บทที่ 37 ดูแลตัวเอง

ตอนที่แฮร์รี่จากไป ความมืดของรัตติกาลก็เข้าโอบล้อมอพาร์ตเมนต์ แสงไฟจากตัวเมืองส่องสว่างนวลตาผ่านหน้าต่างกระจกที่สูงจากพื้นจรดเพดาน พิกเซล สุนัขตัวน้อยขนฟูของเธอ ซุกไซ้ข้อเท้าพลางครางหงิงๆ อย่างแผ่วเบา โซอี้ก้มลงอุ้มมันขึ้นมา พลางกระซิบเบาๆ “จากนี้ไปก็เหลือแค่เราสองคนแล้วนะ เราต้องดูแลตัวเองกันให้ดี”...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ