บทที่ 20 คำที่ดี

ไคดะเหลือบมองใบหน้าเคร่งเครียดของโซอี้แล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ ความไร้เดียงสาก่อนหน้านี้จางหายไปจากใบหน้าของเธอ ถูกแทนที่ด้วยแววตาที่เหมือนรู้ดีไปทุกอย่าง

“คุณหมอคิงคะ ไม่ต้องระแวงฉันขนาดนั้นก็ได้”

เธอเคาะนิ้วเบาๆ ลงบนแฟ้มประวัติคนไข้

“ฉันพอจะเดาได้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ คุณคงคิดว่าฉันเป็นคนที่เอมิ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ