ต่างจากคนอื่น แต่เขาก็ยังพยายามรักษาความสงบและสำรวมท่าทีไว้

สายตาของทุกคนหันไปมองชาร์ลส์ตามคำถามของเจอรัลด์

ชาร์ลส์กระแอมแล้วตอบว่า "ผมบอกเขาว่าถ้าไม่กิน ผมจะยัดมันลงคอเขา"

ทุกคนตกตะลึงกับคำพูดนี้

อะไรนะ

แมเดลีนอดหัวเราะออกมาไม่ได้

"แค่นั้นน่ะเหรอ แล้วเขาก็กินเลย?" เจอรัลด์ขมวดคิ้ว พยายามจับสังเกตจากสีหน้าของชาร์ลส์ว่าเขาพูดความจริงหรือไม่

ชาร์ลส์พยักหน้า "มันก็ง่ายๆ แบบนั้นแหละ คนไข้คนหนึ่งจะมาขัดขืนอะไรผมได้"

ไปเปอร์พูดเสริมขึ้นมาว่า "ฉันว่าเราควรเลี่ยงการเข้าใกล้คนไข้คนนั้นให้มากที่สุดนะคะ ยังไงซะทุกคนก็เห็นคราบเลือดรอบปากของเขา การตายของเรเชลอาจจะเกี่ยวข้องกับเขาก็ได้"

"แล้วคนไข้คนนั้นก็เห็นได้ชัดว่าไม่ได้อยู่ในสภาพผัก ทำไมคุณผู้หญิงของบ้านถึงบอกว่าสามีของเธออยู่ในสภาพผักล่ะคะ"

"แล้วทำไมถึงมีคราบเลือดรอบปากของเขาล่ะ หรือว่ามันจะเป็น..."

เสียงของเธอค่อยๆ แผ่วลงและเริ่มตัวสั่น เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังหวาดกลัวความคิดของตัวเอง

ไปเปอร์ชำเลืองมองไปทางบันได แล้วรีบเบือนหน้าหนีพลางเกาะแขนแมเดลีนไว้แน่น

"อย่าขู่ตัวเองสิ" เจฟฟรีย์พูดกับไปเปอร์ด้วยสีหน้าจริงจัง "เลิกคิดเรื่องนั้นได้แล้ว"

ไปเปอร์ใช้มือปิดหน้าสะอื้น "ฉันกลัว ฉันไม่อยากตาย"

"เรเชล...เรเชลตายอย่าง..."

"ฉันกลัวจริงๆ ฉันกลัวเหลือเกินว่าฉันจะเป็นรายต่อไปต่อจากเรเชล"

แมเดลีนคอยลูบหลังไปเปอร์เพื่อปลอบโยน "ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร"

"ทุกคนกำลังพยายามหาทางอยู่ เราจะออกไปจากที่นี่ได้"

เจฟฟรีย์ถอนหายใจแล้วหันไปมองชาร์ลส์ที่นั่งเงียบอยู่

เขาเห็นชาร์ลส์กำลังกัดเล็บอีกแล้ว จากช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมา เขาพอจะเดาได้ว่านี่เป็นสิ่งที่ชาร์ลส์ทำเวลาที่กำลังใช้ความคิด

"ชาร์ลส์ คุณมีความคิดอะไรบ้างไหม"

เจฟฟรีย์เลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้ชาร์ลส์

พอเห็นเจฟฟรีย์ขยับเข้ามาใกล้ ชาร์ลส์ก็ขยับตัวเล็กน้อยแล้วเหลือบมองเขา

"คืนนี้ผมอยากจะทดสอบสมมติฐานของผม"

"สมมติฐานอะไร"

ชาร์ลส์ลุกขึ้นยืนแล้วมองไปรอบๆ ทุกคน

"ผมต้องการคนไปด้วยหนึ่งคน ใครจะอาสาไปบ้าง"

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนก็นึกถึงเหตุการณ์น่าสลดเมื่อคืนก่อนขึ้นมาทันที และพร้อมใจกันก้มหน้าเงียบ ไม่กล้าพูดอะไร

ผ่านไปนาน เจฟฟรีย์ก็กัดฟันแล้วลุกขึ้นยืนตรง "ทำไมต้องเป็นตอนกลางคืนด้วย"

ชาร์ลส์จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเจฟฟรีย์แล้วพูดว่า "ต้องเป็นตอนกลางคืนเท่านั้น...ต้องเป็นตอนกลางคืน"

ราวกับต้องมนตร์สะกด เจฟฟรีย์พบว่าตัวเองกำลังพึมพำตอบรับดวงตาสีมะกอกของชาร์ลส์ "งั้น...ผมจะไปกับคุณ"

ทันทีที่พูดจบ เขาก็ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองโดยสัญชาตญาณ

ทำไมเขาถึงตอบตกลงชาร์ลส์ไปโดยสัญชาตญาณ

ทำไมร่างกายของเขาถึงขยับไปก่อนที่สมองจะสั่งการ

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและเห็นรอยยิ้มจางๆ ที่แทบจะมองไม่เห็นบนริมฝีปากของชาร์ลส์

"ดี งั้นคืนนี้ก็อยู่ใกล้ๆ ผมไว้ล่ะ"

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องแหลมบาดหูก็ดังมาจากชั้นสอง

"ไม่!"

"ไว้ชีวิตฉันเถอะ ได้โปรด ฉันจะบอกคุณ"

"อ๊ากกกก!"

บทสนทนาถูกตัดขาดลงอย่างกะทันหันด้วยเสียงกรีดร้องสุดท้าย

ความรู้สึกหวาดกลัวนั้นกลับเข้ามาในหัวใจของทุกคนอีกครั้ง

พวกเขามองหน้ากัน ความหวาดหวั่นในแววตานั้นชัดเจนจนไม่ต้องเอ่ยคำใด

เพราะพวกเขารู้ดีว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร

นั่นคือเอมิลี่...คนที่เพิ่งหนีออกไป