บทที่ 34 เป็นหน้าที่ของฉันที่จะช่วยชีวิต

วีดาทรงตัวโดยมีโซอี้ช่วยพยุง น้ำตาไหลพรากอาบใบหน้า ทันใดนั้น เธอดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้และรีบค้นกระเป๋าเสื้ออย่างร้อนรน ในที่สุดเธอก็หยิบครัวซองต์ที่ห่ออยู่ในถุงพลาสติกออกมา

“คุณนายแอนเดอร์สัน... ไม่สิคะ คุณหมอคิง”

วีดายัดครัวซองต์ใส่มือของโซอี้ เสียงของเธอสั่นเครือด้วยความรู้สึกตื้นตัน

“ฉันซื้อม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ