บทที่ 3 โทรของคุณ

เสียงของแอนดรูว์ไม่ได้ดัง แต่กลับก้องกังวานไปทั่วห้องนั่งเล่นราวกับก้อนหินที่ถูกโยนลงในน้ำนิ่ง

โซอี้ไม่คาดคิดว่าแอนดรูว์จะออกมาจากห้องทำงานในตอนนั้น เธอหยุดชะงักแต่ไม่ได้ตั้งใจจะตอบ

เอลล่าเห็นแอนดรูว์ก็รีบเดินไปที่บันไดทันที ใบหน้าของเธอประดับด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมรัก แต่ทว่าน้ำเสียงกลับแฝงความแข็งกร้าวและลำเอียงอย่างชัดเจน

“แอนดรูว์ อย่าไปเสียเวลากับผู้หญิงคนนี้เลย ผู้หญิงคนนี้มันไม่สำนึกบุญคุณ ถ้าอยากจะไปก็ปล่อยไปเถอะ!”

เธอเหลือบมองโซอี้เป็นระยะ

แผ่นหลังของโซอี้เหยียดตรงขึ้นอีก ความโกรธที่เธอพยายามกดข่มไว้ตอนที่ถูกเอลล่าเหยียดหยาม บัดนี้ได้ปะทุขึ้นมาอีกครั้งจากคำถามเรียบ ๆ ของแอนดรูว์ ตอนแรกเธอยังลังเลเรื่องการแต่งงาน แต่เมื่อเห็นร่างอันเย็นชาของแอนดรูว์ที่ชั้นบน ความลังเลทั้งหมดก็มลายหายไป

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงสั่นเครือแต่ชัดเจน

“ฉันจะไปไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ”

โซอี้ประหลาดใจกับคำพูดของตัวเอง เธอที่เคยแต่เจียมเนื้อเจียมตัวต่อหน้าเขาเสมอมา พูดจาอย่างระมัดระวัง แต่ตอนนี้ ความคับข้องใจ ความน้อยเนื้อต่ำใจ และความผิดหวังที่สะสมมานานได้ระเบิดออกมาในที่สุด

สีหน้าของแอนดรูว์ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ไม่แม้แต่จะเลิกคิ้วกับคำพูดของเธอ เขาเพียงแค่เหลือบมองเธอแวบหนึ่ง และหลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็พูดอย่างใจเย็นว่า “ก็ตามใจ”

คำพูดนั้นราวกับมีดทื่อ ๆ ที่กรีดเฉือนหัวใจของโซอี้อย่างช้า ๆ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามันน่าหัวเราะสิ้นดี ท่าทีขุ่นเคืองของเธอก่อนหน้านี้คงเป็นแค่ละครฉากหนึ่งที่ไร้ความหมายในสายตาเขา

เอลล่ายิ้มเยาะอย่างผู้มีชัย

โซอี้ไม่มองขึ้นไปที่ชั้นสองอีก และไม่สนใจสายตาของเอลล่าด้วย เธอหันหลังและก้าวฉับ ๆ ไปที่ประตูหน้า บานประตูห่วงทองเหลืองเปิดออก ลมหนาวพัดกรูเข้ามาในห้องนั่งเล่น เธอไม่หันกลับไปมอง ปล่อยให้ประตูปิดลงอย่างหนักหน่วงอยู่ข้างหลัง ตัดขาดจากบ้านอันเย็นชาและผู้คนที่เสแสร้งซึ่งอยู่ข้างใน

ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว ทิวเขาที่อยู่ไกลออกไปอาบไล้ด้วยแสงสีทองหม่นของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน แสงสุดท้ายของวันกำลังค่อย ๆ เลือนหายไปในหุบเขา ถนนที่มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์แอนเดอร์สันนั้นเปลี่ยวและเงียบสงบ สองข้างทางเต็มไปด้วยป่าทึบ มีเพียงแสงแดดไม่กี่เส้นที่ส่องผ่านใบไม้ลงมาบนผิวถนน โซอี้กระชับคอเสื้อโค้ตของเธอและเดินอย่างรวดเร็วมุ่งหน้าสู่ตัวเมือง

บนถนนแทบไม่มีคนเดินหรือรถวิ่ง มีเพียงไฟถนนไม่กี่ดวงที่กะพริบอยู่ห่าง ๆ กัน ลมภูเขาพัดเส้นผมของเธอจนแสบตา แสงไฟจากเมืองที่อยู่ไกลออกไปรวมตัวกันเป็นทะเลแสงไฟพร่ามัวที่เชิงเขา—ทะเลแห่งแสงไฟ แต่ไม่มีดวงใดเลยที่มอบความอบอุ่นให้แก่โซอี้

โซอี้มองถนนที่ว่างเปล่าแล้วพึมพำกับตัวเอง:

“พ่อคะ แม่คะ ถ้าพ่อยกับแม่ยังอยู่ หนูคงไม่ต้องมาทนทุกข์แบบนี้”

เธอขยี้ตาที่ปวดร้าวและกระชับคอเสื้อโค้ตอีกครั้ง

ภาพในอดีตพลันหลั่งไหลเข้ามาในความคิดของเธอ: สายตาห่างเหินของแอนดรูว์ในงานแต่งงาน ค่ำคืนนับไม่ถ้วนที่ต้องอยู่คนเดียวในห้องนอน และคำพูดเสียดสีของเอลล่าก่อนหน้านี้ที่คอยทิ่มแทงประสาทของโซอี้ ที่แท้แล้วท่าทีสงบนิ่งของเธอก็เป็นเพียงแค่เปลือกนอก

ขณะที่โซอี้ก้มหน้าลงเพื่อเช็ดความชื้นออกจากดวงตา เสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มก็แทรกผ่านความโพล้เพล้เข้ามา

รถตู้สำหรับนักธุรกิจสีเทาเงินคันหนึ่ง ซึ่งเปิดไฟฉุกเฉินอยู่ เบรกเสียงดังเอี๊ยดจนหยุดนิ่งตรงหน้าเธอ เสียงเบรกที่แหลมคมดังก้องในหู ทำให้โซอี้ตกใจ

เธอรีบเงยหน้าขึ้น ม่านตาหดเล็กลงจากแสงไฟที่สว่างจ้า เตรียมจะต่อว่าคนขับ แต่กลับเห็นว่าเป็นเฮย์เดน คนขับรถของแอนดรูว์ ที่ก้าวลงมาจากรถ

“คุณผู้หญิงแอนเดอร์สันครับ” เฮย์เดนพูดอย่างนอบน้อม “ถนนตอนกลางคืนเดินทางลำบาก ผมได้รับคำสั่งให้มาส่งคุณผู้หญิงกลับอพาร์ตเมนต์ครับ”

พูดจบ เฮย์เดนก็รีบเปิดประตูรถและผายมือให้เธอเข้าไป

โซอี้ลังเล ไม่เข้าใจว่าครอบครัวแอนเดอร์สันกำลังเล่นอะไรกันอยู่ แต่เมื่อเห็นว่าเริ่มดึกแล้ว เธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากรับข้อเสนอของเฮย์เดน เพราะถึงอย่างไรเธอก็ไม่มีที่อื่นจะไปนอกจากอพาร์ตเมนต์แห่งนั้น

เบาะหนังในรถตู้ยังคงอุ่น ทันทีที่โซอี้นั่งลง เธอก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่กดดันอยู่ข้าง ๆ

โดยสัญชาตญาณ เธอหันหน้าไปและพบว่าตัวเองกำลังจ้องมองชุดสูทสีน้ำเงินเข้มที่ตัดเย็บอย่างดี—แอนดรูว์นั่งอยู่บนเบาะหลังคนขับ เนกไทของเขาถูกคลายออกสองนิ้ว เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าผ่านปกเสื้อเชิ้ต ต่างจากท่าทีที่จงใจวางตัวสงบนิ่งในห้องนั่งเล่น ท่วงท่าที่ผ่อนคลายของเขากลับยังคงแฝงไปด้วยความตึงเครียดที่ห่างเหิน

แสงโพล้เพล้นอกหน้าต่างรถกำลังเข้มขึ้นเรื่อย ๆ ไฟถนนที่อยู่ห่างกันเป็นระยะกะพริบไหวอยู่ท่ามกลางเงาไม้ที่ถอยห่างออกไป ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ เขาควรจะอยู่ในห้องทำงานกับเอลล่าเพื่อ "วางแผนเรื่องสำคัญ" ไม่ใช่หรือ แล้วทำไมจู่ ๆ ถึงมาอยู่ที่นี่ เขาจะไปไหนกันแน่