บทที่ 44 แขกที่ไม่คาดคิด

ขณะที่โซอี้ลากกระเป๋าเดินทางออกจากโรงพยาบาล แสงแดดจ้าก็สาดเข้าใส่จนเธอต้องยกมือขึ้นบังตา ท้องถนนขวักไขว่ไปด้วยรถรา แต่เธอกลับรู้สึกราวกับเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกโลกทอดทิ้ง ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย

เมื่อเดินผ่านสวนสาธารณะตรงหัวมุม เธอก็ได้ยินเสียงโห่ร้องแสดงความยินดีดังขึ้น เธอหันไปมองตามต้นเสีย...